Χρονογράφημα 

Του Πέτρου Μανταίου 

Στα πολλά που διάβασα για τη Μάργκαρετ Θάτσερ μετά τον θάνατό της, εκείνο που μου εντυπώθηκε περισσότερο ήταν ένα κείμενο της Βρετανίδας συνταξιούχου δασκάλας Μπεθ Μπάτλερ, 78 χρόνων, που δημοσιεύτηκε στην «Γκάρντιαν» και αναδημοσίευσε το «Κ» της «Καθημερινής», 14/4. Γράφει η κ. Μπάτλερ:

«Οι τιμές των ακινήτων εκτοξεύτηκαν, το ίδιο και οι τιμές των βασικών αγαθών. Ο μισθός μου –αρκετός κάποτε για να ζω και να πληρώνω το στεγαστικό μου δάνειο– στα τέλη της δεκαετίας του ’70 δεν έφτανε ούτε για τις βασικές μας ανάγκες. Στα χρόνια της Θάτσερ χάσαμε την αισιοδοξία μας. Οι άνθρωποι γίνονταν όλο και πιο παραιτημένοι και παθητικοί, σαν να έφυγε το χρώμα από τη ζωή τους. Τα υλικά αγαθά αντικατέστησαν τις αξίες της ζωής και ο εγωισμός αντικατέστησε την ανθρωπιά. Οι άνθρωποι κοιτούσαν πώς θα εξυπηρετήσουν τον εαυτό τους και όχι πώς θα συνεργαστούν».

Είναι γεγονός ότι η πολιτική της Θάτσερ, της χωρίς όρια και έλεγχο διακίνησης και εμπορίας του χρήματος, της ανεμπόδιστης εξουσίας του λεγόμενου χρηματοπιστωτικού συστήματος, του… καπιταλιστικότερου καπιταλισμού, όπως υποστήριξα πρόσφατα, με άλλη ευκαιρία… αυτή η πολιτική δέχτηκε σοβαρές επικρίσεις με σθεναρά επιχειρήματα, ακόμα και όταν το άστρο της Θάτσερ μεσουρανούσε. Υπήρχαν όμως τέτοια συμφέροντα και ήταν τόσο συνασπισμένα περί αυτή την πολιτική, που σχεδόν «έπνιγαν» και, συνήθως, παραποιούσαν κάθε αντίθετη γνώμη, ακόμα και όταν αποκαλύπτονταν σκάνδαλα προμηθειών στα οποία συμμετείχε ο γιος της!

Ωσπου ήρθαν άλλοι, ζοφεροί καιροί, οι καιροί της τελευταίας εξαετίας, που εκ των πραγμάτων πια, απολογιστικά, όρισαν τον «θατσερισμό» ως απαρχή –που μακάρι να είναι και κορύφωμα και τέρμα– μιας διαρκούς εβδομάδας παθών, μέσα από διάλυση δομών και λειτουργιών που διασφάλιζαν στους πολλούς στοιχειώδη κοινωνική προστασία και, όπως γράφει η Βρετανίδα συνταξιούχος δασκάλα, ενθάρρυναν ανθρώπινες αξίες και έβαζαν χρώμα στη ζωή μας…