Του Βίκτωρα Ισαάκ Ελιέζερ*
«Η ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος μπορεί να γίνει η αρχή του Ολοκαυτώματος της Δημοκρατίας», ισχυρίστηκε σε άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ο φίλος και συνάδελφος Ζαν Κοέν. Η απάντηση στον ισχυρισμό αυτό θα μπορούσε να είναι ότι «η άρνηση του Ολοκαυτώματος μπορεί να γίνει η αρχή του Ολοκαυτώματος της Δημοκρατίας». Ακριβώς για τον λόγο αυτό η ίδια η Δημοκρατία, με τα εργαλεία που διαθέτει, οφείλει να αυτοπροστατευτεί.
Η άρνηση του Ολοκαυτώματος είναι αναπόσπαστο τμήμα μιας εγκληματικής ιδεολογίας: του νεοναζισμού. Η άρνηση του Ολοκαυτώματος είναι αναπόσπαστο τμήμα του αντισημιτισμού. Γιατί; Μα γιατί οι σύγχρονοι οπαδοί του ναζισμού, οι οποίοι αρνούνται το Ολοκαύτωμα, το κάνουν όχι επειδή αποποιούνται την ιδέα της «τελικής λύσης» του εβραϊκού προβλήματος και τη θεωρία της ανώτερης άριας φυλής του Αδόλφου Χίτλερ. Κάποιοι το κάνουν ισχυριζόμενοι ότι η ναζιστική μηχανή δεν ήταν αρκετά αποτελεσματική προκειμένου να εξολοθρεύσει το σύνολο των Εβραίων. Κάποιοι άλλοι, προκειμένου να εξαγνίσουν τον ναζισμό, και κυρίως οι θεωρητικοί των αρνητών του Ολοκαυτώματος, μειώνουν τον αριθμό των θυμάτων επικαλούμενοι διάφορους αριθμούς «μερικών χιλιάδων», σαν να μην επρόκειτο για ανθρώπινες ζωές αλλά για αναλώσιμα υλικά.
Κατά συνέπεια, η άρνηση του Ολοκαυτώματος δεν είναι μια αθώα διατύπωση γνώμης, δεν είναι ένα αθώο επιστημονικό συμπέρασμα ιστορικής έρευνας. Είναι ακριβώς το σημείο όπου ο σύγχρονος αντισημιτισμός διαχέει στην κοινωνία το δηλητήριό του. Είναι μια μεθοδευμένη προσπάθεια όπου καταγγέλλονται οι Εβραίοι ότι οι ίδιοι κατασκεύασαν τον «μύθο» του Ολοκαυτώματος για να δημιουργήσουν το κράτος του Ισραήλ και οικονομική δύναμη ώστε να ελέγχουν τον κόσμο. Πρέπει να εκδιωχθούν και να εξολοθρευτούν! Το σκεπτικό αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η άρνηση του Ολοκαυτώματος δεν μπορεί να ενταχθεί στη σφαίρα της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, διότι ακριβώς οι αρνητές του Ολοκαυτώματος έχουν άμεσο και σαφή στόχο: τη δαιμονοποίηση μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν σε ένα διαφορετικό θρήσκευμα και την άσκηση βίας εναντίον τους.
Η ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος είναι απαραίτητη, όχι για να προστατευτούν οι Εβραίοι, αλλά για να προστατευτεί η αξία του διαφορετικού. Διότι το Ολοκαύτωμα έγινε για να εξολοθρευτεί αυτό το διαφορετικό που η ναζιστική μηχανή θεωρούσε ως απειλή για το γερμανικό έθνος. Εάν λοιπόν η Δημοκρατία επιτρέπει στους αρνητές του Ολοκαυτώματος να διατυπώνουν και να προπαγανδίζουν ότι το Ολοκαύτωμα είναι ένα μεγάλο παραμύθι των ίδιων των Εβραίων για να αποκτήσουν την παγκόσμια εξουσία, δεν είναι ένα απλό «φρόνημα» ή μια απλή «έκφραση γνώμης», είναι μια σαφής πρόκληση σε άσκηση βίας. Είναι η χειρότερη μορφή του σύγχρονου αντισημιτισμού. Γιατί οι Εβραίοι, διά της μεθόδου αυτής, ενοχοποιούνται για το παρελθόν τους, το παρόν τους, ακόμη και για τις μελλοντικές τους προθέσεις. Ολοι, καλοί και κακοί, Ελληνες, Ευρωπαίοι, Αμερικανοί, Ισραηλινοί, όλοι τους κρίνονται ένοχοι και πρέπει να τιμωρηθούν!
Η ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος στο πλαίσιο ενός αντιρατσιστικού νόμου είναι απαραίτητο συστατικό του νομικού οπλοστασίου της Δημοκρατίας στη χώρα μας. Από μόνη της όμως δεν αρκεί. Είναι αλήθεια ότι το Ολοκαύτωμα, ως λεκτική έννοια, αποτύπωσε την εξόντωση των 6.000.000 Εβραίων από τους ναζί γιατί είχε διαστάσεις γενοκτονίας τόσο ως προς την ιδεολογική θέση του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού περί εθνοκάθαρσης όσο και ως προς τη βιομηχανοποιημένη μέθοδο εξολόθρευσης ενός ολόκληρου λαού για τον αποκλειστικό λόγο ότι γεννήθηκαν Εβραίοι. Τα εγκλήματα όμως των ναζί είχαν και θύματα Τσιγγάνους, ομοφυλόφιλους, κομμουνιστές και «διαφορετικούς ανθρώπους». Γι’ αυτό άλλωστε ο ναζισμός διέπραξε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και όχι μόνο κατά των Εβραίων.
Για τον λόγο αυτό η μνήμη, δηλαδή η παιδεία, είναι αυτή που ενοχλεί περισσότερο τους αρνητές του Ολοκαυτώματος. Και όσο αυτοί που τα έζησαν και επιβίωσαν της φρίκης, οι ζωντανοί μάρτυρες των στρατοπέδων συγκέντρωσης και θανάτου, φεύγουν από κοντά μας τόσο πιο απαραίτητη γίνεται η γνώση ώστε οι νέοι να μάθουν και να διδαχθούν για τη θηριωδία τού χθες και την ανάγκη προάσπισης της Δημοκρατίας τού σήμερα απέναντι σε εκείνους που επιδιώκουν να την καταργήσουν ώστε να επαναλάβουν τη βαρβαρότητα του παρελθόντος.
…………………………………………………………………………..
* Ελληνο-εβραίος δημοσιογράφος, ανταποκριτής της ισραηλινής εφημερίδας «Maariv» στην Ελλάδα
