«Το κίνημα των Αγανακτισμένων σημαίνει ένωση για το κοινό καλό και σε αυτό συναντώνται όλοι οι κοινωνικοί αγώνες»
Συνέντευξη στην Κορίνα Βασιλοπούλου
«Ονομάζομαι Πάμπλο Σέβα, είμαι 31 χρόνων και ζω στη Μαδρίτη. Εργάζομαι ως κειμενογράφος σε μια εταιρία διαφήμισης και δημοσίων σχέσεων. Η εταιρεία βρίσκεται σε καθεστώς αναδιάρθρωσης*, οπότε εισπράττω πια μόνο τον μισό μισθό μου (500 ευρώ)». Ετσι μας συστήνεται ο Ισπανός Πάμπλο Σέβα, ένας από τους δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές αυτών των ημερών κι έχει γίνει ανεπίσημα ένας από τους «συνομιλητές» της διοργανωτικής επιτροπής των διαδηλώσεων των Αγανακτισμένων στη Μαδρίτη με τον Τύπο. Ο Πάμπλο, όπως και πολλοί άλλοι, κατέβηκε για πρώτη φορά πριν από δύο χρόνια στη διαδήλωση των Αγανακτισμένων ή «κίνημα της 15ης Μάη» (15Μ), όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται στην Ισπανία, που έγινε στην Πουέρτα δελ Σολ, μια από τις κεντρικότερες πλατείες της ισπανικής πρωτεύουσας και μετέπειτα σήμα-κατατεθέν των διαδηλώσεων, σαν το δικό μας Σύνταγμα. Εκτοτε, δεν έχει σταματήσει να συμμετέχει σε διαδηλώσεις του κινήματος ή άλλων παρόμοιων που ξεπήδησαν μέσα από τη μεγάλη μήτρα της 15ης Μάη. Αν και δέχτηκε να μας μιλήσει με προθυμία, μας ζήτησε να μη δημοσιεύσουμε φωτογραφία του για λόγους επαγγελματικής προστασίας.
-Πόσο έχει αλλάξει το κίνημα των Αγανακτισμένων τον τρόπο διαμαρτυρίας και άσκησης της πολιτικής;
Το κίνημα των Αγανακτισμένων σηματοδότησε μια πολιτική αφύπνιση για χιλιάδες ανθρώπους και για μένα, ανάμεσά τους. Ο κόσμος συνειδητοποίησε ότι μπορεί να ασκήσει πολιτική στις πλατείες και μέσα από πολλούς άλλους δρόμους, όχι μόνο με το να ψηφίζει κάθε 4 χρόνια και να έρχονται ύστερα να κυβερνούν κάποιοι, οι οποίοι όχι μόνο δεν τηρούν τις υποσχέσεις τους, αλλά υπηρετούν μια οικονομική ελίτ ερχόμενοι σε αντιπαράθεση με το κοινό συμφέρον. Η μορφή της διαμαρτυρίας εξελίχθηκε με τον καιρό και η κοινωνική ανυπακοή είναι ολοένα πιο ορατή στην Ισπανία: από μαζικές διαδηλώσεις μέχρι μικρές στοχευμένες διαμαρτυρίες, από το να εμποδίζουμε παράνομες εξώσεις παραμένοντας έξω από τα σπίτια των ανθρώπων που κινδυνεύουν να εκδιωχθούν μέχρι να «εισβάλουμε» ειρηνικά σε τραπεζικά γραφεία και καταστήματα, από καταλήψεις σε δημόσια νοσοκομεία και σχολεία μέχρι να υποβάλουμε στη βουλή Λαϊκές Νομοθετικές Προτάσεις (δημοψηφίσματα).
-Αρκετοί λένε ότι το κίνημα των Αγανακτισμένων στερείται ιδεολογικής συνοχής. Τι απαντάς σε αυτό;
Το κίνημα της 15ης Μάη είναι η ένωση για το κοινό καλό κι αυτό από μόνο του συνιστά ιδεολογία. Δεν είναι σοσιαλιστικό, ούτε κομμουνιστικό ούτε αναρχικό. Πρόκειται για ανθρώπους που ενώνονται για να αντιμετωπίσουν τα κοινά τους προβλήματα και να δράσουν μαζί για τη λύση τους, να προτείνουν πρωτοβουλίες και να κάνουν αυτή την κοινωνία λίγο πιο ανθρώπινη. Γιατί δεν είναι λογικό να πληρώνεις στην τρόικα ένα χρέος ιδιωτικών πιστωτικών ιδρυμάτων σαν να είναι δημόσιο, γιατί το δικαίωμα να έχεις δημόσια Παιδεία και Υγεία για όλους είναι αδιαπραγμάτευτο. Στο κίνημα της 15ης Μάη συναντώνται όλοι οι αγώνες: για την κατοικία, την Υγεία, τη Δημοκρατία, τον Πολιτισμό… Αυτή είναι η ιδεολογία της.
-Ποιες ήταν οι στιγμές που σε σημάδεψαν περισσότερο αυτά τα 2 χρόνια;
Η κατάληψη της Πουέρτα δελ Σολ ήταν η αρχή (έκτοτε δεν έχω σταματήσει να συμμετέχω ενεργά σε διάφορες συλλογικότητες και συνελεύσεις, πράγμα που είχα σταματήσει να κάνω για 10 χρόνια), αν και από τότε έχουν γίνει πάρα πολλές διαδηλώσεις: στις 15 Οκτωβρίου του 2011, όταν εκατομμύρια κόσμος κατέβηκε στους δρόμους, η γενική πανευρωπαϊκή απεργία στις 14 Νοέμβρη του 2012 ή η Παλίρροια Πολιτών (Marea ciudadana) στις 23 Φλεβάρη του 2013 είναι μερικά μόνο παραδείγματα. Σε προσωπικό επίπεδο, με σημάδεψε η πρώτη αποστολή στην οποία συμμετείχα για να εμποδίσουμε μια έξωση. Είδα μια πραγματικότητα, την οποία δεν γνώριζα από πρώτο χέρι. Η κατάληψη του Hotel Madrid, (ενός εγκαταλειμμένου κτιρίου κολλητά στην Πουέρτα δελ Σολ) στις 15 Οκτώβρη του 2011 ήταν άλλη μια μικρή νίκη των πολιτών που οργανώνονται για να προσφέρουν μια εναλλακτική στέγη σε ανθρώπους που τους έδιωξαν από τα σπίτια τους μόνο και μόνο επειδή έχασαν τη δουλειά τους. Μια καθοριστική στιγμή ήταν και η εμφάνιση των «escraches» μέσα στο 2013, όπου οι πολίτες συγκεντρώνονται και διαμαρτύρονται ειρηνικά έξω από τα σπίτια όσων ευθύνονται για αυτή την κατάσταση. Αυτή που έχει χαραχθεί στη μνήμη μου ήταν και η διαδήλωση με σύνθημα «Καταλάβατε τη Βουλή» στις 25 Σεπτεμβρίου του 2012, μια στιγμή κατά την οποία χιλιάδες άνθρωποι διεκδικούσαν κάτι που μας ανήκει δικαιωματικά: περισσότερη δημοκρατία για να διαχειριστούμε την κοινωνία μας με έναν καλύτερο, περισσότερο λογικό τρόπο.
-Πιστεύεις ότι το κίνημα των Αγανακτισμένων θα πρέπει να μεταμορφωθεί σε κόμμα και να κατεβεί στις εκλογές, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι;
Το κίνημα των Αγανακτισμένων είναι μη κομματικό εξ ορισμού. Στις συνελεύσεις συμμετέχουν και μέλη κομμάτων, ωστόσο το κίνημα δεν μπορεί να γίνει κόμμα λόγω του τρόπου της λειτουργίας του: ανοιχτές συνελεύσεις, χωρίς ιεραρχία ούτε «ηγέτες». Το να αναδυθούν νέα κόμματα που να εμπνέονται από τους αγανακτισμένους, πιστεύω πως θα είναι κάτι θετικό. Ομως, ούτε αυτό θα δώσει λύση αν πρώτα δεν γίνουν αλλαγές νομοθετικού περιεχομένου, όπως να αλλάξει ο εκλογικός νόμος ο οποίος ευνοεί το πρώτο κόμμα και δεν λαμβάνει υπόψη του τη δημοκρατική αρχή «ένας πολίτης = μία ψήφος». Εν πάση περιπτώσει, όποια πρωτοβουλία προσπαθήσει να σπάσει τον δικομματισμό [από τη μια η δεξιά με το Λαϊκό Κόμμα (ΡΡ) κι από την άλλη οι σοσιαλιστές (PSOE)] θα είναι καλοδεχούμενη.
-Στην Ελλάδα δεν προέκυψαν από το αντίστοιχο κίνημα των Αγανακτισμένων τόσο ισχυρά κινήματα πολιτών όπως στην Ισπανία. Ποια εμπειρία θα μπορούσε να μεταδώσει η χώρα σου στη δική μας και αντίστροφα;
Η αυτοοργάνωση στις πλατείες και στις γειτονιές είναι πολύ διαδεδομένη στην Ισπανία. Χιλιάδες πολίτες συμμετέχουν σε αυτές και θα μπορούσαν να μεταδώσουν τα φώτα τους και σε άλλους. Από την άλλη μεριά, σύμφωνα τουλάχιστον με τις ειδήσεις που φτάνουν σε εμάς, η Ελλάδα θα μπορούσε να βοηθήσει σε θέματα αυτοοργάνωσης σε επίπεδο συνδικαλισμού, κάτι που το δικό μας κίνημα των Αγανακτισμένων δεν έχει επεξεργαστεί αρκετά.
*Εκτακτη εντολή εργασιακής αναδιάρθρωσης (Expediente de regulacion de empleo/ERE): ειδικό καθεστώς στο οποίο υπάγεται μια επιχείρηση με οικονομικά προβλήματα και το οποίο της δίνει τη δυνατότητα για μαζικές απολύσεις και δραστικές μειώσεις μισθών. Κάτι παρεμφερές με το ελληνικό «άρθρο 99».
