Του Τάσου Τσακίρογλου
Δύο μήνες πριν από τις εκλογές του περσινού Μαΐου, σε ένα κεντρικό του άρθρο, της 1ης Μαρτίου, ο ιστότοπος Antinews.gr ξεκινούσε έναν ιδεολογικό «ανένδοτο», παρουσιάζοντας τον Αντώνη Σαμαρά ως τον «ηγέτη της Νέας Μεταπολίτευσης», διαπίστωνε ότι «τελειώνουν 35 χρόνια σοβιετοκρατούμενης Ελλάδας» και καλούσε σε «πόλεμο κατά της ιδεολογικής κυριαρχίας της Αριστεράς, η οποία αργεί ακόμα να πεθάνει».
Εναν χρόνο αργότερα, και αφού οι δύο εκλογικές αναμετρήσεις που μεσολάβησαν έφεραν στη βουλή τη Χρυσή Αυγή και η κρίση φούσκωσε τα πανιά της, σε χθεσινό άρθρο του στην εφημερίδα «Δημοκρατία» ο πρωθυπουργικός σύμβουλος Φαήλος Κρανιδιώτης διαπίστωνε ότι «η ενοχική Δεξιά ως αντίληψη πρέπει να πεθάνει, ήδη πεθαίνει, μαζί με τους αδικαιολόγητους δισταγμούς της απέναντι σε μια προκατακλυσμιαία και βλαπτική Αριστερά». Σ' αυτή την Αριστερά χρεώνει ότι έχτισε «τη μεταπολιτευτική παράγκα, το πελατειακό κράτος-δεινόσαυρο, τον μηδενιστικό συντεχνιακό συνδικαλισμό και την ανθελληνική Παιδεία (…)».
Είναι προφανές ότι σήμερα η Νέα Δημοκρατία, εν όψει και του συνεδρίου της τον Ιούνιο, το οποίο αναμένεται να μορφοποιήσει την ιδεολογική της ταυτότητα, επιλέγει μια ρεβανσιστική στάση, η οποία υλοποιείται πρακτικά με τον ακρωτηριασμό του κοινωνικού κράτους, τη διάλυση του κοινωνικού ιστού, την εκποίηση των δημόσιων αγαθών-υποδομών και τη μαζική αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ισχυρών. Η ενοχοποίηση της Αριστεράς για όλα τα δεινά των προηγούμενων δεκαετιών έχει στόχο αφ' ενός να απενοχοποιήσει τους κυρίως υπεύθυνους για τη σημερινή παρακμή, δηλαδή τις κυβερνήσεις Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, και αφ' ετέρου, με την επιστροφή στη μετεμφυλιακή ρητορική της μισαλλοδοξίας, να συσπειρώσει τον δεξιό-ακροδεξιό χώρο, κατακτώντας έτσι την ιδεολογική ηγεμονία.
Η ενσωμάτωση αυτής της διχαστικής τακτικής έλκει την καταγωγή της από τις ιδεολογικές επεξεργασίες που εκφράζει εδώ και αρκετά χρόνια (πολύ πριν από τη στρατολόγησή του στη Ν.Δ.) ο Μάκης Βορίδης. «Το λέω απερίφραστα ότι επιδιώκω την αποδόμηση του μεταπολιτευτικού κράτους και τη δημιουργία μιας νέας πολιτείας», δήλωνε στις 18/11/2010 στον «Ελεύθερο Κόσμο», ενώ ύστερα από περισσότερο από έναν χρόνο (ΒΗΜΑ 26/2/12) προπαγάνδιζε τη δημιουργία «ενός αστικού μετώπου που θα εκφράζει τον κόσμο της ελευθερίας», με αντίπαλο την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς. Στα χνάρια του και ο πρώην «υπαρχηγός» του στο Ελληνικό Μέτωπο, Χρήστος Χαρίτος, ο οποίος υποστήριζε ότι απαιτείται η επανίδρυση μιας «υπερήφανης, λαϊκής και πατριωτικής Δεξιάς, με εμπιστοσύνη στην ορθότητα των θέσεών της και της ιδεολογικής της ανωτερότητας (…) με σαφή διάκριση εχθρών και φίλων».
Η χρήση του Μνημονίου ως οχήματος για την αλλαγή των εσωτερικών συσχετισμών και την επιβολή των κυρίαρχων νεοφιλελεύθερων δογμάτων που κυριαρχούν στο εξωτερικό μπορούν κάλλιστα να συνδυάζονται με το αυταρχικό, κοινωνικά συντηρητικό και ακροδεξιό προφίλ που επιλέγει για το κόμμα του ο πρωθυπουργός. Μια επιλογή που περνά τον Ρουβίκωνα της «πολιτικής συμφιλίωσης» από το 1974 και μετά και οδηγεί σε μια πόλωση που παραπέμπει στο μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς.
