Του Τάσου Παππά
Η στρατιωτική επίθεση του Ισραήλ εναντίον στόχων στο εσωτερικό της Συρίας έγινε με το πρόσχημα ότι οι πύραυλοι μέσου βεληνεκούς που βρίσκονταν στις αποθήκες θα πέρναγαν στα χέρια της λιβανέζικης Χεζμπολάχ και θα μπορούσαν να πλήξουν ακόμη και το Τελ Αβίβ. Το Ισραήλ, όπως το συνηθίζει άλλωστε, δεν προσκόμισε καμία απόδειξη, φυσικά δεν κήρυξε επισήμως τον πόλεμο στη Συρία, ούτε βεβαίως πήρε την άδεια από κάποιον διεθνή οργανισμό για να προχωρήσει σ’ αυτήν την ενέργεια. Λεπτομέρειες άνευ σημασίας για ένα κράτος που λειτουργεί εδώ και χρόνια με πειρατικό τρόπο, αδιαφορώντας για το κόστος που προκαλεί στον άμαχο πληθυσμό. Χτυπάει όποτε θέλει, όποιον θεωρεί επικίνδυνο για τα συμφέροντά του και με όποιον τρόπο αυτό επιλέγει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, με μοναδικό επιχείρημα ότι απειλείται η ασφάλεια του από τους εχθρούς που το περικυκλώνουν.
Πράγματι, οι περισσότεροι από τους αντιπάλους του δηλώνουν ότι θέλουν να το καταστρέψουν, να το εξαφανίσουν ή να το υποχρεώσουν να εγκατασταθεί αλλού (;). Προσφέρουν έτσι το άλλοθι στις μιλιταριστικές πολιτικές ελίτ του Ισραήλ να δρουν παραβιάζοντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, δίχως να φοβούνται την κατακραυγή ή ότι θα υποστούν κυρώσεις από μια έτσι κι αλλιώς αμήχανη διεθνή κοινότητα.
Οργανώνουν χειρουργικού τύπου επεμβάσεις, εισβάλλουν όποτε γουστάρουν στον Λίβανο, κρατούν σε κατάσταση οικονομικής ασφυξίας τα παλαιστινιακά εδάφη, αρνούνται να συζητήσουν σοβαρά το ενδεχόμενο δημιουργίας ενός βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους, επεκτείνουν τους εβραϊκούς οικισμούς στα κατεχόμενα.
Ποντάρουν στην αμέριστη συμπαράσταση των ΗΠΑ και εκμεταλλεύονται το «σύνδρομο ενοχής» που κατατρύχει τις ηγεσίες της Ευρώπης, οι οποίες διστάζουν να αποδοκιμάσουν τον ιμπεριαλισμό του Ισραήλ για να μην κατηγορηθούν ότι ρίχνουν νερό στον μύλο του αντισημιτισμού (ένα χαρτί που έχουν χρησιμοποιήσει όλες οι κυβερνήσεις του Ισραήλ).
Ωστόσο αυτή η στρατηγική, που υπηρετείται με θρησκευτική ευλάβεια και από τους συντηρητικούς και από τους Εργατικούς (όποιος προσπαθεί να ξεφύγει από την πεπατημένη εξοντώνεται), δεν έχει αποδώσει καρπούς. Εχει φέρει τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη το Ισραήλ, εξαιτίας της συμπεριφοράς του απέναντι στους Παλαιστίνιους και της στρατιωτικοποίησης της εξωτερικής πολιτικής του, έχει χάσει το ηθικό πλεονέκτημα, ενώ η συστηματική εργαλειοποίηση του Ολοκαυτώματος έχει αγγίξει τα όριά της.
Οι ασυναρτησίες των αναθεωρητών ιστορικών και οι θεωρίες συνωμοσίας –στα μυαλά των οπαδών τους περίοπτη θέση κατέχει το στερεότυπο του πλουτοκράτη και ραδιούργου Εβραίου- με τη βοήθεια των ακροδεξιών κομμάτων που αυξάνουν την επιρροή τους εκμεταλλευόμενα την ανέχεια που παράγει η οικονομική κρίση, αποκτούν ακροατήριο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι κατά τόπους εβραϊκές οργανώσεις κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την κλιμάκωση του αντισημιτισμού και καλούν τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις (όχι όμως και την ηγεσία του Ισραήλ) να πάρουν μέτρα για να προλάβουν το κακό.
Ούτε όμως και η απειλή της τρομοκρατίας έχει εξουδετερωθεί. Η αντίληψη ότι μόνο με την επίδειξη πυγμής και επειδή ο συσχετισμός ισχύος είναι συντριπτικός υπέρ του Ισραήλ θα εξανεμιστεί ο κίνδυνος αποδεικνύεται λανθασμένη. Σωρεύει προβλήματα, πυκνώνει τις τάξεις των οργισμένων, αναπαράγει τον φαύλο κύκλο της σύγκρουσης και αποκτηνώνει τμήματα της κοινωνίας εθίζοντας τα στη λογική της βίας. Οι αντίπαλοι του Ισραήλ ακριβώς λόγω της στρατιωτικής αδυναμίας τους δεν θα αναμετρηθούν μαζί του κατά μέτωπο. Οποτε το δοκίμασαν ηττήθηκαν. Οπως αναφέρει ο Π.Κονδύλης στη «Θεωρία του Πολέμου» (εκδόσεις «Θεμέλιο») «ο ασθενέστερος μόνο μία δυνατότητα έχει, να μεταφέρει (εν μέρει) τον πόλεμο στο έδαφος του ισχυρότερου, να επιτύχει δηλαδή με άλλα μέσα ό,τι μια μεσαία ή μείζων Δύναμη θα κατάφερνε με τους βαλλιστικούς της πυραύλους. Η δύναμη αυτή είναι η τρομοκρατία και η δολιοφθορά».
Η κοινωνία του Ισραήλ έχει ζήσει στο πετσί της αυτή την τακτική των αντιπάλων. Πολλές πόλεις ζουν υπό το κράτος του φόβου, αλλά αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί τις κυβερνήσεις του Ισραήλ. Μπορεί και να τις βολεύει γιατί κρατώντας τον πληθυσμό σε διαρκή ανασφάλεια και μόνιμο πανικό, εξασφαλίζουν την κυριαρχία τους και δικαιολογούν την επιθετικότητά τους.
Η επιδίωξη των εχθρών του Ισραήλ να το εξαφανίσουν από την περιοχή, είναι ανόητη, ανεδαφική, προϊόν απύλωτου φανατισμού. Η επιμονή του Ισραήλ να συμπεριφέρεται σαν κατακτητής, καταπατώντας τα δικαιώματα των άλλων λαών και παραβιάζοντας το διεθνές δίκαιο, και σαν χωροφύλακας, επεμβαίνοντας στρατιωτικά όπου αυτό κρίνει είναι ανήθικη, οπωσδήποτε ατελέσφορη και βεβαίως επικίνδυνη. Ακόμη και για το ίδιο.
