Του Φώτη Παπούλια

Είναι δύσκολος και μακρύς ο δρόμος από την κομματική γραφειοκρατία στην κοινωνία; Είναι, και πόσο, δύσκολη η μετεξέλιξη ενός πρώην μικρού πολιτικού σχηματισμού σε κόμμα που χτυπάει την πόρτα της εξουσίας; Πόση ωριμότητα χρειάζεται για να προβεί ένα πολιτικό προσωπικό σε ρήξη με το παρελθόν του;

Το τριήμερο της Α΄ Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή η αφετηρία για τη μετεξέλιξή του σε ενιαίο κόμμα, δεν έμοιαζε σε τίποτα με προηγούμενα συνέδρια, συνδιασκέψεις ή κεντρικές επιτροπές.

Στη συνήθη «μιζέρια», στον οργανωτισμό, στις μάχες των τάσεων και των «υπόγειων μαχαιρωμάτων», αντιπαρατάχθηκε ο ενθουσιασμός, η αγωνία για το αύριο, ξορκίστηκε ο κυβερνητισμός, με λίγα λόγια απέναντι στους μέχρι σήμερα ηγέτες και «ηγέτες», στάθηκε και μίλησε το κοινωνικό σώμα της Αριστεράς.

Ο κόσμος εκείνος που μέχρι χθες ήταν κλεισμένος στο σπίτι του, που απλώς παρατηρούσε, που ψήφιζε άλλοτε με κρύα καρδιά, γιατί έτσι ήξερε και έτσι είχε μάθει, και άλλοτε με οργή, παρά τις διαφωνίες του. Και κυρίως χωρίς να «μετράει» και τις ουκ ολίγες διαψεύσεις που είχε νιώσει και πληρώσει από τις εκάστοτε ηγεσίες.

Ο κόσμος αυτός επί της ουσίας πήρε πάνω του τη «μετεξέλιξη», ενδεχομένως και σε μεγάλο βαθμό να την επέβαλλε και σε όσους, με καλή θέληση, την έβλεπαν πρόωρη, ή και σε όσους είχαν επιφυλάξεις.

Ηταν αυτοί οι πολίτες–σύνεδροι που επέβαλαν τη ρήξη με το παρελθόν όταν απαίτησαν ειλικρίνεια, ωριμότητα, σχεδιασμό και σε τελική ανάλυση έστειλαν το μήνυμα ότι «η Αριστερά δεν είναι μόνο η ηγεσία της, είμαστε όλοι εμείς που μπορούμε να σηκώσουμε το φορτίο της επόμενης μέρας».

Και επιδιώκουν να επιβάλουν στην ηγεσία έναν νέο τρόπο σκέψης, που θα αφήνει πίσω του το ομιχλώδες πρόσφατο παρελθόν, οικοδομώντας μεταξύ τους όχι απλώς μια σχέση εμπιστοσύνης αλλά μια κατά το δυνατόν άρρηκτη πολιτική σχέση επικοινωνίας.

Στην οποία δεν θα χωρούν ομφαλοσκοπήσεις, εσωστρέφειες, μάχες μηχανισμών, προσωπικές στρατηγικές, αποκλεισμοί, όπως στο πρόσφατο παρελθόν, που «μάτωσαν» την Αριστερά.

Η πορεία προς το ιδρυτικό συνέδριο του νέου κόμματος την άνοιξη θα είναι μακριά και ίσως να έχει «αγκάθια».

Αν επικρατήσουν οι μάχες επί των κειμένων, των παραγράφων, των ψιλών γραμμάτων και οι «μηχανισμοί» επιδιώξουν την αναβίωσή τους, τότε είναι σχεδόν μαθηματικά βέβαιο ότι ο κόσμος της Αριστεράς θα στρέψει την πλάτη του και θα έχει χαθεί μια μεγάλη ευκαιρία, όχι για την αριστερά αλλά για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

Ο Αλέξης Τσίπρας περιέγραψε στην ομιλία του τι κόμμα θέλει, τις σχέσεις του κόμματος με τους πολίτες, το πώς θα ασκήσει την εξουσία. Το μόνο που παρέλειψε να πει είναι πως η εξουσία είναι γλυκιά και, όπως κάθε γλυκό, φθείρει και διαφθείρει τους μη έχοντες αντοχές στις Σειρήνες της.

Οποιος βρέθηκε εκεί, κατά το τριήμερο της συνδιάσκεψης, εκείνο που εισέπραξε ήταν ο ενθουσιασμός αλλά και η αγωνία της επόμενης μέρας, η αγωνία «να κάνουμε κάτι, να σωθεί ο τόπος».

Και το βασικότερο, η συνειδητοποίηση αλλά και το μήνυμα προς την ηγεσία πως «αν γυρίσουμε στο παρελθόν, τότε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας». Οντως τέλος εποχής….