Ιδού το σπουδαίο πολιτικό νέο: Η τρικομματική κυβέρνηση έγινε δικομματική. Θα ήταν, όντως, αστείο εάν δεν υπέκρυπτε κρίσιμα πολιτικά ζητήματα για τα οποία η κοινωνία πασχίζει να καταλάβει. Ηξερε η κοινωνία ότι η ΔΗΜΑΡ ήταν το αριστερό άλλοθι της κυβέρνησης, ότι αυτή η κυβέρνηση είχε δήθεν τη μεγαλύτερη αντιπροσώπευση των κοινωνικών τάξεων, ότι ήταν μια, όσο αυτό ήταν δυνατό, κυβέρνηση της πλειοψηφίας. Το ήξερε, αλλά το ανεχόταν, ένα κομμάτι της κοινωνίας τουλάχιστον, γιατί προείχε η έξοδος της χώρας από το οικονομικό αδιέξοδο.
Το άλλο κομμάτι δυσφορούσε με τη σύμπραξη αυτή, θεωρώντας ότι συνυπογράφοντας ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ τα Μνημόνια και τις μονομερείς κυβερνητικές αποφάσεις τροφοδοτούσε ή επιδοκίμαζε μια αυταρχική μορφή διακυβέρνησης.
Δεν είναι βέβαιο ότι η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση θα αποκαθάρει το μνημονιακό παρελθόν της, σηματοδοτεί, όμως, και αυτό είναι βέβαιο, νέες συνεργασίες στον χώρο της αντιπολίτευσης και νέους σχεδιασμούς, έστω και μακροπρόθεσμους (μετεκλογικώς). Εάν υπάρξει προγραμματική συμφωνία με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ πολλά είναι πιθανά στο άμεσο πολιτικό τοπίο της χώρας. Εάν και οι δύο σχηματισμοί καταπιούν την πίκρα τους (από τον κορμό του ΣΥΡΙΖΑ ξεπήδησε η ΔΗΜΑΡ), λύνονται τα πιο δύσκολα μέρη του γρίφου που ακούει στο όνομα «αριστερή κυβέρνηση», δημιουργώντας ταυτόχρονα πανικό στην ακροδεξιά αντίληψη που τείνει να επικυριαρχήσει στην τωρινή κυβέρνηση.
Δεν είναι επίσης βέβαιο εάν αυτή η αποχώρηση αποδυναμώνει ή ενδυναμώνει την εναπομείνασα κυβέρνηση. Στο πεδίο της συνοχής σίγουρα την αποδυναμώνει, της ανοίγεται όμως χώρος να είναι πιο ευέλικτη και αποφασιστική τη στιγμή που απουσιάζει το αγκάθι της αμφισβήτησης (ΔΗΜΑΡ). Ο δικομματισμός πλέον απογειώνεται. Και τα δύο κόμματα φέρουν ισόποσες ευθύνες για την πορεία της χώρας από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν, έχουν το ίδιο αμαρτωλό παρελθόν. Η κοινή παρουσία τους στην κυβέρνηση τους δίνει την ευκαιρία να «μπαλώσουν» όπως αυτά θεωρούν καλύτερα τις παλιές, αλλά και τις τωρινές αμαρτίες τους.
Το πολιτικό ενδιαφέρον μετατοπίζεται κατ' αυτόν τον τρόπο στο μικρό κόμμα της ΔΗΜΑΡ, έξω πλέον από τον κυβερνητικό σχηματισμό. Μπορεί ο δικομματισμός να δείχνει ότι είναι σε θέση να δρα ανενόχλητα πλέον, αλλά οι νέες ζυμώσεις στην αντιπολιτευτική σκηνή προοιωνίζονται καίριες πολιτικές εξελίξεις. Η ΔΗΜΑΡ αναδεικνύεται και πάλι σε ρυθμιστικό παράγοντα από τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ έχει εντελώς συρρικνωθεί και δημοσκοπικά και ιδεολογικά (και άρα πολιτικά). Το να παραμείνει γαντζωμένο στην εξουσία είναι η μόνη του ελπίδα για κάποιο μελλοντικό θαύμα. Εως τότε θα τρέφεται από την παρουσία του στην κυβέρνηση, όσο και αν αυτή η κυβέρνηση ασκεί ακροδεξιά πολιτική. Γεγονός παραμένει ότι πολλά πράγματα αναμένεται να αλλάξουν, αν όχι δραματικά, τουλάχιστον στους πολιτικούς σχηματισμούς.
