Σχεδόν οι μισοί Ελληνες (περίπου 3,4 εκατ.) ζουν στο όριο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού. Τα στοιχεία που παρουσίασε η Eurostat και αφορούν το 2011 είναι αποθαρρυντικά και προκαλούν θλίψη.

Σε πολίτες που βρίσκονται σ' αυτή τη θέση, ακόμη και με τη χορήγηση κοινωνικών παροχών, η χώρα μας κατέχει τη δεύτερη θέση (πρώτη η Ισπανία), ενώ έχει τα πρωτεία σε πολίτες που στερούνται στοιχειωδών μέσων διαβίωσης (15,2% με αντίστοιχο ποσοστό 8,8% στην Ε.Ε.).

Αυτό σημαίνει ότι το συγκεκριμένο ποσοστό δυσκολεύεται να πληρώσει ενοίκιο, βασικούς λογαριασμούς, δεν έχει ικανοποιητική θέρμανση, πλυντήριο, δεν τρώει κρέας ή ψάρι δύο φορές την εβδομάδα, δεν πάει διακοπές, δεν έχει αυτοκίνητο.

Σημασία έχει η πρωτιά που έχουμε στους διαβιούντες στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Η Ελλάδα έγινε φτωχομάνα. Φαίνεται αυτό καθημερινά στους κάδους των σκουπιδιών, στις ουρές στα συσσίτια (φιλανθρωπικών, δημοτικών, εκκλησιαστικών), στους αμέτρητους άστεγους που κοιμούνται στα πεζοδρόμια (κι εμείς δίπλα τους ακριβώς απολαμβάνουμε τον καφέ μας, φτωχόν, έστω, κι αυτόν).

Τα στοιχεία για το 2012 αναμένεται να είναι συντριπτικά, με την ανεργία να έχει εκτιναχθεί στα ύψη, με τη φορολογία να σφίγγει όλο και περισσότερο, με τις δραστικές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις.

Αυτό κατάφεραν τα Μνημόνια: τη φτώχεια. Η φτώχεια οδηγεί σε ακραία φαινόμενα, είναι, εξάλλου, ένα βήμα πριν από την πείνα, η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε ανέλεγκτες καταστάσεις. Εως και πριν από λίγα χρόνια, πολλοί Ελληνες διαμαρτυρόμασταν για την έλλειψη ποιότητας στη ζωή μας, όχι ποσότητας. Πάει αυτή η πολυτέλεια.

Τώρα επικρατεί το αίτημα για επιβίωση, όχι για ζωή. Το ευ ζην, που για τους αρχαίους Ελληνες ήταν σκοπός ζωής, χάθηκε οριστικά για πολλούς.

«Πέρα βρέχει» για τους συγκυβερνώντες, που φαίνονται εκστασιασμένοι από τους θώκους εξουσίας τους. Οταν δεν αντιλαμβάνονται σε τι κατάσταση έχουν φέρει με τις μνημονιακές υπογραφές τους τον ελληνικό λαό, κάτι δεν πάει καλά στο «βασίλειό» τους.

Η φτώχεια και το πολιτικό αδιέξοδο, σε συνδυασμό με την ανύπαρκτη ανάπτυξη και την ακατέργαστη πολιτική παιδεία, δημιουργούν ένα εκρηκτικό κλίμα αγανάκτησης και ωθούν πολλούς έξω από το σύστημα, όπου, όμως, παραμονεύουν πολλοί κίνδυνοι, με κυριότερον αυτόν της διολίσθησης στον φανατισμό, άρα στον φασισμό.

Και αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων. Βεβαίως είναι πολύ αργά για δάκρυα… Και όσο πολλαπλασιάζονται οι φτωχοί τόσο μεγαλώνει ο κίνδυνος εκτροχιασμού από την ομαλότητα. Ας πάψουν, λοιπόν, να εξακοντίζουν σωτηριολογικές πομφόλυγες και ας κοιτάξουν την πραγματικότητα.

Είναι βέβαιο ότι θα φρίξουν (εάν δεν έχουν χάσει κάθε ευαισθησία).

Οι φόβοι που γεννά η φτώχεια είναι πολλοί τόσο σε διαπροσωπικές σχέσεις όσο και σε διαπολιτειακές και ακόμη ακόμη σε διακρατικές. Είναι ενοχλητικό συναίσθημα να χάνεις την αξιοπρέπειά σου, την αυτοπεποίθησή σου, κοινωνική είτε εθνική.

Πώς θα καταπολεμηθεί η φτώχεια; Είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο; Σ' αυτά τα ερωτήματα καλούνται να βρουν απάντηση-λύση οι κυβερνώντες. Ολα τα άλλα (εσωκυβερνητικοί τριγμοί, έριδες στελεχών των κομμάτων, διαγραφές κ.λπ.) δεν αφορούν την πλειονότητα. Είναι για εσωτερική κατανάλωση. Αποπροσανατολίζουν. Εως πότε;