Δύο εμφανίσεις της Ελλης Πασπαλά με τον πιανίστα Τάκη Φαραζή

Η σπουδαία ερμηνεύτρια παρουσιάζει το πρόγραμμα «Τα πρόσωπα του έρωτα» με τον Τάκη Φαραζή στο πιάνο, σε μια εποχή που, όπως λέει, πρέπει όλοι να βγούμε από την παθητικότητά μας και να ξαναγίνουμε πολίτες

Της Ολγας Λασκαράτου

Οσοι ακολουθούν σταθερά την Ελλη Πασπαλά στις παραστάσεις της, ξέρουν καλά πως μέσα σε περίπου δύο ώρες θα ταξιδέψουν σε μέρη όπου δεν υπάρχει άλλη γλώσσα πέρα από αυτήν της μουσικής. Είτε λέει τραγούδια της δισκογραφίας της είτε παρουσιάζει ξένο ρεπερτόριο, έχει πάντα στο πλάι της μουσικούς, που της επιτρέπουν να «κάνει» μουσική κι όχι απλώς να ερμηνεύσει τραγούδια. Το τελευταίο διάστημα συνεργάζεται με τον πιανίστα Τάκη Φαραζή. Αυτή την άνοιξη επέλεξε να μιλήσει για τον έρωτα μέσα από την παράσταση πιάνο–φωνή με τίτλο «Τα πρόσωπα του έρωτα» (αύριο και στις 26 Απριλίου στό Ρυθμός Stage)

-Γιατί μια παράσταση για τον έρωτα;

«Ξεκινήσαμε με τον Τάκη πριν από δύο χρόνια μ’ ένα αγγλόφωνο πρόγραμμα, αλλά στην πορεία προσθέσαμε αρκετά ελληνικά τραγούδια, κάποια τα έχω τραγουδήσει στο παρελθόν και κάποια όχι. Διαπιστώσαμε ότι τα περισσότερα, αν όχι όλα, είχαν θέμα τον έρωτα, τα φανερά αλλά και τα κρυμμένα του πρόσωπα. Ο έρωτας έχει σκοτάδι, μίσος, εκδίκηση, αλλά έχει και φως και τρυφερότητα. Νομίζω ότι είναι αυτό που απασχολεί τον κόσμο. Μπορεί όχι άμεσα στην καθημερινότητά μας, αλλά είναι το στοιχείο που μας οδηγεί μπροστά».

-Μας κάνει να μη φοβόμαστε;

«Ο έρωτας μπορεί να σου δώσει δύναμη για να αντιμετωπίσεις μια δυσκολία. Οι άνθρωποι έχουν ζήσει τον έρωτα μέσα στις πιο φρικαλέες καταστάσεις. Ακόμη και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Βέβαια δημιουργεί κι αυταπάτες, αλλά δεν πειράζει, είναι χρήσιμο αυτό το ψέμα».

 -Ενορχηστρωτικά στήσατε μια παράσταση πιάνο–φωνή σε αντιστοιχία με τους δύο του έρωτα;

«Πολύ καιρό ήθελα να κάνω ένα πρόγραμμα μόνο με πιάνο. Θαυμάζω τους μεγάλους πιανίστες σαν τον Κιθ Τζάρετ, που είναι και ο αγαπημένος του Τάκη, ή τον Γκουλντ και τον Μικελάντζελι. Αγαπώ πολύ την Ντόρα Μπακοπούλου. Θα ήθελα να μπορούσα να παίζω έτσι. Οταν ήμουν μικρή, ο πατέρας μου μού είχε υποσχεθεί ότι θα μου αγοράσει ένα πιάνο με ουρά, αλλά δεν συνέβη ποτέ. Κάποια στιγμή είχα κάποια χρήματα και είπα να πάρω ένα. Δεν πήρα, γιατί δεν με ικανοποιούσε αυτό που άκουγα, δεν βρήκα ένα πιάνο που να νιώθω τις δονήσεις του, όπως ήθελα. Είναι σωματική η αντίδρασή μου μ’ αυτό το όργανο. Πριν από δύο χρόνια πλησίασα τον Τάκη για να κάνουμε ένα πρόγραμμα κι αισθάνομαι πολύ τυχερή που δέχτηκε. Είναι ένας κόσμος αστείρευτος. Θέλουμε να ηχογραφήσουμε το προηγούμενο πρόγραμμα, που λεγόταν «Rainbows, moons and bicycles» και παράλληλα έχουμε σκεφτεί τουλάχιστον δύο ακόμα προγράμματα. Το ένα με πειραγμένα λαϊκά τραγούδια και το άλλο μόνο με χριστουγεννιάτικα. Ισως δεν έχει δοθεί η πρέπουσα σημασία στην Ελλάδα σ’ αυτό που λέγεται πιάνο-φωνή».

-Συμπεριφέρεστε ως μουσικός η ίδια και δεν θέλετε την μπάντα ως συνοδεία.

«Οι τραγουδιστές που λένε «η μπάντα μου, οι μουσικοί μου» με ενοχλούν. Το έχουν και κάποιοι μεγάλοι τραγουδιστές, αλλά τους το συγχωρείς γιατί είναι μεγάλοι. Υπάρχει η αιώνια διαμάχη. Συχνά μουσικοί υποτιμούν τραγουδιστές και πολύ δικαίως, γιατί δεν ξέρουν τι τους γίνεται κι είναι και μέτριοι. Και υπάρχουν τραγουδιστές που υποτιμούν τους μουσικούς. Γι’ αυτό λέω στους μαθητές μου ότι οφείλουν να μορφωθούν σαν μουσικοί».

-Ποια είναι η εμπειρία της διδασκαλίας;

«Μου έχει διδάξει πολλά μαθήματα, κυρίως ανθρώπινα. Πολλά απ’ αυτά τα παιδιά θα μπορούσαν να είναι παιδιά μου, λόγω ηλικίας. Πολλά απ’ αυτά, επίσης, είναι επαγγελματίες. Θα μπορούσε κάλλιστα κανείς να το δει ανταγωνιστικά, γιατί έχουν φρέσκες αντιλήψεις και χαράζουν έναν δικό τους δρόμο. Κι αυτό με προσγειώνει. Βλέπεις μια γενιά που έρχεται πολύ δυναμικά και πρέπει να το αντιμετωπίσεις και να το καλωσορίσεις».

-Ο Χατζιδάκις;

«Μου λείπει. Θα μας έβαζε στη θέση μας όλους. Είχε έναν τρόπο να τοποθετείται όπως οι αρχαίοι Ελληνες, που με λίγα λόγια έλεγαν πολλά. Οπως οι ποιητές εμπεριέχουν σε δύο γραμμές έναν ολόκληρο κόσμο, έτσι έκανε κι ο Χατζιδάκις. Ηταν ποιητής».

-Εχουμε ανάγκη από ποιητές σήμερα;

«Απόλυτη. Αυτή η τεράστια ταραχή που περνάμε οφείλεται στο ότι δεν έχουμε παιδεία, δεν έχουμε πολιτισμό. Το οικονομικό πρόβλημα είναι το σύμπτωμα. Αυτό που μπορεί να με ρίξει σε βαθιά κατάθλιψη είναι να νιώσω ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι. Βλέπω πολύ κόσμο να ρίχνει το φταίξιμο σε κάποιον άλλο. Ολοι έχουμε μια ευθύνη και όλοι πρέπει να ενεργοποιηθούμε. Αρκετά ήμασταν παθητικοί. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Πρέπει όλοι να πάρουμε θέση και να γίνουμε πολίτες».

-Τι θα λέγατε σε μαθητές σας που θέλουν να φύγουν για να εργαστούν εκτός Ελλάδας;

«Τι να τους πεις; Να μη φύγουν; Μεγάλωσα στη Ν.Υόρκη. Οταν ήμουν μικρή έρχονταν πάρα πολλοί άνθρωποι σαν εργατικά χέρια. Αργότερα έζησα την εποχή όπου πολλοί νέοι έρχονταν για να σπουδάσουν. Τώρα φεύγουν από εδώ ως επαγγελματίες, με πτυχία. Δεν αξιοποιούνται, επομένως τι θα κάνουν;».

-Εχετε προσωπικά βιώματα πάνω σ’ αυτό το θέμα;

«Είναι ένα τεράστιο δίλημμα που σε πληγώνει σ’ όλη σου τη ζωή. Μου λείπουν πράγματα από την Αμερική, αλλά ξέρω πολύ καλά ότι αν πήγαινα εκεί αμέσως θα μου έλειπαν κάποια πράγματα από την Ελλάδα. Δεν υπάρχει ένας τόπος που να τα περιέχει όλα. Μεγάλωσα μ’ ένα συναίσθημα νοσταλγίας. Πολύ συχνά με ρωτάνε αν θα έφευγα. Δεν μπορώ να κρύψω ότι δεν το έχω σκεφτεί. Αμέσως, όμως, με πιάνει μια ενοχή: «Τώρα θα φύγω; Τώρα που είναι δύσκολα;». Νιώθω υποχρέωση να μείνω».

ΙΝFO: Ρυθμός Stage, Μαρίνου Αντύπα 38, Ηλιούπολη, τηλ.: 210-9750060

Ιστορικό Ροής

Εκτύπωση

Επιστροφή