Ασκήσεις μνήμης

Του Γιάννη Η. Χάρη

Πέθανε ένας δικτάτορας, που κατέλυσε το πολίτευμα και γέμισε φυλακές και ξερονήσια, που είχε απέναντί του το μεγαλύτερο μέρος, υποτίθεται, των πολιτικών δυνάμεων και της κοινωνίας, και δεν υπήρξαν εκδηλώσεις π.χ. χαράς για τον θάνατό του: αν κάπου ακούστηκε καμιά μεμονωμένη πανηγυρική κραυγή, δάσος υψώθηκαν τα επιτιμητικά δάχτυλα του ιησουιτισμού, πως η δημοκρατία δεν επιχαίρει, δεν εκδικείται, πως ο νεκρός στον «υψηλό πολιτισμό» μας ήταν πάντα κάτι ιερό, εξού και πάντα δεδικαίωται. Ποιος; ο Γεώργιος Παπαδόπουλος!

Πέθανε ένας αρχιεπίσκοπος, εθνικιστής, ρατσιστής, (φιλο)χουντικός, υβριστής θεσμών και προσώπων –κι εδώ κι αν δεδικαίωται… Eως κι ο Αλαβάνος, πρόεδρος τότε του ΣΥΡΙΖΑ, μίλησε για τον γενναίο (!) άνδρα που έφυγε. Ποιον; τον Χριστόδουλο!

«Μεγαλείο ψυχής» κολακευόμαστε να χαρακτηρίζουμε τη συγνώμη προς τον αντίπαλο και ειδικά τον νεκρό, δύσκολα όμως χρυσώνεται έτσι αυτό που πολλές φορές είναι απλώς πολιτικαντισμός, υποκρισία, και προπαντός, απέναντι ειδικά στον θάνατο, καθαρή δεισιδαιμονία.

Ετσι, ομολογώ ότι πολύ τα χάρηκα τα πανηγύρια με τον θάνατο της Θάτσερ. Δεν είναι θέμα να δούμε τώρα αυτό που πάντως επισημαίνουν νηφάλιοι αναλυτές, πως έσωσε ίσως την οικονομία, όμως καταρράκωσε την κοινωνία· το θέμα είναι ότι όσοι διαφωνούσαν με την πολιτική της εξέφρασαν ελεύθερα τα συναισθήματά τους.

Οι βάρβαροι, θα πουν πολλοί, που ως γνωστόν ζούσαν πάνω στα δέντρα, όταν εμείς δημιουργούσαμε πολιτισμό –υποκρισίας, ξαναλέω, και δεισιδαιμονίας.

……………………………………….

Αυστηρώς για περιούσιους!

Καθυστερημένα για τον καθυστερημένο γιορτασμό της 25ης Μαρτίου στη Νέα Υόρκη και την καθιερωμένη παρέλαση, που φέτος έγινε την Κυριακή 7 Απριλίου. Πανηγυρική δοξολογία, αρχιεπίσκοπος Δημήτριος, διπλωματικές αρχές Ελλάδας και Κύπρου, Αμερικανοί αξιωματούχοι, ο δήμαρχος της πόλης, σε απαρτία οι φορείς της ομογένειας: σχολεία, ομοσπονδίες, σύλλογοι, φοιτητικές οργανώσεις, ιδρύματα και επιχειρήσεις, η Πέμπτη λεωφόρος της Νέας Υόρκης, κλειστή επί τρεις ολόκληρες ώρες, έπλεε εις την γαλανόλευκον.

Μπροστά, άγημα ευζώνων της Προεδρικής Φρουράς σταλμένο από τη μητέρα πατρίδα, κι από κοντά ελληνοαμερικανάκια τσολιαδάκια και αμαλίτσες, μαθητές σχολείων, σύλλογοι, ενορίες, φιλαρμονικές, εμβατήρια, ελληνική μουσική, συνθήματα «Ζήτω η Ελλάδα», «Ζήτω η 25η Μαρτίου», «Ζήτω η Ομογένεια», ακόμα και «God Bless America». Ε, και το καταστόλιστο άρμα του Ολυμπιακού, όπως πάντα, και ολίγη από χρυσαυγίτες φέτος –μόνο δεν είδα το άρμα «Μύκονος», με τα κλαμπάκια του και τους θαμώνες, ή το «Κρυφό Σχολειό», που κιτς-ξεκίτς έδιναν στην παρέλαση μια ευφρόσυνη όψη γιορτής.

Τα ίδια σε Βοστόνη, Καλιφόρνια, Σικάγο, Ντιτρόιτ, Φιλαδέλφεια, Βαλτιμόρη, Τορόντο, Μόντρεαλ, Καναδά, Βιέννη…

Ιδού ιδέες για τις εδώ παλαιότερες παροικίες, την πολωνική, την αλβανική, αλλά και τις νεότερες, πακιστανική, αφγανική κτλ. Τι στο καλό, δεν έχουν εθνικές γιορτές αυτοί, εθνική υπερηφάνεια; τίποτα;

Ή είναι μόνο, αυστηρώς και αυτοδικαίως, για περιούσιους αυτά;

…………………………………………………………….

Πόσο περασμένη;

Αλλο ένα ολόφρεσκο δάνειο εκ της αγγλικής, μια τάχα «ακριβολογία», που μπορεί και να προκαλεί σύγχυση. Είναι η ψυχαναγκαστική σχεδόν μεταφορά του last (=προηγούμενος, περασμένος) και του next (=ερχόμενος, προσεχής), εκεί που ο παρελθοντικός χρόνος σκέτα ή ο μέλλοντας εξασφάλιζαν ώς τώρα πεντακάθαρο νόημα. Π.χ., σήμερα Σάββατο, αν πούμε ότι «την Πέμπτη πήγα σινεμά», είναι ξεκάθαρο ότι μιλούμε για δύο μέρες πριν –τώρα λέμε «την περασμένη Πέμπτη», και προς στιγμήν νομίζουμε ότι αναφερόμαστε στην Πέμπτη της προηγούμενης βδομάδας. Αντίστοιχα, αν πούμε, πάλι σήμερα Σάββατο, πως «τη Δευτέρα θα βγω με τη Μαρία», εννοούμε τη Δευτέρα, βεβαίως, που μας έρχεται, χωρίς να χρειάζεται το «επόμενη» ή «ερχόμενη».

Ελάχιστα παραδείγματα:

«αυτά που μάθαμε ένα απόγευμα των αρχών του περασμένου Ιουνίου», κι είναι μόλις 4 Ιουλίου!

«όσα διαδραματίστηκαν την περασμένη Τετάρτη στο Σύνταγμα…», γράφεται την επομένη ακριβώς, ημέρα Πέμπτη!

«την προσεχή άνοιξη λήγει η θητεία του Γιάννη Χουβαρδά», γράφεται μήνα Δεκέμβριο!

«το περασμένο καλοκαίρι έζησαν μια δυσάρεστη εμπειρία…», γράφεται μήνα Σεπτέμβριο, σχεδόν ακόμα καλοκαίρι!

Συναφές, νομίζω:

«ο Ολυμπιακός νίκησε τον ΠΑΟΚ σε αγώνα που έγινε χτες…», ακούγεται στο δελτίο ειδήσεων Κυριακής προς Δευτέρα, 10 μόλις λεπτά μετά τα μεσάνυχτα!

Η ακριβολογία που μοιάζει ανακρίβεια, εντέλει!