Της Βένας Γεωργακοπούλου

-Σιχαίνομαι τις μελούρες και τις εθνικοπατριωτικές, αλλά και επανασταστικές κορόνες, με τις οποίες με καλούνε πια συχνά – πυκνά στο θέατρο. Τα κηρύγματα από δασκάλους, παπάδες και κομματικούς ινστρούχτορες τα απαρνήθηκα από τη νιότη μου.

Στην τέχνη δεν ταιριάζει το «μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, στους κάμπους πέφτει χιόνι». Μόνο κάτι παιδιάστικα εκτρώματα παράγει. Χρειάζεται και λίγο χιούμορ, μια δεύτερη ανάγνωση, βρε παιδάκι μου, πάνω στα κείμενα. Το να μου πετάς στα μούτρα, σαν να είμαι πρωτάρα, την political correct άποψή σου, με ξενερώνει.

-Αλλωστε, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ακόμα και μέσα στη σκοτεινιά της χούντας -αυτής που τελείωσε το 1974, για όσους δεν το έχουν πάρει πρέφα-, το «Ελεύθερο Θέατρο» με επιθεώρηση έκανε την πιο αποτελεσματική αντίσταση.

Κι όταν, μετά την απελευθέρωση από τους δικτάτορες, αισθάνθηκε την ανάγκη να ανταλλάξει μερικές κουβεντούλες επί σκηνής με τον Γιώργο Θαλάσση, την Κατερίνα και τον Σπίθα, περισσότερη αισθητική συγκίνηση και νοσταλγία για τα απαγορευμένα, αλλά και αφελή αναγνώσματα της εφηβείας μας, προκάλεσε παρά εθνική ανάταση.

-Δεν παρουσίασαν, δηλαδή, τα παιδιά του «Ελεύθερου», τίγκα τότε όλα τους στον μαρξισμό, τον «Μικρό Ηρωα» σαν «πρότυπο» και «ηθικό ανάστημα», που θα μας βοηθήσει στις δύσκολες μέρες που περνάμε «να κρατήσουμε ζωντανή την ιστορία της χώρας και να προσφέρουμε ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά μας». Μεταξύ μας, η παρέα του Γιώργου Θαλάσση δεν είχε ζωστεί και τα φυσεκλίκια, τις καλύτερες σχέσεις είχε με το αρχηγείο στη Μέση Ανατολή.

Ο Σωτήρης Χατζάκης, όμως, με τους παραπάνω αποστειρωμένους, δασκαλίστικους τόνους εξηγεί γιατί διάλεξε να ανεβεί στο ΚΘΒΕ παράσταση βασισμένη στο κλασικό έργο του Ανεμοδουρά. Μετά το φαγοπότι της Λωξάντρας και το δημαγωγικό «Μεγάλο μας Τσίρκο» δεν περίμενα τίποτα πιο σύγχρονο και ψαγμένο από τη δεύτερη τη τάξει κρατική μας σκηνή.

-Γι' αυτό και ευγνωμονώ τον Θοδωρή Γκόνη, που με παρέσυρε την περασμένη Δευτέρα στο Bios της Πειραιώς. Στη μικρή, ταπεινή σκηνή του ένιωσα ελεύθερη και απόλυτα δικαιολογημένη να υπερηφανευτώ για τη χώρα και τη γλώσσα μου και να πιστέψω ότι, ναι, έχει μέλλον. Και χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια φανφαρόνικη ανάλυση από τον σκηνοθέτη ή το θέατρο (ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής).

Ο μονόλογος του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Γράμμα στον Ορέστη» με μια καταπληκτική ηθοποιό στον ρόλο της Κλυταιμνήστρας (την Ελένη Ουζουνίδου) με έκανε να ρουφήξω τα ωραιότερα και πιο απλά ελληνικά του κόσμου και να καταλάβω για ακόμα μια φορά γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι και θα είναι ο πατέρας του ελληνικού θεάτρου.

ΥΓ. Στην Ιρλανδία οι εκτρώσεις απαγορεύονται. Προτιμούν να δολοφονούν τις γυναίκες.