Της Φωτεινής Βάκη*
Παράπλευρες καθημερινές απώλειες, σύμφωνα με τον τίτλο του τελευταίου βιβλίου του Περικλή Κοροβέση, αβάστακτες και οδυνηρές που μαυρίζουν ζωές και πρόσφατα οθόνες, μεταφράζονται σε άλματα απόγνωσης στο κενό, γεννούν τον φοβικό φασίστα που προβάλλει την απελπισία του στον «άλλο», τον «βάρβαρο», και δημιουργούν κοινωνίες-στρατόπεδα που θα στοιβάξουν τους «περιττούς». Δεν πρόλαβαν να στεγνώσουν τα κροκοδείλια δάκρυα των «δημοκρατικά υπερευαίσθητων» κυβερνώντων για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο το οποίο θα ποινικοποιούσε την ελευθερία της έκφρασης –sic- και οι ελληνικές κρατικές εισαγγελικές αρχές δέχονται τη μηνυτήρια αναφορά που κατέθεσε η Χρυσή Αυγή και συγκεκριμένα οι Παναγιώταρος, Σκορδέλη και η επιτροπή κατοίκων του Αγ. Παντελεήμονα εναντίον σχεδόν όλης της ελληνικής Αριστεράς για «συκοφαντική δυσφήμηση», «διέγερση σε βιαιοπραγίες και αμοιβαία διχόνοια» και «διατάραξη της κοινής ειρήνης». Οι εισαγγελικές αρχές παραπέμπουν σε δίκη στις 3 Σεπτεμβρίου, κατ’ επιλογή από τον κατάλογο των μηνυομένων, τον Σάββα Μιχαήλ, γενικό γραμματέα του ΕΕΚ, και τον πρώην πρύτανη του ΕΜΠ, Κωνσταντίνο Μουτζούρη. Τον πρώτο διότι σε κείμενό του χαρακτηρίζει την Χρυσή Αυγή «ναζιστική συμμορία» και τον τελευταίο διότι επέτρεπε τη λειτουργία του εναλλακτικού ιστότοπου Athens Indymedia από τον χώρο του Πολυτεχνείου.
Διερωτάται εύλογα κανείς τι είδους «δημοκρατική ευαισθησία» a la carte είναι αυτή που εξανίσταται για το αξιόποινο της εκφοράς λόγου πριν από την τέλεση πράξης όσον αφορά ρατσιστικές και ξενοφοβικές εκφράσεις (λες και η ελευθερία της έκφρασης είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ που εξαγνίζει άναρθρες κραυγές και φραστικά εμέσματα), αλλά ποινικοποιεί κάθε κριτικό λόγο που εγκαλεί την περιστολή δικαιωμάτων και τον ευτελισμό της δημοκρατίας. Οταν η δίκη τού γνωστού στελέχους της Χρυσής Αυγής Θέμιδος Σκορδέλη για την υπόθεση μαχαιρώματος μετανάστη στον Α. Παντελεήμονα αναβάλλεται για… όγδοη φορά, διερωτάται κανείς τι είδους «δημοκρατική ευαισθησία» είναι αυτή που αθωώνει ανερυθρίαστα τη βία μιας ναζιστικής εγκληματικής συμμορίας και δαιμονοποεί τις μη βίαιες, δημόσιες εκφράσεις κοινωνικής δυσαρέσκειας.
Τι είδους δημοκρατία a la carte είναι αυτή που εθελοτυφλεί όταν τα «τάγματα εφόδου» των «μπρατσωμένων ελληναράδων» ναζί εφορμούν στις επικράτειες της απελπισίας προπηλακίζοντας και μαχαιρώνοντας ατιμωρητί τους «αόρατους» και «καταραμένους», τους homini sacri που στερούνται νομικής υπόστασης, άρα είναι «υπάνθρωποι» και τιμωρούνται όχι για τις πράξεις τους, αλλά γι’ αυτό που είναι: μιάσματα, μολυσματικοί ιοί που απειλούν την «υγεία» του κοινωνικού σώματος και την καθαρότητα της φυλής; Διότι απ’ ό,τι φαίνεται δεν είναι μόνο η δημοκρατία αλλά και τα δικαιώματα a la carte αφού δεν ανήκουν σε όλους γιατί είναι άνθρωποι αλλά εκχωρούνται επιλεκτικά στους όμαιμους, ομόθρησκους και ομοεθνείς.
Υαινα ο νεοφιλελευθερισμός, τρέφεται αποκλειστικά με το πτώμα της δημοκρατίας. Η νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα επελαύνει ισοπεδώνοντας έννοιες όπως Σύνταγμα και λαϊκή κυριαρχία, αίροντας έμπρακτα το ιερό και κατοχυρωμένο με ανθρωποθυσίες δικαίωμα της απεργίας μέσω προληπτικών επιστρατεύσεων απεργών υπό το πρόσχημα μιας εκβιασμένης κατάστασης «έκτακτης ανάγκης», κωφεύοντας στα βασανιστήρια σε αστυνομικά τμήματα-κολαστήρια και κρατώντας, κατά παράβαση του Συντάγματος που ορίζει ως ανώτατο όριο προφυλάκισης τους 18 μήνες, τον αναρχικό Σακκά 30 μήνες δημιουργώντας ένα ιδιότυπο Γκουαντάναμο μιας –οξύμωρον- συντεταγμένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Η Hannah Arendt θεωρούσε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ως την προμετωπίδα του ολοκληρωτισμού παραδόξως όχι τόσο για τη σαδιστική βία αλλά γιατί, με τα λόγια της ίδιας, απαξίωναν τον άνθρωπο ως «περιττό» και «πλεονάζοντα». Ο φασισμός του 21ου αιώνα φαίνεται να λειτουργεί ως εφεδρικός στρατός και εκτελεστικός βραχίωνας, ως «σύμπτωμα» και σωσίας του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού αναλαμβάνοντας το δυσχερές έργο της τρομοκράτησης και εξολόθρευσης των «σκάρτων εμπορευμάτων» του τελευταίου. Η αδυναμία διασφάλισης κοινωνικής συναίνεσης στις τεράστιες δομικές ανισότητες και στην εξαθλίωση που δημιουργεί οδηγούν στη μεγάλη μετάβαση από το κοινωνικό κράτος στο κράτος ελέγχου, σε ένα παγκόσμιο high-tech πανοπτικόν μέσα από την περιστολή των δικαιωμάτων, τον εγκλεισμό, την αστυνόμευση, τους νόμους κατά της μετανάστευσης, την ξενοφοβία, τα πογκρόμ του Ξένιου Δία, τις παραγκουπόλεις και τα γκέτο των μητροπόλεων. Τη σημερινή «κοινοτοπία του κακού», τις νεοναζιστικές οργανώσεις του 21ου αιώνα τις γέννησαν ο φόβος και ο τρόμος του αυταρχικού κράτους-Λεβιάθαν ως της μόνης πολιτειακής μορφής που μπορεί να ενδυθεί ο νεοφιλελευθερισμός.
«Σκάρτο εμπόρευμα» μια άλλη παλιά Ευρώπη, αυτή των ιδεών του Διαφωτισμού και όχι των αγορών και στα «αζήτητα» το Πανεπιστήμιο ως χώρος ελεύθερης διακίνησης ιδεών και κριτικού λόγου. Οι ερπύστριες της λογοκρισίας ισοπέδωσαν την εναλλακτική ενημέρωση που εξέπεμπε το ΕΜΠ και ένας πρώην πρύτανης παραπέμπεται σε δίκη γιατί την αποδεχόταν. «Σκάρτο εμπόρευμα» το πανεπιστήμιο ως δημόσια σφαίρα και κοιτίδα αντίστασης και βορά στο success story των αδηφάγων managers και των Συμβουλίων Διοίκησης που μόλις πριν από λίγες μέρες κάλεσαν τα ΜΑΤ και την ομάδα Δέλτα, οι οποίοι εισέβαλαν στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, προσπαθώντας να παραβιάσουν την πόρτα με ηλεκτρικό τροχό για να συλλάβουν τους φοιτητές που διαμαρτύρονταν ειρηνικά και δεν «συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις». Μια ακόμη «παράπλευρη καθημερινή απώλεια» των τελευταίων 24ώρων.
………………………………………………………………….
* Διδάσκει Φιλοσοφία στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο.
