Της Νίκης Αραμπατζή*

Πολύς θόρυβος και πολλή σκόνη έχει σηκωθεί γύρω από το θέμα της ψήφισης ή μη του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, όπως έρχεται σε ψηφοφορία από το υπουργείο Δικαιοσύνης. Από την άλλη πάλι μια ακόμα αφορμή για μια μη γόνιμη αντιπαράθεση μεταξύ των κομμάτων, όχι βέβαια προς την κατεύθυνση τη σωστή, δηλαδή την αντιμετώπιση φαινομένων ξενοφοβίας, αλλά δυστυχώς προς εξυπηρέτηση κομματικών συμφερόντων αναλόγως συσχετισμών πάντα! Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, έτσι όπως εισάγεται, είναι μια πάρα πολύ καλή ευκαιρία να αντιμετωπίσουμε επιτέλους κατάματα μια οδυνηρή πραγματικότητα για τη σύγχρονη Ελλάδα, δηλαδή φαινόμενα ακραίας βίας σε κοινωνικές ομάδες του πληθυσμού. Από την άλλη έρχεται προς ψήφιση σε μια εποχή όπου ακραίες συμπεριφορές τυγχάνουν αποδοχής από τον ελληνικό λαό (πάντα σε περιόδους κρίσης ακούγονταν τα άκρα και έσβηνε η φωνή του κέντρου).

Ισως θα πρέπει να πούμε το αυτονόητο σε αυτές τις παράλογες, λόγω της κρίσης, εποχές που ζούμε, ότι είναι δείγμα πολιτισμού και δείκτης ανάπτυξης ο σεβασμός απέναντι σε οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα, φτάνει βέβαια κι εκείνη να λειτουργεί μέσα στο πλαίσιο της νομιμότητας και του Δικαίου.

Ρατσιστικές εκδηλώσεις φανατισμού ή οποιαδήποτε πράξη του ποινικού κώδικα εις βάρος κοινωνικών ομάδων μειοψηφίας δυστυχώς δείχνουν μια κοινωνία που νοσεί, που δεν έχει αναπτυγμένη παιδεία και κουλτούρα και άρα υπολείπεται πολύ των αναπτυγμένων κρατών.

Βέβαια η αντιμετώπιση του φαινομένου του ρατσισμού (στο φύλο, στη φυλή, στο χρώμα, στην οποιαδήποτε μορφής μειονεξία), δεν αντιμετωπίζεται αποσπασματικά με την ψήφιση ενός και μόνο νομοσχεδίου, αλλά θα έπρεπε το κράτος, εάν θα ήθελε να το αντιμετωπίσει ουσιαστικά, να δημιουργήσει ολόκληρη υποδομή να εμφυσήσει στην ιδεολογία και τον τρόπο σκέψης του Ελληνα την αντιμετώπιση των φωνών του ρατσισμού.

Ετσι, λοιπόν, δεν είναι και απολύτως λανθασμένη η άρνηση ορισμένων στελεχών της Νέας Δημοκρατίας να αποσυρθεί το νομοσχέδιο, διότι, έτσι όπως εισάγεται το νομοσχέδιο με το υφιστάμενο νομικό-ποινικό καθεστώς θα αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα στην εφαρμογή του στην πράξη.

Συμπερασματικά, λοιπόν, γίνεται κατανοητό ότι για την αλλαγή μιας ολόκληρης κοινωνιολογικής προσέγγισης ενός τέτοιου φαινομένου, το οποίο βρίσκεται σε έξαρση τώρα, το μόνο βέβαιο είναι ότι απαιτείται ολόκληρο στρατηγικό πλάνο αντιμετώπισης σε όλους τους τομείς κοινωνικοποίησης για να γίνει τρόπος σκέψης και όχι ένα απλό αποσπασματικό νομοσχέδιο, που θα αποτύχει στην εφαρμογή του λόγω ουσιαστικής έλλειψης των προϋποθέσεων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η μη οργανωμένη στρατηγική μεταναστευτικής πολιτικής, γι΄ αυτό και αποτυγχάνει η εφαρμογή του οιουδήποτε αποσπασματικού νομοσχεδίου.

………………………………………………………………………………..

* Ποινικολόγος