Του Τάσου Παππά
Τον Ιανουάριο του 1996 παρ' ολίγον πρωθυπουργός. Τρεις ψήφοι η διαφορά του στον πρώτο γύρο της διαδικασίας εκλογής στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Τον Ιούνιο του 1996 παρ’ ολίγον πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός, αφού ο Κ.Σημίτης θα έφευγε, όπως είχε δεσμευτεί, από πρωθυπουργός αν έχανε την προεδρία του κόμματος. Καμιά τριακοσαριά ψήφοι η διαφορά σ’ ένα σώμα περίπου 6.000 μελών. Δύο φορές στο «τσακ» έχασε την ευκαιρία ο Ακης Τσοχατζόπουλος. Δύο φορές έφτασε στη βρύση, αλλά νερό δεν ήπιε.
Πανίσχυρος γραμματέας του ΠΑΣΟΚ και μέλος της περίφημης τρόικας του ΠΑΣΟΚ. Τότε έλεγαν ότι η κομματική τρόικα δούλευε ως εξής: ο Λαλιώτης σχεδίαζε, ο Γεννηματάς έδινε την πολιτική διάσταση και ο Ακης αναλάμβανε να πείσει τον αρχηγό. Πρωτοκλασάτος υπουργός και επί Παπανδρέου και επί Σημίτη. Προκύπτει το ερώτημα: «Ούτε ο ιδρυτής του κόμματος ούτε ο διάδοχός του είχαν πάρει χαμπάρι κάτι;» Δύσκολο να το πιστέψει κανείς.
Ο Ανδρέας γνώριζε ή όφειλε να γνωρίζει. Αλλωστε διέθετε ένα καλό δίκτυο ανθρώπων που τον ενημέρωνε για τις κινήσεις των υφισταμένων του, αλλά αδιαφορούσε ή ανεχόταν για ποικίλους λόγους τις παρασπονδίες των συντρόφων του. Κι ας υπήρχε το προηγούμενο με τον Μένιο Κουτσόγιωργα, τον άλλο στενό συνεργάτη του που είχε εμπλακεί στο σκάνδαλο Κοσκωτά, από το οποίο ο ίδιος γλίτωσε με αμυχές. Στον Ανδρέα αποδίδεται η φράση (ουδέποτε τη διέψευσε) «είπαμε να πάρει ένα δωράκι, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια δραχμές». Αφορούσε άλλο στέλεχος του κινήματος.
Και ο Σημίτης γνώριζε ή όφειλε να γνωρίζει. Αλλά ήταν ευάλωτος. Το μισό κόμμα δεν είχε χωνέψει την ήττα και αναζητούσε τρόπους να πάρει τη ρεβάνς. Κατηγορούνταν, και από το εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, για ενδοτικότητα στα εθνικά θέματα μετά την υπόθεση των Ιμίων και γι' αυτό ενέδωσε στην αγορά πανάκριβων οπλικών συστημάτων, ξέροντας ότι γύρω απ’ αυτές τις προμήθειες στήνεται ένας μεγάλος χορός μιζών. Είχε θέσει πρώτο στόχο την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, υποτιμώντας άλλες πλευρές της κυβερνητικής δραστηριότητας. Πέτυχε τον στόχο της ΟΝΕ, αλλά η διαφθορά φούντωσε.
Το εντυπωσιακό, και ανεξήγητο από πρώτη ματιά, με τον Α. Τσοχατζόπουλο είναι ότι κρατούσε στοιχεία στο αρχείο του που τον ενοχοποιούσαν. Αν και διαισθανόταν ότι ο κλοιός έσφιγγε, αν και έβλεπε ότι είχε μπει στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών, αν και ήταν ξεκάθαρο ότι το κόμμα του τον είχε εγκαταλείψει, ακόμη και οι ευεργετηθέντες απ’ αυτόν είχαν λακίσει και εμφανίζονταν θυμωμένοι γιατί τάχα εξαπατήθηκαν από τον μέντορά τους, αν και ήταν προφανές ότι το σύστημα έψαχνε έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να ικανοποιήσει τη δίψα του λαού για αίμα επίορκων πολιτικών, αυτός, σαν να μην έτρεχε τίποτε, εξακολουθούσε να συμπεριφέρεται λες και ήταν παντοδύναμος. Αγνοια του κινδύνου; Απόδραση από την πραγματικότητα; Βεβαιότητα ότι θα μείνει στο απυρόβλητο; Σιγουριά ότι αυτόν δεν θα τον ακουμπούσαν επειδή είχε (έχει;) ράμματα για τη γούνα πολλών; Ας ελπίσουμε ότι κάτι θα μάθουμε από την εξέλιξη της υπόθεσης στο δικαστήριο. Ας ελπίσουμε ότι ο Α. Τσοχατζόπουλος θα μιλήσει με στοιχεία για ό,τι ξέρει.
