Του Τάσου Παππά
Δείτε πώς δουλεύει το σύστημα εξουσίας (ο όρος δεν αφορά μόνο το πολιτικό προσωπικό που κυβερνά τη χώρα, αλλά περιλαμβάνει τα οικονομικά συμφέροντα, τα κυρίαρχα μιντιακά δίκτυα και τους οργανικούς διανοούμενους της φιλελεύθερης ολιγαρχίας). Εχουν τη θέση ότι το Δημόσιο είναι μεγάλο, σπάταλο, γεμάτο χαραμοφάηδες. Πρέπει πάση θυσία αυτή η άποψη να γίνει πλειοψηφική στην ελληνική κοινωνία. Ξεκινούν λοιπόν μια εκστρατεία δυσφήμησης που οργανώνεται γύρω από τους εξής άξονες: Δεν έχει κανένα όφελος το κράτος να λειτουργεί σαν επιχειρηματίας. Παντού στην Ευρώπη ο δημόσιος τομέας έχει συρρικνωθεί, μόνο στην Ελλάδα, που παραμένει η τελευταία χώρα του υπαρκτού σοσιαλισμού (έτσι το είπαν, σαν χαριτολόγημα, αλλά έπιασε), εκδηλώνονται αντιστάσεις από τους βολεμένους και τις συντεχνίες.
Είναι άδικο, μας λένε, την κρίση να πληρώνουν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και οι ελεύθεροι επαγγελματίες, ενώ οι υπάλληλοι του Δημοσίου ζουν σε καθεστώς εργασιακής ασφάλειας. Συνεπώς ισότητα στη συμφορά για όλους. Ουδείς στο απυρόβλητο. Η σχετική φιλολογία αναπτύχθηκε συστηματικά τα τελευταία χρόνια που η χώρα έχει μπει στον αστερισμό των μνημονίων, πάτησε πάνω στην αμηχανία της Αριστεράς που έδωσε μάχες οπισθοφυλακής και εκμεταλλεύθηκε την καχεκτική παρουσία των συνδικάτων. Εφερε αποτελέσματα. Στη δημοσκόπηση της Kapa Research που δημοσίευσε το «Βήμα της Κυριακής», το 60% των ερωτηθέντων τάχθηκε υπέρ των απολύσεων στον δημόσιο τομέα.
Το ίδιο αφήγημα χρησιμοποιείται σε διάφορες παραλλαγές -άλλες είναι χοντροκομμένες, άλλες περισσότερο εκλεπτυσμένες- για τις ΔΕΚΟ, τους καθηγητές μέσης εκπαίδευσης και το συνδικαλιστικό κίνημα. Οι καθηγητές απολαμβάνουν τρεις μήνες διακοπές, κερδίζουν «μαύρα» με τα ιδιαίτερα μαθήματα και πολλοί απ' αυτούς δεν ενδιαφέρονται για την αυτομόρφωσή τους. Οι ΔΕΚΟ είναι ζημιογόνες, όχι βεβαίως λόγω των πολιτικών που εφάρμοσε ο δικομματισμός, αλλά εξαιτίας της πλεονεκτικής θέσης που εξασφάλισαν τα συνδικάτα στη γραμμή παραγωγής και μισθοδοσίας. Εχουμε έτσι μ' ένα σμπάρο τρία τρυγόνια. Ράθυμοι και φοροφυγάδες οι περισσότεροι καθηγητές, χρεωμένες επιχειρήσεις οι ΔΕΚΟ που επιβαρύνουν τους πολίτες και διεφθαρμένα τα συνδικάτα. Τους καθηγητές τούς βάζουμε σε διαθεσιμότητα, τους μετακινούμε όπου γουστάρουμε, καταργούμε και μερικές χιλιάδες ειδικότητες. Τις δημόσιες επιχειρήσεις τις πουλάμε κοψοχρονιά αφού πρώτα τις «εξυγιάνουμε» απολύοντας τους «περιττούς» και μεταφέροντας τις ζημιές στο κοινωνικό σύνολο, ενώ τον συνδικαλισμό τον συκοφαντούμε μέχρι να τον καταστήσουμε ανυπόληπτο και άρα ακίνδυνο.
