ΤΑ ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΑ

Του Γιάννη Ξανθούλη

Μαγιάτικο προς μπαγιάτικο το Πάσχα αλλά τέλος πάντων. Ετσι κι αλλιώς και πρώτη του Απρίλη να έπεφτε, η αφεντιά μου θα κολυμπούσε πάλι σε μια μεγάλη κατσαρόλα με οικολογική μαγειρίτσα. Αρωματική μεν, πλην όμως χωρίς τα ιερά εντόσθια των ιερών σεφ του Μεγάλου Σαββάτου. Ετσι, αντί για χοληστερινούχα γκουρμέ υλικά θα παραμείνω πιστός σε δύο ειδών ψιλοκομμένα μανιτάρια συν ΟΛΟ το βιβλικό υπόλοιπο που αρωματίζει αυτή τη νηπενθή σουπίτσα.

Ο Μάης σφυρίζει το τραγούδι της χαλάρωσης για πολύ κόσμο που βιάζεται να επιδείξει τα τατουάζ του σε γάμπες, μπράτσα και πάγκρεας. Αλλοι έβαψαν αυγά και στην ίδια μπογιά έχωσαν και τα ξεθωριασμένα τους μαγιό, άλλοι, παρά την αυστηρότητα του κ. Τόμσεν, καλογυάλισαν τα αυτοκίνητά τους δείχνοντας πως οι καιροί είναι δύσκολοι για πληβείους πρίγκιπες ΚΥΡΙΩΣ. Σκέφτομαι την Αθήνα όπως την ήξερα κάποτε τέτοιες μέρες προτού πλακώσει η ψυχοπονιάρα μαφία των Ρωσο-γεωργιανών (κ.λπ.) θεραπαινίδων, που έχουν πάθος με το παπαδαριό και τα λιβανοκέρια. Μια Αθήνα περίπου άδεια, περπατιστή και ανθρώπινη (ίσως γιατί έλλειπε ο μεγάλος χαζοχαρούμενος συρφετός).

Αυτά όμως μας τελείωσαν οριστικά κι έτσι ΟΣΟΙ απομείναμε στην πόλη της Παλλάδος θα έχουμε τον νου μας μήπως την ώρα που ο Χριστός θα παίρνει τον δρόμο του για τους ουρανούς, κάποιοι άλλοι -επίσης ψιλοχριστιανοί και οπωσδήποτε πρώην οπαδοί του σοσιαλιστικού ρεαλισμού- θα σκαρφαλώνουν από ταράτσες ή από μπαλκόνια (για πιο ρομαντικά) στα σπίτια που έχουν ΗΔΗ σημαδέψει και… εξερευνήσει οι μάνες, γκόμενες και άλλα τέτοια παρασυγγενικά είδη του ξαφρίσματος. Ομιλώ εκ πείρας, αν και παλαιός θαυμαστής των χορογραφιών των περίφημων Γεωργιανών Μπαλέτων, που έφερνε ο αείμνηστος Θόδωρος Κρίτας στα Ηρώδεια του καιρού εκείνου. Θα μου πεις, θα μπορούσαν να είναι χειρότερα τα πράγματα αν είχαμε μια καλύτερα οργανωμένη μαφιούλα Τσετσένων, που είναι και της μόδας. Γιατί ο Τσετσένος έχει άλλη χάρη και απείρως μεγαλύτερη φαντασία, όπως αποδείχτηκε, αφού κλέβουν (δεν διευκρινίστηκε αν πρόκειται για ερωτική απαγωγή) μέχρι… αγνούς μητροπολίτες! Και μόνο η ιδέα να «κλεφτώ» με δεσπότη ντυμένο Γιάννα Αγγελοπούλου (σε δεξίωση) μου προκαλεί αλλεργία. Ομως αυτά έχει η ρημάδα η ζωή και ο επικίνδυνα απρόβλεπτος κόσμος που, ακόμη, ζούμε. Γι' αυτό και ο τζιχαντιτζής Τσετσένος, με ανεξίθρησκο πνεύμα, αρπάζει τους μητροπολίτες ικανοποιώντας, ώς ένα βαθμό, τις φαντασιώσεις του. Είναι όμως Πάσχα και καλύτερα να προσαρμοζόμαστε στην πραγματικότητά μας που, αν παραβλέψω την γκρίνια, τη μιζέρια, το θυμό κι ΟΛΑ αυτά τα τρέχοντα εδέσματα που κόλλησαν στο πετσί μας,

ΑΥΤΟ που μου έκανε εντύπωση είναι πως η λιτότητα βάρεσε κατακούτελα και το «γλεντζέδικο» Πάσχα, των λιγοστών πια, στρατιωτικών στρατοπέδων μας. Ανεπιστρεπτί πέρασε ο καιρός που τέτοιες μέρες στον Στρατό γινόταν πανζουρλισμός. Είχα την τιμή να κάνω ΤΡΙΑ ΠΑΣΧΑ στις Ενοπλες Δυνάμεις με οβελίες και κλαρίνα. Ηταν βλέπετε η εποχή που η στρατιωτική θητεία, ΑΝ δεν ήσουν ορφανός ή πολύτεκνος και πρωτότοκος γιος, διαρκούσε ακριβώς δύο χρόνια ΣΥΝ τρεις μήνες η εφεδρεία. Το ΠΑΣΧΑ τα στρατόπεδα, και στο πιο απόμακρο μέρος, άνοιγαν για τους πολίτες για να συμφάγουν και να γιορτάσουν μαζί με τους στρατευμένους και τους αξιωματικούς. Ασβεστώματα, σύγχυση, «καμπάνες» (συνήθως μας έβγαινε ξινό το γλέντι έτσι και πέφταμε σε νευρασθενικούς σαδιστές βαθμοφόρους) ΑΛΛΑ το ηθικό ακμαιότατον. Ο τρόμος όλων των φαντάρων ήταν το τσούγκρισμα των αυγών. Δηλαδή να… τσουγκρίσεις το αυγό με τον διοικητή ή κάτι ακόμη πιο επικίνδυνο. Αν ΔΕΝ του το έσπαγες, χαμογελούσες ελαφρώς ηλίθια και ανακουφιζόσουν. ΑΝ όμως του το τσάκιζες, ναι μεν έπεφταν κάτι γέλια (μόνο ο Τιμ Μπάρτον θα μπορούσε σωστά να τα αποδώσει) ΑΛΛΑ μετά οι υφιστάμενοι κομπλεξικοί σού έδιναν να καταλάβεις πως έκανες ΜΕΓΑΛΟ ατόπημα. Τρία Πάσχα λοιπόν στον Στρατό που, πέρα από τη γιορταστική τσίκνα των αρνιών (ζούσαν μεταφυσικά μεγαλεία στις σούβλες), ελλόχευε και τέτοιος κίνδυνος.

Πάντως απ' όσο ξέρω, σε πασχαλινές γιορτές, ουκ ολίγα κοριτσόπουλα γνώρισαν τους άνδρες της ζωής τους εν μέσω του δημώδους «Στα Σάλωνα σφάζουν αρνιά…» και του θριαμβικού «Χριστός Ανέστη» (πειραγμένο από την ορχήστρα ανάλογα με το κλίμα). Αυτά ΤΕΡΜΑ. Λίγα αρνιά, λίγο κρασί και οι πολίτες ας προτιμήσουν τη σιγουριά άλλων φιλάνθρωπων ιδρυμάτων… εκτός κι αν έχουν μέσον ή σοβαρά συμπτώματα στέρησης.

…Καθυστερημένο το Πάσχα, με αέρα θρασύτατου καλοκαιριού και απότομο ξύπνημα ερπετών και δράκων. Και αναμνήσεων που καθώς βαδίζω προς Ανατολάς (όπως έλεγε κι ένας θείος μου από χρόνια φευγάτος) λαμπικάρονται ενοχλητικά δείχνοντας την ασημαντότητα των αποστάσεων και την ψευδή ηλικία του χρόνου. Ολα έρχονται πιο κοντά σαν να με κυνηγούν, με ρετουσαρισμένα χρώματα και επαναπροσδιορισμό της θλίψης, βλέποντας πόσοι αναχώρησαν απ' τη ζωή ξεριζώνοντας κομμάτια απ' τη γη που συνηθίζω να πατώ…

Κι όσοι μείναμε πίσω να αναγκαζόμαστε σε ασκήσεις υποταγής σε μια οδυνηρή αυτογνωσία που άλλοι χαρακτηρίζουν «σοφία» κι άλλοι κυνικά «απελπισία». Ετσι λοιπόν ο χρόνος χάνει τη σημασία του κι άντε τώρα να ψαχνόμαστε πόσους Γιώργηδες και Γεωργίες έχουμε για να ευχηθούμε κατόπιν εορτής. Γι' αυτό ας ευχηθώ από τώρα στους πασχαλινούς εορτάζοντες, σαν εξάσκηση στην καταιγίδα των Γιώργηδων. Πασχάληδες, Πασχαλίτσες, Πάσχοντες, Λαμπρινές, Λάμπροι, Αναστασίες, Αναστάσιοι, Τάσοι, Τασίες, Νατάσοι και Νατάσες, Ανέστηδες μπορεί και Ανέστιοι…

ΤΕΛΟΣ σας προτείνω ένα από τα πιο διασκεδαστικά βιβλία που απεικονίζουν την τρέχουσα κοινωνική σαλατοποίηση. Τη «ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΜΙΑΣ ΣΚΥΛΑΣ» του Αύγουστου Κορτώ (εκδ. Διόπτρα). Καλό Πάσχα και μην το παίρνετε κατάκαρδα. Θα ξανασταυρωθεί και το 2014.