Η πίστη στις λαϊκές συνελεύσεις των εργαζομένων φαίνεται να επανακάμπτει, δίνοντας ελπίδα στις μελλοντικές διεκδικήσεις και κινητοποιήσεις. Αυτό έδειξε η πρωτοφανής συμμετοχή στις συνελεύσεις των καθηγητών που έφτασε στο ποσοστό-ρεκόρ 80%, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει, όπως τονίζουν οι συνδικαλιστές (προϋπόθεση για την εγκυρότητα των αποφάσεων είναι το 30%). Κόντρα στις απειλές και τους εκφοβισμούς της κυβέρνησης, εναντίον του κοινωνικού αυτοματισμού που αφειδώς εξέπεμπαν τα mass media, οι καθηγητές όρθωσαν ανάστημα και, παρά την επίταξη, αποφάσισαν κι έδωσαν εντολή μέσα από τα όργανά τους για κινητοποιήσεις.
Πρόκειται για μια σημαντική απόφαση, εξόχως ενθαρρυντική για κάθε εργαζόμενο μια και έρχεται σε πλήρη ρήξη με την πολιτική των μνημονίων, κηρύσσοντας πως δεν χάθηκαν όλα, πώς αυτή η μνημονιακή πολιτική δεν είναι μονόδρομος, πως δεν έχουν παραδώσει τα όπλα οι εργαζόμενοι, ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με αξιοπρέπεια. Οτι, τέλος, υπάρχουν ακόμη τα αγωνιστικά ανακλαστικά στον κλάδο των εργαζομένων. Και είναι παρήγορο που όλα αυτά εκπέμπονται από τους εκπαιδευτικούς, έναν από τους νευραλγικούς τομείς στον δημόσιο τομέα (παιδαγωγικά-πολιτιστικά-επιστημονικά). Η συμμετοχή μοιάζει παθιασμένη, οργισμένη, κινείται όμως από λογικά αίτια, που δεν είναι άλλα από την υποβάθμιση και κατάντια των ίδιων των εκπαιδευτικών και του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
Οι εκπαιδευτικοί δεν έκαψαν απλώς τα φύλλα επίταξης στις πλατείες, στράφηκαν και εναντίον της ΑΔΕΔΥ ερχόμενοι σε πλήρη ρήξη, αφού η τελευταία αρνήθηκε να προκηρύξει απεργία την ίδια μέρα (Παρασκευή) που έχει κηρύξει η ΟΛΜΕ. Εχει δίκιο η ομοσπονδία των εκπαιδευτικών να κατηγορεί το ανώτατο συνδικαλιστικό όργανο των δημοσίων υπαλλήλων ότι «δίνει χέρι βοηθείας στην κυβέρνηση να περάσει την καταστολή ενάντια στον κλάδο των εκπαιδευτικών».
Εχει σημασία ότι, αν και κοινή πεποίθηση των εκπαιδευτικών είναι πως σήμερα η απόφαση θα είναι απεργία, δεν σταματούν την προσπάθεια διαλόγου. Διδάσκουν ήθος και αγωνιστικότητα ταυτόχρονα οι εκπαιδευτικοί, δύο έννοιες που θα όφειλαν να είναι στο ημερήσιο πρόγραμμα των σχολείων διότι αυτές βοηθούν στην ολοκλήρωση του ανθρώπου ως πνευματικού όντος (πολιτικού, κοινωνικού κ.λπ.). Η τόση σύμπνοια δεν είναι απλώς η έκφραση του θυμού τους μπροστά στον κυβερνητικό αυταρχισμό, φαίνεται να είναι η συνειδητοποίηση εκ μέρους τους ότι δίνουν αγώνα για όλη την κοινωνία, θέλοντας να (μας) μηνύσουν ότι δεν είμαστε όλοι μοιρολάτρες (ή ραγιάδες…).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
Εδωσαν καθαρή εντολή για απεργία
Κριτική στην ΚΝΕ από τη «Μαθητική Αντίσταση»
