ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Art
Ο Leon αύριο στο Six Dogs και με τρία νέα τραγούδια
Με τον πρώτο του δίσκο, «Future», o πιτσιρικάς Τίμος Βερέμης με το αγγλικό ψευδώνυμο, είχε απρόσμενη απήχηση. Τα χαρούμενα τραγούδια του με τα φολκ χρώματα και την ευαίσθητη κιθάρα του αγαπήθηκαν και τον σπρώχνουν ολοταχώς σε καινούργια δουλειά. Πάντα στο Λονδίνο, όπου διάλεξε να ζήσει και να κάνει μουσική
«Κάθε φορά που επιστρέφω στην Αθήνα διαπιστώνω ότι ως κοινωνία βαδίζουμε ολοταχώς προς τον Μεσαίωνα. Δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνει ειλικρινής σεβασμός στη διαφορετικότητα του φύλου, της θρησκείας, του χρώματος, της σεξουαλικής προτίμησης. Η ομοφοβία και ο ρατσισμός της ελληνικής κοινωνίας είναι αδιανόητοι. Κανείς στην Αγγλία δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ότι τηλεοπτικοί παρουσιαστές θα μιλούσαν on air για «αδερφές». Ο ρατσισμός στην Ευρώπη έχει σοβαρές κυρώσεις.
Της Μαρίνας Κουβέλη
Σχεδόν ένας μήνας πέρασε από τη sold out εμφάνισή του στη σκηνή του «Six DOGS». Κι εκείνος δεν άντεξε στο Λονδίνο, και όσοι έμειναν χωρίς εισιτήριο την πρώτη φορά πίεσαν για μια δεύτερη εμφάνιση. Κάνοντας ένα ακόμα διάλειμμα από την προετοιμασία του νέου πιο προσωπικού και πιο ηλεκτρικού του άλμπουμ, ο Leon επιστρέφει στην Αθήνα και μας δίνει αύριο μια ακόμα ευκαιρία να πάρουμε γεύση από τα νέα τραγούδια, αλλά και τα κομμάτια που τον έκαναν να ξεχωρίσει από την πρώτη στιγμή που μπήκε στη δισκογραφία.
Ο Leon, κατά κόσμον Τίμος Βερέμης (γιος της διευθύντριας της ΚΣΟΤ, Παυλίνας Βερέμη) σπούδασε μουσική και φιλοσοφία στην Αθήνα. Οταν κατέληξε πως το χρησιμότερο κέρδος των σπουδών του ήταν η γνωριμία και η επιρροή που του άσκησαν κάποιοι από τους καθηγητές του έκανε το όνειρό του πράξη: το 2011 κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ «Future». Από τα τραγούδια «Letters to my father», «Children Of Tomorrow» και «Someday» διακρίναμε αμέσως πως αυτός ο πιτσιρικάς δεν είναι απλώς ένας ακόμη μουσικός με ξένο όνομα που διοχέτευε τη νεανική του ορμή στη μουσική. Είναι ένα χαρισματικό, ταλαντούχο παιδί που χειρίζεται με πολύ εύστοχο τρόπο τα φολκ χρώματα και τις πιο ευαίσθητες χορδές της κιθάρας του, που μιλάει για την απώλεια, τους σκοπέλους της ζωής, τη μοναξιά με έναν γλυκό και απρόβλεπτα ώριμο τρόπο.
Η αλήθεια είναι πως η επιτυχία του έσκασε σαν κύμα στο πρόσωπο: ήταν απότομη και μεγάλη. Κι εκείνος μικρός κι απροετοίμαστος. «Πράγματι δεν είχα καθόλου προβλέψει όλο αυτό που θα συνέβαινε. Mε γλύκανε η ανταπόκριση του κοινού και το γεγονός ότι η μουσική μου βρήκε ακροατές. Αλλά υπήρξαν και στιγμές που ένιωσα πως πολλοί από εκείνους που με παίνευαν δεν είχαν μπει στον κόπο να διαβάσουν τους στίχους μου. Κάποιοι θεώρησαν πως η αφελής χαρά των τραγουδιών μου δεν ήταν τέχνη. Διότι η αληθινή τέχνη είναι ταυτόσημη με τη δυστυχία. Εγώ, αντιθέτως, πιστεύω ότι μπορώ να στέκομαι κριτικά απέναντι σε κάτι με τον δικό μου τρόπο και χωρίς να μαυρίζω την ψυχή όποιου με ακούει».
Το τελευταίο διάστημα ζει κυρίως στο Λονδίνο ετοιμάζοντας το επόμενο δισκογραφικό του βήμα. Η βρετανική του καθημερινότητα είναι γεμάτη στίχους (γράφει στο μετρό, σε καφέ, στα όρθια), μουσικές, στούντιο, γυρίσματα για βίντεο κλιπ. Ρυθμοί διαφορετικοί από αυτούς που είχε συνηθίσει στην Ελλάδα.
«Οντως, αν και εμένα ως Μεσογειακός τύπος μου λείπουν η οικογένεια, οι φίλοι, ο ήλιος και η θάλασσα. Ωστόσο η στέρηση σταματά εκεί. Δεν μου λείπει τίποτα, που να σχετίζεται με τη δουλειά μου, διότι οι συνθήκες δημιουργίας είναι στην Αγγλία πολύ πιο ευνοϊκές. Επίσης κάθε φορά που επιστρέφω στην Αθήνα διαπιστώνω με τον χειρότερο τρόπο ότι σαν κοινωνία βαδίζουμε ολοταχώς προς τον Μεσαίωνα. Δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνει ειλικρινής σεβασμός στη διαφορετικότητα του φύλου, της θρησκείας, του χρώματος, της σεξουαλικής προτίμησης. Η ομοφοβία και ο ρατσισμός της ελληνικής κοινωνίας είναι αδιανόητος. Κανείς σε χώρες όπως η Αγγλία δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ότι τηλεοπτικοί παρουσιαστές θα μιλούσαν οn air για «αδερφές». Ο ρατσισμός στην Ευρώπη έχει σοβαρές κυρώσεις».
Και σαν να μην έφταναν οι πολιτικοί, έχουμε και τους καλλιτέχνες που τελευταία αποκαλύπτονται με τον χειρότερο τρόπο. «Θα μου επιτρέψετε να πω ότι η βία και η χυδαιότητα της κοινωνίας μας δεν αρχίζει και τελειώνει στον Γιάννη Πλούταρχο, που τάχθηκε υπέρ των ακραίων επιλογών. Το ίδιο χυδαίο είναι και να επιτίθεσαι στη Μόνικα, με τον τρόπο που το έκανε ο Γιώργος Χρονάς. Δυστυχώς, από τις πράξεις μας δεν μπορούμε να κρυφτούμε. Αποκαλύπτουν ποιοι ακριβώς είμαστε».
Εξού και στο επόμενο του άλμπουμ (αναμένεται Σεπτέμβρη) επιμελείται μόνος του και την τελευταία λεπτομέρεια της παραγωγής, του εξωφύλλου, της μουσικής. Η υπερπροσπάθειά του, ωστόσο, δεν εγγυάται την επιτυχία. «Πάντα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου η πιθανότητα να εγκαταλείψω τα πάντα. Θα μπορούσα, φαντάζομαι, να κάνω οποιαδήποτε δουλειά για να ζήσω. Αλλά δεν θα ήμουν ευτυχισμένος. Η φυγή μου στο Λονδίνο αυτόν τον στόχο είχε: προσπαθώ να δημιουργήσω τις συνθήκες εκείνες που να μη χρειαστεί ποτέ να την εγκαταλείψω από αδυναμία».
Και πως ορίζεται η επιτυχία: «Επιτυχία είναι να μπορώ να γράφω χωρίς περιορισμούς. Να καταφέρω να ζω από τη μουσική. Να φτιάχνω μουσικές που αφορούν κι άλλους ανθρώπους. Να πορεύομαι χωρίς συμβιβασμούς. Να νιώθω καλά με αυτό που κάνω».
Λίγο πριν τον χαιρετήσω του ζήτησα λίγα λόγια για τρία νέα κομμάτια που θα ακουστούν αύριο στο «Six DOGS».
«Alone in my apartment»: είναι το ερωτικό κομμάτι του δίσκου, μιλάει για τη ζήλια.
«City sailors»: αναφέρεται σε ένα ταξιδευτή πόλεων, που αναλαμβάνει δράση μετά τα μεσάνυχτα. Στην πραγματικότητα είναι μια ρομαντική ιστορία για εκείνους που ονειρεύονται όταν η πόλη κοιμάται.
«Baby asteroid»: μια μεταμεσονύκτια φανταστική γιορτή του Σύμπαντος, στην οποία συναντιούνται άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας με κάποιους που έχουν φύγει…
IΝFO: six d.o.g.s, Aβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, τηλ. 210 3210510. Στις 21.30. Εισ.8 ευρώ.
