Ο 78χρονος… συνειδητοποιημένος μαραθωνοδρόμος Μπιλ Αϊφριγκ γλίτωσε στη Βοστόνη και στέλνει μήνυμα ανδρισμού:
Του Σπύρου Τσάμη
Αθλητής. Δηλαδή, άνδρας! Στα 78 χρόνια του, ο 45ος Μαραθώνιος όπου έσπευσε και πάλι για να τρέξει, λίγο έλειψε να στοιχίσει τη ζωή του. Οι τρεις νεκροί και οι 114 τραυματίες της Βοστόνης υποχρεώνουν τον Μπιλ Αϊφριγκ να φιλοσοφήσει και αμέσως μετά αντί μόνο να θρηνεί, να απαιτεί κυρίως την απονομή δικαιοσύνης.
Ο δεύτερος εκρηκτικός μηχανισμός στη Βοστόνη πυροδοτήθηκε λίγα μέτρα απ' τον ίδιο και πιο κοντά από κάθε άλλο δρομέα!
Επικοινωνήσαμε μαζί του με την αυτονόητη αμηχανία απέναντι σ' εκείνον που είδε κατάματα, αλλά απέφυγε τον θάνατο.
Ο 78χρονος απ' το Λέικ Στίβενς εκτόνωσε την ίδια αίσθηση:
«Κατ' αρχάς, θέλω να ευχαριστήσω! Και θα το κάνω όσο ζω. Θα ευχαριστώ όσους έσπευσαν να με βοηθήσουν, αλλά κυρίως τον Θεό που έσωσε τη ζωή μου! Η έκρηξη έγινε λίγα μέτρα μακριά μου. Ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός, λες κι έσκασε βόμβα στα χέρια μου»!
Σώπασε… Μαζί του κι εμείς! Η ηχηρή σιωπή τον πυροδότησε:
«Κατάλαβα αμέσως ότι πρόκειται για δολιοφθορά… Με βοήθησαν να σηκωθώ, αλλά κι εγώ, όπως ξέρω στη ζωή μου, βοήθησα τον εαυτό μου. Σηκώθηκα για να τερματίσω! Ηθελα να τερματίσω, γιατί πρώτον είμαι αθλητής σε όλη τη ζωή μου και δεύτερον, αστραπιαία σκέφτηκα ότι ο τερματισμός μου, η προσπάθειά μου δηλαδή να πάω κόντρα στο κακό, θα ήταν και μια απάντηση! Θα ήταν μια αντίσταση σ' εκείνον ή εκείνους που έσπειραν τον θάνατο και τον πανικό…
Βέβαια, ξέρω ότι ο… τερματισμός μου δεν θα φέρει πίσω στη ζωή κάποιον απ' τους νεκρούς, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι απάντηση με το δικό της νόημα. Ακόμη κι αν εκείνη τη στιγμή δεν είχα τη διαύγεια που έχω τώρα, αντέδρασα έστω και ενστικτωδώς, όπως έπρεπε»…
-Ακόμη και το ένστικτο θρέφεται και θρέφει τις εμπειρίες…
«Α, ναι! Αυτός είμαι σε όλη τη ζωή μου: Μ' αρέσει θαρραλέα να πηγαίνω κόντρα σε κάθε κακό».
Η τραυματική εμπειρία –και στην δική του περίπτωση- γεννά φιλοσοφική διάθεση:
«Ναι, φοβήθηκα στην αρχή. Το ωστικό κύμα με πέταξε κάτω, αλλά έμεινα πεσμένος μόνο για λίγο. Αμέσως σκέφτομαι ποιο θα είναι το επόμενο βήμα! Ετσι και τώρα που έζησα την πιο επικίνδυνη στιγμή της ζωής μου! Αλήθεια, νόμιζα ότι η βόμβα έσκασε στα χέρια μου. Ο εκρηκτικός μηχανισμός, όπως μάθατε, ήταν δίπλα μου».
-Πρόσθετο ειδικό βάρος στην εμπειρία δίνει η παρακολούθηση της παρ' ολίγον μοιραίας στιγμής από τον γιο σας…
«Ω, ναι! Ευτυχώς δεν έζησε το απόλυτο κακό, την απώλεια του πατέρα του… Αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να λέω «ευτυχώς», αφού ναΙ μεν γλίτωσα εγώ, αλλά χάθηκαν άλλοι. Η λογική μοΎ δίνει το δικαίωμα να λέω «ευτυχώς», αλλά η ιστορία δεν τελειώνει σ' εμένα. Μακάρι να λέγαμε «ευτυχώς» γιατί δεν υπήρχε καμία απώλεια, αλλά… Οπως και να 'χει, ο γιος μου λέει πάντα, από παιδί… «ο πατέρας μου τρέχει δυνατά και γρήγορα». Από τότε ώς σήμερα του απαντώ: «κάνε κι εσύ το ίδιο στη ζωή σου»!».
-Πώς κυλάει η ζωή στη Βοστόνη -και όχι μόνον εκεί- λίγες ημέρες μετά;
«Τραυματίες υπάρχουν ακόμη σε νοσοκομεία. Οι περισσότεροι γύρω μου συζητούν λυπημένοι και απαιτούν: «Βρείτε τους δειλούς φονιάδες»!».
-Μνήμες 11ης Σεπτεμβρίου του 2001…
«Πολιτικά δεν θέλω να μιλήσω! Θα πω μόνον ο,τι πίστευα πάντα: Η πολιτική πρέπει να εξυπηρετεί τον άνθρωπο!».
