Yποσημειώσεις
Του Γιώργου Σταματόπουλου
Να που κατά τον πρόεδρο Αλέξη Τσίπρα η Ελλάδα σώζεται εντός του ευρώ. Θα τον έχουν πείσει προφανώς οι οικονομικοί του σύμβουλοι. Γιατί αν αρχίσει να μιλάει όπως ο Αλαβάνος λ.χ. για εθνικό νόμισμα, θα πρέπει να ξεχάσει τη διεκδίκηση της πρωτιάς στις επικείμενες εκλογές.
Παρακολουθώντας κανείς τον λόγο του διαπιστώνει εύκολα ότι αυτός (ο λόγος) διολισθαίνει προς ρητορικά ληρήματα, εξυπνακισμούς, χαριτωμένες ατάκες, μεγαληγορίες, πολιτικάντικα συνθήματα. Με άλλα λόγια έχει μπει για τα καλά στο παιχνίδι των «αντιπάλων», μάλιστα φαίνεται κι ένας ειρωνικός τόνος στα λεγόμενά του. Ξεχνά ότι δεν υποτιμάς έναν αντίπαλο που ξέρει καλά το «πολιτικό» παιχνίδι, δεκαετίες τώρα. Σαν να φαίνεται ότι θέλει να πείσει όχι τους ψηφοφόρους τόσο όσο τον ίδιο του τον εαυτό. Βρέθηκε απροσδόκητα να ηγείται ενός 30% εκεί που ήταν εφησυχασμένος σε μια είσοδο του κόμματός του στη Βουλή. Είναι αλήθεια βρέθηκε απέναντι σε τεράστιες ευθύνες. Ουδέποτε οι σύντροφοί του είχαν αντιμετωπίσει τέτοια πρόκληση, αν και πολιτικό κόμμα αυτό σημαίνει: πρόταση εξουσίας.
Δεν φαίνεται εντούτοις να χολοσκά για τη νέα κατάσταση. Σαν έτοιμος από καιρό, απέκτησε αρχηγική εμφάνιση, παραμέρισε μαρξικούς όρους ανάλυσης της οικονομίας, ακολουθεί με ζήλο τα χνάρια όλων εκείνων που χτυπάνε τη θύρα της εξουσίας, μιλάει εύκολα για εθνικά σχέδια και επαναδιαπραγματεύσεις, ακολουθεί την πρακτική των αντιπάλων στην καθημερινή αντιπαράθεση μαζί τους, προκαλεί (!), εντυπωσιάζει τελικά. Αλλά έτσι νομίζει. Νομίζει επίσης ότι το κόμμα του με μελλοντικές, «συγγενικές», συνεργασίες θα καταφέρει να διαχειριστεί το πολυπλόκαμο σύστημα της διαπλοκής και των συμφερόντων. Αυτό όμως δεν απαρτίζεται από πέντε «νταβατζήδες», αλλά από έναν ολόκληρο καφκικό μηχανισμό, απρόσωπο, θεσμικό, με γρανάζια αόρατα, με ρίζες βαθιές στη νοοτροπία ενός ανυπέρθετου ραγιαδισμού μεγάλου μέρους της κοινωνίας.
Την ώρα που οι δημοσκοπήσεις αποκλείουν αυτοδύναμες κυβερνήσεις, οφείλει να κατονομάσει τους πιθανούς συνεργάτες του στην κυβέρνησή του, αφού ΚΚΕ και λοιπές δυνάμες, αυτοαποκαλούμενες ριζοσπαστικές, οικολογικές κ.λπ., δεν φαίνεται να συναινούν σε μια «αριστερή» κυβέρνηση. Η αοριστολογία δεν οδηγεί πουθενά. Αφού είναι έτοιμος να κυβερνήσει, επιδεικνύοντας μάλιστα οιονεί ειρωνεία απέναντι στους αντιπάλους του, οφείλει να πείσει με ποιους θα κυβερνήσει, εκτός εάν ελπίζει ότι, όπως και ο Σαμαράς, έτσι και ο ίδιος θα συμπαρασύρει την κοινωνική Αριστερά του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Εκτός, πάλι, εάν φοβάται να προβεί σε αποκαλύψεις, οπότε παραμένει στα ίδια~ εγκλωβισμένος στο υψηλό ποσοστό, που ένας θεός ξέρει πόσο εύκολο είναι να σκορπιστεί στους πέντε ανέμους. Εκτός, τέλος, αν έχει κουρνιάσει στο είναι του η ιδέα της αυτοδυναμίας, που βέβαια δεν είναι κακό. Το κόμμα του είναι εξαρτημένο από τον ελληνικό λαό, λέει, και είναι έτοιμο να αναλάβει την ιστορική ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας, βέβαιο ότι θα επιτύχει. Αν το 'κανε λιγάκι πιο λιανά…
