Του Τάσου Παππά
Για να είμαστε ειλικρινείς, αυτό που συνέβη προχτές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με την ωμή επέμβαση των ΜΑΤ ήταν αναμενόμενο. Το βλέπαμε να έρχεται. Το κλίμα είχε προετοιμαστεί καταλλήλως από καιρό: Η κυβέρνηση διά του πρωθυπουργού και του αρμόδιου υπουργού είχαν καλλιεργήσει το έδαφος με κορόνες του τύπου «τέρμα η ανοχή στην ανομία», «δεν υπάρχει άσυλο για τους εξτρεμιστές» και άλλα συναφή.
Μια μερίδα καθηγητών με δημόσιες παρεμβάσεις τους ζητούσαν την επέμβαση της αστυνομίας, ενώ τον χορό έκλειναν τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης που, όποτε έβρισκαν την ευκαιρία, αναδείκνυαν και στιγμάτιζαν πρακτικές και συμπεριφορές τμημάτων του φοιτητικού κινήματος.
Θα μπορούσαμε να ξεμπερδεύουμε με την υπόθεση, καταγγέλλοντας την κατασταλτική πρακτική του κράτους, τους «δούρειους ίππους» από την πλευρά της ακαδημαϊκής κοινότητας που έστρωσαν το χαλί και τα καθεστωτικά ΜΜΕ που φωνασκούσαν υπέρ της εκκαθάρισης των εστιών αντίστασης στα πανεπιστήμια, κατασκευάζοντας πλειοψηφίες υπέρ της κατάργησης του ασύλου.
Την βγάζουμε έτσι την υποχρέωση; Εξαντλούμε το καθήκον μας; Νομίζω πως όχι. Πρόκειται για ήττα του κινήματος ή, για να ακριβολογούμε, για μια εύκολη νίκη της κυβέρνησης. Το γιατί είναι προφανές.
Οφείλουμε να εντοπίσουμε τις ευθύνες εκείνων των κομματιών του κινήματος που με τις ακραίες μορφές πάλης, χωρίς καμία νομιμοποίηση, παρά μόνο με τη δύναμη που τους έδινε η αποφασιστικότητά τους, έριχναν νερό στον μύλο της κυβέρνησης. Δεν είναι τυχαίο ότι όποτε στις δημοσκοπήσεις ετέθη ερώτημα για «κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου», τα ευρήματα ήταν αποκαρδιωτικά.
Η κοινωνία έγινε ευάλωτη στις κατασταλτικές σειρήνες του μπλοκ εξουσίας. Κι αυτό προέκυψε γιατί είχαμε εξακολουθητικά την παραχάραξη της έννοιας του πανεπιστημιακού ασύλου.
Το πανεπιστήμιο από χώρος ελεύθερης έκφρασης και διακίνησης ιδεών, μετεξελίχθηκε σε περιοχή ελεγχόμενη από δυναμικές ομάδες που επέβαλλαν τις θέσεις τους, απαγορεύοντας όσες θεωρούσαν αντίπαλες, σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις με βίαιο τρόπο. Η λογική «ανεκτό είναι ό,τι ταιριάζει στη φιλοσοφία και την κοσμοθεωρία μας και οτιδήποτε διαφορετικό δεν δικαιούται να ομιλεί» είναι εξόφθαλμα αντιδημοκρατική.
Η Αριστερά -αυτή τουλάχιστον που δεν δαιμονοποιεί τη διαφωνία και μάχεται τον ολοκληρωτισμό- ούτε μπορεί να έχει σχέση με τέτοιου τύπου αντιλήψεις ούτε βεβαίως πρέπει να τις υποθάλπει. Θα τις βρει μπροστά της.
