TA XEΙΡΟΠΟΙΗΤΑ
Του Γιάννη Ξανθούλη
Συνέπεσαν δυο θάνατοι, απανωτοί. Απ' τη μια η Μάργκαρετ κι απ' την άλλη η Σαρίτα κάνα δυο χρόνια μικρότερη της πρώτης. Η Θάτσερ ήδη με λατρεία και μίσος βρίσκεται στην αγκαλιά των βρετανικών ουρανών. Η Σαρίτα Μοντιέλ που όλοι εμείς, της εποχής των δεινοσαύρων, γνωρίζαμε ως «βιολετέρα» στο μπάσιμο της δεκαετίας του ’60, ελπίζω ότι βρέθηκε, όπως εξάλλου της άξιζε, σε στιβαρότερες αγκαλιές. Τραγουδούσε με τελετουργία παλαιομοδίτικης βαμπ (το ένα πόδι πάντα να εξέχει από το φόρεμα) και ερμήνευε με υποκριτική ανάλυση τα δραματικά άσματα, τα ικανά να εξαγριώσουν τους ταύρους, τους ταυρομάχους και τους λοιπούς πληβείους του σινεμά.
Αργότερα από τις δυο, θαύμαζα περισσότερο τη Θάτσερ για την αποφασιστικότητα και τα μεγάλα της αρχίδια (επιτρέψτε μου). Δεν την λύγισαν ούτε οι συνδικαλισμοί, ούτε οι απεργοί πείνας, ούτε καν η ταραγμένη εποχή των μεγάλων αλλαγών. Μισήθηκε όσο λίγες κυρίες και ισάξια θαυμάστηκε. Στο τέλος έγινε αιτία για να πάρει άλλο ένα Οσκαρ η Μέριλ Στριπ. Αυτή λοιπόν η αρχιδάτη πρωθυπουργός που πίστευε ακράδαντα στην ιδιότυπη νοικοκυροσύνη του κράτους, φρόντισε να πάθει μια ωραιότατη άνοια, που σήμαινε άλλωστε και το φινάλε του δράματος. Εμείς, που ουδέποτε διανοηθήκαμε να μας κουλαντρίσει μια τέτοια σιδερένια προσωπικότητα, σήμερα στεκόμαστε αμήχανοι μπροστά στο αμφίσημο πένθος των Βρετανών. Εχουμε βέβαια τα δικά μας βάσανα και τα ντέρτια του παραλογισμού μας. Από τη μια καμαρώσαμε έναν τύπο (καθηγητής ή πρύτανης δεν κατάλαβα) να βρίζεται από κάτι κορίτσια-φοιτήτριες που δεν τον γούσταραν και, αντί να τους κάνει τα μούτρα χαλκομανία, καθόταν αμίλητος, υποτίθεται ως όμηρος αγανακτισμένων κ.λπ. Από την άλλη, μας έπεσε βαρύ να κυνηγηθούν, να απολυθούν κάποιοι από τη μεγαλοκλασάτη τάξη των «ΕΠΙΟΡΚΩΝ» υπαλλήλων. Δηλαδή αεροκοπανατζήδες, που φαντάζομαι θα έπαιρναν και «extra prim» όταν καμιά φορά πήγαιναν εγκαίρως (!!!) στην εργασία τους. Αυτή τέλος πάντων που όριζε το επάρατο Δημόσιο. ΓΙΑΤΙ να πάρουν δρόμο τέτοιοι κύριοι και κυρίες όταν δίνουν έναυσμα για «κοινωνικές τοποθετήσεις» σε τόσα αστέρια της τρέχουσας, ντεμοντέ, δημαγωγίας;
Μέσα στη σύγχυση πουλιέται και ο Σκορπιός. Το νησί-παράδεισμος των παπαράτσι. Εκεί που ο Ωνάσης έδινε τα ρεσιτάλ κοσμικότητας, πένθους, ερώτων και υποτίθεται διακοπών. Εκεί φιλοξενήθηκαν οι προσωπικότητες που απασχολούσαν στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 τα σχετικά ρεπορτάζ, εκεί που θάφτηκαν οι κληρονόμοι αλλά και ο ίδιος ο μεγιστάνας. Η τελευταία αλογόφιλη κληρονόμος το πούλησε σ' έναν Ρώσο κροίσο με κόρη ανάλογων αλογο-ενδιαφερόντων. Από πού ξεφύτρωσαν ΤΟΣΟΙ πρώην Σοβιετικοί τριζάπλουτοι δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω. Πόσο γρήγορα παρακάμφθηκε η κομμουνιστική ξινίλα, το απύθμενο κιτς που ακολούθησε, πόσο βιαστικά οι Ρώσοι θυμήθηκαν τους βογιάρους και τα καμώματα των τσάρων τους! Οντως αξιοπερίεργο. Από τη θανατερή γκριζάδα και τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό στην πιο εξωφρενική υπερκατανάλωση. Ετσι, ο Σκορπιός άλλαξε χέρια και το αγόρι που σίγουρα ο μπαμπάς του θα έτρεμε μπροστά στη «στοργή» του Πατερούλη Ιωσήφ κάποτε, σήμερα θα είναι αναγκασμένο να θυμιατίζει τους τάφους των Ωνάσηδων, ΑΝ βέβαια παραμείνουν στη θέση τους. Κάποιοι τόλμησαν να πουν ότι η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ (!!!) έκανε το θαύμα της, και το νησί Σκορπιός δεν πήγε στα χέρια κανενός εμίρη με πόδια που βρομούν πετρέλαιο.
Κάτω από ένα τέτοιο μπαράζ εντυπώσεων κι ενώ το ΚΚΕ βρήκε τον διάδοχο της κυρίας Παπαρήγα -κάπου άκουσα πως ο διάδοχος φέρει το ψευδώνυμο Χρουστσόφ (;)- αποφάσισα να τυλιχτώ με μια ελαφριά κουβέρτα και να διαβάσω κάτι γερμανικό για να μην τρελαθώ ολότελα. Οχι, δεν διάβασα σχολικά ποιήματα της Μέρκελ ή «χαϊκού» από τα χρόνια που ο Σόιμπλε πάθαινε ονειρώξεις. Προτίμησα την παντός καιρού χρήσιμη αυτοβιογραφία του Κλάους Μαν, γιου του Τόμας, που αυτοκτόνησε το 1949 μη αντέχοντας, προφανώς, τον «νέο, γενναίο κόσμο» της καινούργιας εποχής. Εφτακόσιες τόσες απολαυστικές σελίδες ενός Γερμανού που βίωνε, μέσα από την αριστοκρατία της γόνιμης μελαγχολίας του, όσα διαδραματίζονταν στη μεσοπολεμική Γερμανία. Τότε που δεν υπήρχε Κάιζερ αλλά η θεατρική παρακμή του «Σουραμπάγια Τζόνι», η επίκαιρη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και το μουστακάκι του Αδόλφου τρεφόταν και πύκνωνε συστηματικά από τα πρετ-α-πορτέ του φασισμού. Πολλά πράγματα απηχούν στη θλιβερή μας πραγματικότητα με τους «πέρα βρέχει» και τους «yes men» της πατριωτικής σωτηρίας. Φυσικά καθένας λέει τα δικά του. Αλλοι ως χρυσοθήρες, άλλοι ως «αντί», άλλοι ως συνειδητοί βάνδαλοι και άλλοι ως κατ' εξακολούθηση περιηγητές, δραπέτες και σταρ των φυλακών και των δελτίων ειδήσεων. Θέλω να πω, ως αντίστιξη στο κείμενο του Κλάους Μαν (εκδόσεις Εξάντας, «Κρίσιμη καμπή»), πως και σήμερα μπορεί ένας κατά τα άλλα λογικός άνθρωπος να βρει σοβαρές αιτίες αυτοχειρίας…
Είναι όμως Απρίλης (ναι το ξέρω, σαν αύριο οι Παπ-Πατ-Μακ ασχολήθηκαν με τον γύψο και τις γυψοσανίδες) και, αν δεν το καταλάβατε, το επόμενο Σάββατο είναι του Λαζάρου. Του Λαζάρου που είχε βύσμα στον Ιησού και αναστήθηκε φρέσκος φρεσκότατος. Και στα δικά μας…
