Του Νίκου Κιάου
Είναι τέσσερα περιστατικά, γεγονότα, το τελευταίο δεκαήμερο, τα οποία μπορούμε να τα ξεχωρίσουμε από το πλήθος όσων συνέβησαν. Μπορεί εκ πρώτης όψεως να μη σχετίζονται μεταξύ τους. Τα δύο είχαν μεγάλη δημοσιότητα και ορθώς· από τα άλλα δύο, το ένα είχε μικρή και στρεβλή αναφορά σε μεγάλα ΜΜΕ, ενώ το τέταρτο αγνοήθηκε παντελώς ή καλύτερα σχεδόν παντελώς.
Τα δύο πρώτα είναι οι διαθεσιμότητες-απολύσεις των εκπαιδευτικών στα ΕΠΑΛ και τις ΕΠΑΣ (Επαγγελματικά Λύκεια και Επαγγελματικές Σχολές) και των σχολικών φυλάκων.
Το τρίτο είναι η επίθεση δεκάδων ανδρών των ΜΑΤ, την Τρίτη 9 Ιουλίου, στο προαύλιο της πρυτανείας του Πανεπιστημίου Αθηνών εναντίον φοιτητών και υπαλλήλων που είχαν κλείσει την πόρτα και διαμαρτύρονταν για τη συνεδρίαση του Συμβουλίου Διοίκησης του Πανεπιστημίου. Τα ΜΑΤ εφόρμησαν στην πόρτα με αλυσοπρίονο. Το εμπόδισαν όμως τα χέρια που ήταν πάνω στην πόρτα, η οποία άνοιξε τελικώς με κλειδαρά. Η συνέχεια είναι η γνωστή και συνηθισμένη. Συνελήφθησαν δεκάδες φοιτητές, φορτώθηκαν στις κλούβες και αργότερα αφέθηκαν ελεύθεροι.
Το τέταρτο περιστατικό έγινε το Σάββατο 13 Ιουλίου το βράδυ. Παρέα νέων, μαθητών, 17 ετών κατέβηκε από τη Θεμιστοκλέους στην Ακαδημίας, δηλαδή στο κέντρο της Αθήνας. Ανδρες των ΜΑΤ τους ζήτησαν ταυτότητες. Τις έδωσαν και ξαφνικά δέχθηκαν ύβρεις και κλοτσιές, του ενός ξέσκισαν την μπλούζα, τους πήραν τα στοιχεία και τους έδιωξαν πάλι βρίζοντάς τους. Το διηγήθηκε θύμα της επίθεσης και το περιστατικό το διαβάσαμε στην «Αυγή» της Δευτέρας 15 Ιουλίου.
Τι σχέση μπορεί να έχουν μεταξύ τους τα περιστατικά αυτά;
Το πρώτο, με τους εκπαιδευτικούς, έχει αναλυθεί διεξοδικά, έχει ξεσηκώσει τον κλάδο, και όχι μόνο, και συνεχίζει να απασχολεί την επικαιρότητα. Είναι οι απολύσεις, η κατάργηση ειδικοτήτων, που οδηγούν στον μαρασμό της τεχνολογικής εκπαίδευσης, στο κλείσιμο ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ, είναι το έγκλημα εις βάρος της δημόσιας εκπαίδευσης και προσφορά στην ιδιωτική. Πέρα από τους εκπαιδευτικούς, που πλήττονται καίρια και απολύονται, θύματα είναι οι μαθητές, που χάνουν το Σχολείο, που χάνουν τον προσανατολισμό και τη μάθηση, για να γίνουν μεσαία στελέχη στην παραγωγή και την οικονομική ανάπτυξη και ελεύθεροι επαγγελματίες. Και ρίχνονται βορά στις ιδιωτικές σχολές του είδους. Πόσοι μπορούν να πληρώσουν για να συνεχίσουν; Αρα οδηγούνται υποχρεωτικά έξω από το Σχολείο και ανοίγει ο δρόμος όχι απλώς για σουλάτσο, αλλά για κάθε είδους εκμετάλλευση, κοινωνική, οικονομική, πολιτική, για περιθωριοποίηση, για κατάληξη στο λούμπεν προλεταριάτο.
Με την κατάργηση των σχολικών φυλάκων οι μαθητές, τα παιδιά, μπορούν να γίνουν εύκολα (καλύτερα, ευκολότερα) βορά των επιδιώξεων και στόχων από τους διακινητές ναρκωτικών έως τους «προστάτες», όπως αυτοπροβάλλονται και λέγονται Χρυσή Αυγή. Ο υπουργός Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος, ο οποίος την ημέρα της ανακοίνωσης των μέτρων για τα ΕΠΑΛ – ΕΠΑΣ παραβρέθηκε σε εκδήλωση της ιδιωτικής επιχείρησης ΑΚΜΗ, η οποία και έχει παρόμοια τμήματα με τα καταργούμενα μαθήματα και ειδικότητες στα ΕΠΑΛ και προφανώς ορέγεται τη συνέχεια (σημαίνει μήπως επιβράβευση η παρουσία;), επισήμανε στη Βουλή ότι «δεν μπορεί να μείνουν αφύλακτα τα σχολεία». Μήπως αναφερόταν στις φήμες ότι οι της Χρυσής Αυγής σχεδιάζουν, μαζί με Συλλόγους Γονέων, να κάνουν «σκοπιές» έξω από τα σχολεία; Και να σκέφτεται τώρα ότι γίνεται ίσως ελεύθερος ο δρόμος στους νεοναζί;
Το περιστατικό στον περίβολο της πρυτανείας είναι μάλλον συνηθισμένο, με θύματα, από τις επιθέσεις των ΜΑΤ, τους φοιτητές (κι ας ακούστηκε από ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς η γνωστή καραμέλα των «κουκουλοφόρων», παντελώς ψεύδος). Στόχος μόνιμος η τρομοκράτηση των φοιτητών με κάθε τρόπο, ακόμα και με αλυσοπρίονο.
Τον ίδιο στόχο, τρομοκράτηση και φόβο, υπηρετεί και το τέταρτο περιστατικό με τους μαθητές στο κέντρο της Αθήνας. Αναίτια; Μάλλον όχι. Διότι ο σκοπός είναι να μάθουν οι νέοι ότι υπάρχει το βαρύ χέρι του «νόμου». Γι’ αυτό και αστυνομοκρατείται η Αθήνα, χρόνια τώρα.
Ο φόβος, η αβεβαιότητα, η υποταγή είναι η επιδίωξη των μέτρων, με τελικούς αποδέκτες τους νέους, μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους.
Δεν ήταν ξαφνικά τα μέτρα (απολύσεις εκπαιδευτικών, που είναι μάλιστα προαναγγελία δεκάδων χιλιάδων, χτύπημα στη δημόσια εκπαίδευση), δεν είναι μεμονωμένα τα περιστατικά με αστυνομικούς «ελέγχους» νέων, δεν είναι τυχαίο το αλυσοπρίονο. Ούτε τα πραξικοπηματικά μέτρα εμφανίζονται τυχαία, πρόχειρα, απρογραμμάτιστα. Κάθε πραξικόπημα, όπως της 21ης Απριλίου ’67, όπως αυτό στην ΕΡΤ (που προετοιμάστηκε μήνες, όπως πιστοποιείται από αρμόδια γραφεία του Μαξίμου), όπως και τα διάφορα «μέτρα» σχεδιάζονται και γίνονται «ξαφνικά» διότι θέλουν να δείξουν την «αποφασιστικότητα», την επιβολή στην κοινωνία, την πυγμή, την αλαζονεία, τον αυταρχισμό.
Ο τελικός στόχος και η μέθοδος, οι μέθοδοι, συμβαδίζουν.
