Του Πέτρου Μανταίου

Δεν υπάρχουν, ασφαλώς, βασκανίες στην πολιτική∙ και, πάντως, αν κάποιοι πιστεύουν σ’ αυτές (γράφονται διάφορα για πολιτικούς που συμβουλεύονται «πνευματικούς» ή καταφεύγουν σε «ξόρκια»…), ο γράφων είναι άλλης… σχολής.

Ομως, έτσι που πάνε τα πράγματα στον αραβικό κόσμο, σου ’ρχεται ότι κάτι σαν «κακό μάτι» βρίσκει, μετά από κάθε ελπίδα ανάτασης, τους Αραβες και δεν τους αφήνει να μονοιάσουν –με τις όποιες εκατέρωθεν διαφορές τους– και να τραβήξουν ένα δρόμο υποφερτό για τους πολλούς.

Κι ας μείνουν οι λίγοι να βυσσοδομούν για συμφέροντα ή να φανατίζονται και να φανατίζουν για «δόξα» και «κατίσχυση» μιας πίστης, από τις πολλές –απίστευτα πολλές!– που υπάρχουν στον κόσμο.

Τα γράφω αυτά διότι, τη στιγμή που οι Παλαιστίνιοι έκαναν ένα ιστορικό βήμα, με τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ, κατά μεγάλη πλειοψηφία, να προαλείφει για τη χώρα τους υπόσταση κρατικής οντότητας (αυτό σημαίνει ότι η Παλαιστίνη αναγνωρίστηκε από τη γενική συνέλευση ως «μη μέλος (μεν, αλλά)-χώρα παρατηρητής» του ΟΗΕ).

Την ίδια στιγμή, στην Αίγυπτο, κορυφαία δύναμη του αραβικού κόσμου, οι διαδηλωτές της Αραβικής Ανοιξης ξεχύθηκαν πάλι στην πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου, από όπου ξεκίνησε ο ξεσηκωμός εναντίον του Μουμπάρακ της 25ης Ιανουαρίου.

Σκοπός τους, να διαφυλάξουν –ασφαλώς και να διευρύνουν– το πνεύμα της «άνοιξης» από έναν επερχόμενο «χειμώνα», που φαίνεται να προοιωνίζονται κάποιες εσπευσμένες περί το σχέδιο Συντάγματος «κινήσεις» του προέδρου –πρώτου εκλεγμένου στην Ιστορία της Αιγύπτου– Μοχάμεντ Μόρσι της πλειοψηφίας των –μετριοπαθών…– Αδελφών Μουσουλμάνων.

Ο οποίος, επιπλέον, απείλησε και με δημοψήφισμα υποστηριζόμενο από… αντι-διαδηλώσεις οπαδών του. Εννοώ απολύτως το «απείλησε». Διότι το κάθε δημοψήφισμα, ούτως ή άλλως ενέργεια αμφιλεγόμενη ακόμα και για εκ παραδόσεως δημοκρατίες, σε δημοκρατίες «αραβικού τύπου» είναι σαφής απειλή για όσους διανοούνται να τις αμφισβητήσουν!

Αλλωστε, ουδέποτε στην Ιστορία θρησκευτικά και παντοειδή άλλα τάγματα συμβάδισαν με τη συνταγματική/δημοκρατική τάξη. Ησαν αντίπαλοι…