Της Πέπη Ρηγοπούλου

Τσουνάμι στην ανώτατη παιδεία. Με κινήσεις γεμάτες ολύμπια σοφία και σύνεση, η Αθηνά (έστω και αν μιλάμε για το σχέδιο και όχι για τη θεά που αγαπούσε τον Οδυσσέα) θα σαρώσει με το δόρυ των μέτρων πλήθος τμημάτων, θα συγχωνεύσει άλλα, θα βάλει τάξη στον αναρχούμενο χώρο της ελληνικής ανώτατης εκπαίδευσης.

Εξαπολύοντας, όπως είναι εύλογο, και τα αντίστοιχα κύματα απολύσεων, μετατάξεων, εφεδρειών ή ό,τι άλλο σκαρφιστεί εν τη σοφία της για να ξεχωρίσει «το λίπος από το ψαχνό» και να έχει διδάσκοντες και διδασκόμενους έτοιμους για τον φούρνο ή –στη γλώσσα της Μπολόνια- για τη σύνδεση της ανώτατης εκπαίδευσης «με την παραγωγή και την οικονομία», που εκπροσωπούνται πια και επίσημα στα πανεπιστημιακά συμβούλια.

Τα ανώτατα ιδρύματα είναι, μας λένε, υπερβολικά πολλά, τα αντικείμενα πολλών τμημάτων επικαλύπτονται, οι σπουδαστές δεν τα επιλέγουν ή/και δεν τα παρακολουθούν. Ας μην αναρωτηθούμε ποιες ήταν οι κυβερνήσεις που γέμισαν άκριτα για πελατειακούς λόγους τη χώρα με ανώτερα και ανώτατα ιδρύματα, ας μη θυμηθούμε ποιοι κολάκεψαν τη σπουδάζουσα νεολαία καθιστώντας την συνυπεύθυνη μιας πολιτικής που σήμερα απαξιώνουν, και ας μη σκεφτούμε τι σχέση έχουν τα μέλη των κυβερνήσεων εκείνων με τα κόμματα που στηρίζουν τη σημερινή συγκυβέρνηση.

Το να ζητάει κανείς από αυτούς που διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας οδηγώντας την στον γκρεμό τη στοιχειώδη αυτοκριτική διάθεση καταντά αφέλεια.

Βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε. Τα πανεπιστήμια, αφού λοιδορήθηκαν συστηματικά όπως και οι περισσότεροι ελληνικοί θεσμοί αλλά και ολόκληρη η χώρα, στρέφονται επισήμως στον δρόμο της «σύνδεσης» έρευνας και διδασκαλίας «με την παραγωγή». Μια παραγωγή που υπό τις παρούσες συνθήκες ομηρίας της Ελλάδας θα είναι παραγωγός μεγαλύτερης ύφεσης, ανεργίας και υποτέλειας.

Κάνοντας την υπόθεση ότι όλοι όσοι έφτασαν από την Εσπερία για να προσφέρουν μέσα από τα νεόκοπα πανεπιστημιακά συμβούλια, το πράττουν απολύτως ανιδιοτελώς, αναλογίστηκαν άραγε την πολιτική και κοινωνική συγκυρία στην οποία το πράττουν και σκέφτηκαν, όπως πρέπει να το σκεφτούν, πώς θα βοηθήσουν τους νέους να αντισταθούν και όχι να συνθλιβούν και να υποκύψουν;

Και κάποιοι που δηλώνουν ότι αγαπούν την Ελλάδα αλλά συνεννοούνται στα αγγλικά, αναρωτήθηκαν άραγε τι σημαίνει να ασκείς κορυφαία εκπαιδευτικά καθήκοντα σε μια χώρα της οποίας δεν μιλάς τη γλώσσα;

Δεν γνωρίζω τι ακριβώς σκέφτεται να κάνει η αντιπολίτευση σε περίπτωση που φτάσει, όπως δεν είναι απίθανο, σε ορατό χρονικό διάστημα στην εξουσία. Προσωπικά δεν θα χαιρόμουν με μια διαδικαστική δήλωση του είδους «θα καταργήσουμε όλα αυτά τα αντιλαϊκά νομοθετήματα για την παιδεία, την οικονομία» κλ.π.

Και αυτό διότι το ζητούμενο είναι άλλο, είναι αυτό το οποίο η Αριστερά δεν έκανε στο παρελθόν -ή δεν έκανε οργανωμένα, ώριμα και πειστικά- στην παιδεία όπως και σε άλλους τομείς. Να προσφέρει το δικό της συγκεκριμένο όραμα και σχέδιο, ικανό να φέρει τον ελεύθερο και δημιουργικό άνθρωπο/πολίτη στο επίκεντρο της παιδείας.