Του Νίκου Κιάου
Στον Χρόνη Μίσσιο, που ήξερε καλά την «Κραυγή»
Η «Κραυγή» είναι σειρά από πίνακες του Νορβηγού ζωγράφου Εντβαρντ Μουνκ (Edvard Munch, 1863-1944), που δείχνει την αγωνία μιας ανθρώπινης μορφής με φόντο τον ουρανό στο κόκκινο χρώμα του αίματος. Οι διάφορες εκδοχές της «Κραυγής» έγιναν από το 1893 ώς το 1910.
Ο ίδιος ο Μουνκ περιγράφει το 1892 την έμπνευσή του για τον αρχικό πίνακα:
«Περπατούσα σ' ένα μονοπάτι με δύο φίλους, ο ήλιος έπεφτε, ξαφνικά ο ουρανός έγινε κόκκινος σαν αίμα, σταμάτησα νιώθοντας εξαντλημένος και στηρίχθηκα στον φράχτη, αίμα και γλώσσες φωτιάς πάνω από το μαύρο-μπλε φιόρδ και την πόλη – οι φίλοι μου προχώρησαν και έμεινα εκεί τρέμοντας από την αγωνία κι ένιωσα ένα ατέλειωτο ουρλιαχτό να διαπερνά τη φύση».
Στο φύλλο της «Εφ.Συν.» του περασμένου Σαββάτου διαβάζουμε τη συγκλονιστική, ανατριχιαστική και φρικαλέα διήγηση των νέων ανθρώπων, του Πάνου και του Χάρη, για τα βασανιστήρια που υπέστησαν στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής (ΓΑΔΑ), όπου οδηγήθηκαν μετά τη σύλληψή τους επειδή συμμετείχαν στην αντιφασιστική μοτο-πορεία στις 30 Σεπτεμβρίου.
Αυτά εν έτει 2012. Οι δύο νέοι συνομιλούν με τον Περικλή Κοροβέση. Αυτός το 1967 στην Μπουμπουλίνας, όπου ήταν τότε η Γενική Ασφάλεια, βασανίστηκε άγρια. Η Μπουμπουλίνας του ’67 της χούντας έγινε ΓΑΔΑ, Αλεξάνδρας το 2012.
Εχουμε ανάγλυφα μπροστά μας τις καταγγελίες και τις μαρτυρίες για τα σύγχρονα βασανιστήρια στις μέρες μας, το 2012. Δεν είναι τα μοναδικά παραδείγματα. Και στο πρόσφατο και στο λιγότερο κοντινό παρελθόν έχουν γίνει καταγγελίες για βασανιστήρια σε αστυνομικά τμήματα, για εξευτελιστική συμπεριφορά σε νέους και μετανάστες που τους είχαν συλλάβει.
Μιλούμε για βασανιστήρια, όχι για συλλήψεις και προσαγωγές` για βασανιστήρια, που είναι ό,τι πιο απάνθρωπο, πιο διεστραμμένο και πιο άνανδρο απέναντι στον αδύναμο κρατούμενο από τον «δυνατό» βασανιστή` που είναι γνώρισμα και καθρέφτης της τυραννίας, της δικτατορίας, του ανελεύθερου καθεστώτος, της αυθαιρεσίας, όποιος κι αν είναι ο κρατούμενος, ειδικά όμως όταν είναι κρατούμενος για τις ιδέες του, γιατί διαμαρτύρεται για την αδικία.
Εχουν καταγγελθεί από την Αριστερά στο παρελθόν βασανιστήρια, τώρα όμως έγιναν γνωστά και διεθνώς, π.χ. από τη βρετανική εφημερίδα «Γκάρντιαν». Εξανέστη ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Δένδιας και απείλησε με μηνύσεις την εφημερίδα, αλλά δεν τη μήνυσε, διότι γνωρίζει πολύ καλά τι γίνεται και το καλύπτει.
Δεν είναι σύστημα στις μέρες μας τα βασανιστήρια, ούτε όλοι οι αστυνομικοί είναι βασανιστές (άλλωστε ούτε στη δικτατορία ούτε σε προηγούμενες εποχές ήταν όλοι τους βασανιστές ούτε όλα τα στρατόπεδα ήταν τόποι βασανιστηρίων).
Είναι όμως εκπληκτικό, συγκλονιστικό να γίνονται το 2012 βασανιστές αστυνομικοί μέσα στα Τμήματα. Δεν μπορεί να είναι απλώς μεμονωμένα περιστατικά.
Ουδείς μπορεί να δράσει αυτοβούλως. Είναι μέθοδος που εκπορεύεται από κάπου… και που καλύπτεται. Και σήμερα εξυπηρετεί την επιβολή της πολιτικής με τα μνημόνια και τα μέτρα απέναντι στις μαζικές εκδηλώσεις αντίστασης και αντίδρασης του λαού.
Κι ακόμη βρίσκεται στο ίδιο πλαίσιο με την ακολουθούμενη μέθοδο νομοθετικής λειτουργίας και λειτουργίας του πολιτεύματος, δηλαδή την εκτροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Νομοθετούν τα των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου χωρίς συνεδριάσεις και αποφάσεις του υπουργικού συμβουλίου, ζητούν και επικυρώνουν απλώς από τη Βουλή αυτές τις πράξεις, με μέτρα που επιβάλλονται πέραν όσων έχουν νομοθετηθεί προηγουμένως, και τελικώς το υπουργικό συμβούλιο, η κυβέρνηση, αντικαθίσταται ολοφάνερα από τους τρεις αρχηγούς, Σαμαρά, Βενιζέλο, Κουβέλη.
Ολα αυτά, μαζί με το καθεστώτος κατοχής που έχουν επιβάλει στη διακυβέρνηση της χώρας οι καθοδηγητές της ξένης τρόικας και το αποδέχεται η εσωτερική τρόικα, οδηγούν στην εφιαλτική σκέψη πως λειτουργούν βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ.
Τι κάνουν οι λεγόμενες αριστερές δυνάμεις της τρικομματικής κυβέρνησης; Τι κάνουν η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ αλλά και η Ν.Δ., όταν και οι διακηρύξεις τους είναι ότι καταδικάζουν τα βασανιστήρια και όταν στελέχη τους έχουν βασανιστεί τουλάχιστον επί δικτατορίας;…
Η «Κραυγή» του Μουνκ δείχνει πώς είναι το ουρλιαχτό για τη μεγαλύτερη αδικία απέναντι σε έναν ανυπεράσπιστο άνθρωπο, σε έναν κρατούμενο, με μεθοδευμένη τελικώς δράση να τον εξευτελίσει.
Να καταρρακώσει και να κουρελιάσει την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, του πολίτη. Η εξουσία της αυθαιρεσίας δεν θέλει πολίτες, θέλει υποτελείς.
Η Κραυγή όμως του πίνακα ζωγραφικής είναι η φρίκη του πόνου, η φρίκη του τρόμου, η φρίκη του φόβου, η φρίκη από την απανθρωπιά, η φρίκη για τη βία, η φρίκη για τον εξευτελισμό του ανθρώπου.
Ακόμα, είναι κραυγή να σταματήσουν τα βασανιστήρια και αντίδρασης να μετατρέψουν τους αστυνομικούς σε «ΕΛ.ΑΣ. – Ες Ες – βασανιστές».
