Του Φώτη Παπούλια

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο πρωθυπουργός της χώρας, νοιάζεται δηλαδή για την ευημερία της ελληνικής κοινωνίας, υποτίθεται ότι έχει σχέδιο εξόδου από την κρίση, πιστεύει ότι δεν είναι απλώς διαχειριστής και ότι μάλλον δεν έχει καμία σχέση με τους πλασιέ.

Ως γνωστόν ο πλασιέ είναι ένας εμπορικός αντιπρόσωπος που πάει από σπίτι σε σπίτι για να πουλήσει την πραμάτεια του, πείθοντας τους αγοραστές ότι το προϊόν που πλασάρει είναι το καλύτερο της αγοράς, προσφέροντάς το αν χρειαστεί και «κοψοχρονιά».

Ο καλός πωλητής αφ' ενός ακολουθεί κανόνες που εν μέρει απηχούν τα οικονομικά συναλλακτικά ήθη και αφ' ετέρου λαμβάνει σοβαρά υπόψη του την οικονομική κατάσταση του πιθανού αγοραστή. Ο πωλητής ακολουθεί μια σειρά χρυσών κανόνων, που πιθανολογεί ότι θα του αποφέρουν κέρδη, ξεκινώντας από τον βασικό ότι: ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Δεν ξεχνά ότι οφείλει να είναι πάντα ευγενικός και χαμογελαστός γιατί έτσι αρέσει στον πελάτη, όπως και ότι δεν αποδεικνύει στον πελάτη ότι δεν ξέρει πού πάν' τα «τέσσερα», αφού κανείς δεν αγοράζει από κάποιον που είναι εξυπνότερος από τον ίδιο γιατί φοβάται ότι είναι εύκολο να τον κοροϊδέψει.

Προσπαθεί να εξηγήσει στον πελάτη ότι αυτό που του προσφέρει είναι καλύτερο από όποια άλλη προσφορά και κοιτά τον πελάτη στα μάτια σαν να μην έχει να του κρύψει τίποτα. Δεν ξεχνά ότι η ικανότητά του κρίνεται από το αν μπορεί να πωλήσει πάγο στους Εσκιμώους ή παπούτσια σε κατοίκους χωριού που δεν γνωρίζουν καν τη χρησιμότητά τους και δεν ενδιαφέρονται να τη μάθουν.

Ο Αντώνης Σαμαράς ως πωλητής έχει αναλάβει να πωλήσει κοψοχρονιά ό,τι η χώρα θα μπορούσε να εννοεί ως εθνική περιουσία. Με το δισάκι του στον ώμο παίρνει σβάρνα χώρες και χωριά προσφέροντας ό,τι έχει απομείνει στη χώρα έναντι τιμήματος που κανείς σοβαρός πλασιέ δεν θα ξεπουλούσε το προϊόν του.

Μόνο που ο πρωθυπουργός της χώρας δεν εκποιεί την προσωπική του περιουσία ή έστω μέρος της, αλλά εθνικό πλούτο και θα όφειλε να είναι ισχυρός διαπραγματευτής και όχι «πλασιέ». Ο καλός πλασιέ γνωρίζει ότι ένα από τα προσόντα του είναι να φαίνεται οικείος στον αγοραστή και τόσο πειστικός ώστε ο αγοραστής να νιώθει «μισός» αν δεν αγοράσει το προϊόν.

Στην περίπτωση του πρωθυπουργού, όταν δεν επιτυγχάνει πωλήσεις νιώθει «μισός» ο ίδιος και όχι ο αγοραστής, άρα το ερώτημα που τίθεται είναι:

Ο Αντώνης Σαμαράς λειτουργεί ως πρωθυπουργός ή ως πλασιέ και μάλιστα μέτριος έως κακός. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση προκύπτει ένα κομβικό δίλημμα, στο οποίο ο ίδιος καλείται να απαντήσει: Τι είναι προτιμότερο να δηλώνει την σήμερον ημέρα, πρωθυπουργός ή πλασιέ;