Η «Διατριβή για ένα φόνο» του Αργεντινού Χερνάν Γκόλντφριντ, χωρίς να προσφέρει κάτι νέο στο είδος, είναι ένα γρήγορο, ατμοσφαιρικό, στιβαρό θρίλερ. Αντίθετα, η μεταφορά στη μεγάλη οθόνη από τον Βάλτερ Σάλες του εμβληματικού «Στο δρόμο» του Τζακ Κέρουακ καταφέρνει να δείξει τους μπίτνικ σαν αργόσχολους και αντιπαθείς τύπους και τη φιλοσοφική τους επανάσταση σαν μια παρορμητική σαχλαμάρα

 

 Της Λήδας Γαλανού

 

Διατριβή για ένα φόνο

(Tesis Sobre un Homicidio)

Σκηνοθεσία: Χερνάν Γκόλντφριντ

Ηθοποιοί: Ρικάρντο Νταρίν, Αλμπέρτο Αμάν, Κάλου Ριβέρο, Αρτούρο Πουίγκ

 

Ο Ρομπέρτο Μπερμούδες είναι ένας 55χρονος πρώην μάχιμος δικηγόρος, που τώρα ξαποσταίνει ως καθηγητής Εγκληματολογίας στο πανεπιστήμιο, παραδίδοντας περιζήτητα σεμινάρια. Την τάξη του παρακολουθεί ο Γκονζάλο, γιος παλιού του φίλου, σχολαστικός, παρατηρητικός, συγκρατημένος, οξυδερκής, αντιπαθής. Οταν το ίδιο το κάμπους της σχολής γίνει το έδαφος για την άγρια δολοφονία μιας κοπέλας, ο Ρομπέρτο έχει λόγους να πιστεύει ότι ο Γκονζάλο είναι ο ένοχος. Θα βαλθεί να το αποδείξει, ταλαντευόμενος ανάμεσα στα στοιχεία και στην προσωπική του αρνητική εικόνα για τον μαθητή του, που σταδιακά μεταβάλλεται σε εμμονή.

 

Στη δεύτερη μόνο ταινία του, ο Αργεντίνος Χερνάν Γκόλντφριντ διασκευάζει το αστυνομικό μυθιστόρημα του Ντιέγκο Πασκόφσκι και το μετατρέπει σ’ ένα γρήγορο, ατμοσφαιρικό, στιβαρό θρίλερ. Οι γειτονιές του πανέμορφου Μπουένος Αϊρες γίνονται σκηνικό για την εξέλιξη αυτής της αγωνιώδους ιστορίας που παρασύρει με την πλοκή της, ενώ ταυτόχρονα αναπτύσσει συναρπαστικούς ήρωες.

 

Το σασπένς ξυπνά στο πρώτο δεκάλεπτο και δεν σβήνει μέχρι το τέλος, μοιρασμένο ανάμεσα στις απορίες για την υπόθεση δολοφονίας και το ενδιαφέρον για έναν κεντρικό χαρακτήρα που σταδιακά αυτοκαταστρέφεται. Ακολουθώντας τους κανόνες του μυστηρίου αλλά και της δικαστικής ταινίας, το φιλμ κάνει μια ενδιαφέρουσα παράκαμψη μιλώντας για την ανθρώπινη υπαιτιότητα και την υποκειμενικότητα της αλήθειας. Περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, η ταινία κερδίζει από τους δύο εκπληκτικούς πρωταγωνιστές της, τον Αλμπέρτο Αμάν (του «Κελί 211»), παγερό εκτελεστή μιας προεπιλεγμένης ζωής, και τον Ρικάρντο Νταρίν, έναν από τους πιο δημοφιλείς κι επιτυχημένους Αργεντίνους ηθοποιούς, που πλάθει εδώ έναν σύνθετο, γεμάτο αντιθέσεις χαρακτήρα που υπερβαίνει και το σενάριο. Μπορεί η ταινία του Γκόλντφριντ να μην προσφέρει κάτι νέο στο είδος της, αλλά παραδίδει ό,τι θέλει να δει ο λάτρης του σασπένς, τυλιγμένο σε λατινοαμερικανικά πάθη.

 

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

 

Στο δρόμο

(On the Road)

Σκηνοθεσία: Βάλτερ Σάλες

Ηθοποιοί: Σαμ Ράιλι, Κρίστεν Στιούαρτ, Κίρστεν Ντανστ, Βίγκο Μόρτενσεν, Εϊμι Ανταμς, Αλις Μπράγκα, Γκάρετ Χέντλαντ

 

Τέλη της δεκαετίας του ’40, στην underground σκηνή της Νέας Υόρκης, ο 24χρονος Σαλ Πάρανταϊς, νεόκοπος συγγραφέας, μαγεύεται από τον μαγνητικό Νταν Μοριάρτι, έναν 20χρονο τυχοδιώκτη και τη γυναίκα του, τη Μεριλού, που πίνουν διψασμένα τη ζωή. Οι τρεις τους θα παραδοθούν σ’ έναν υπαρξιακό αισθησιασμό και θ’ αποφασίσουν να ακολουθήσουν το συναρπαστικό ταξίδι που υπόσχονται οι ατελείωτοι, άδειοι αμερικανικοί αυτοκινητόδρομοι.

 

Για χρόνια κανείς σκηνοθέτης δεν τολμούσε να μεταφέρει στο σινεμά το εμβληματικό βιβλίο «Στο δρόμο» του Τζακ Κέρουακ και μάλλον είχαν δίκιο. Η δοκιμή του Βάλτερ Σάλες αποδεικνύεται επιτυχημένη σε δύο μόνο σημεία. Από τη μια πλευρά, ο σκηνοθέτης, όπως έχει αποδείξει και με τα «Ημερολόγια μοτοσικλέτας», ξέρει να κινηματογραφεί τα μεγάλα αμερικανικά τοπία ώστε να τους δίνει περιεχόμενο, λάμψη, νωχελική ατμόσφαιρα, μεγαλείο. Από την άλλη, το νεανικό –αλλά και όχι τόσο– καστ τού δίνει χαρά στα μάτια, παρότι οι ερμηνείες είναι μάλλον σχηματικές. Κατά τα άλλα, το «Στο δρόμο» του Βάλτερ Σάλες χάνει από το γεγονός ακριβώς ότι διασκευάζει τον Κέρουακ, πράγμα που φυσικά ανεβάζει κατά πολύ τις προσδοκίες. Η δική του ιστορία μοιάζει περισσότερο με young adult λογοτεχνία, μ’ ένα μάτσο νεαρούς που περιφέρονται άσκοπα, μιλούν ανόητα και θυμίζουν περισσότερο φιλμ του Χάρμονι Κορίν.

 

Ολες οι καθοριστικές προσωπικότητες των μπίτνικ περνούν από την οθόνη τόσο επιδερμικά και αδιάφορα που με λαχτάρα στρέφεσαι μετά να διαβάσεις λίγο περισσότερα στοιχεία. Η μεγάλη αμερικανική φιλοσοφική επανάσταση μοιάζει περισσότερο με μια παρορμητική σαχλαμάρα, πυροδοτημένη από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν γιατί κάνουν ό,τι κάνουν και αποδεικνύονται μάλλον αργόσχολοι κι αντιπαθείς. Η θερμή φωτογραφία της ταινίας και οι ήρωές της αναδύουν ένα μεγάλο σεξαπίλ, που χωρίς υποστήριγμα πέφτει απλώς στο κενό. Το σημαντικότερο ταξίδι δρόμου στη λογοτεχνία ακολουθεί άκυρο χάρτη στο σινεμά.

 

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

 

Γούλβεριν

(The Wolverine)

Σκηνοθεσία: Τζέιμς Μάνγκολντ

Ηθοποιοί: Χιου Τζάκμαν, Ράιλα Φουκουσίμα, Σβετλάνα Κοντσένκοβα, Κεν Γιαμαμούρα, Φάμκε Γιάνσεν, Τάο Οκαμότο

 

Ο Γούλβεριν ζει ως ερημίτης στα βουνά, έχοντας απαρνηθεί την ηρωική του φύση και αποφεύγοντας τους ανθρώπους. Η ζωή του θ’αλλάξει όταν μια νεαρή Γιαπωνέζα θα τον καλέσει επιτακτικά στο Τόκιο, όπου τον χρειάζεται ένας ετοιμοθάνατος παλιός του φίλος, τον οποίο έσωσε στο Ναγκασάκι. Μόνο που φτάνοντας στον προορισμό του, όχι απλώς θα χρειαστεί να προστατεύσει την όμορφη εγγονή του φίλου του από τη Γιακούζα, αλλά και θα βρεθεί πληγωμένος κι ευάλωτος εξαιτίας ενός μυστηριώδους δηλητήριου.

 

Η σύγχρονη Ιαπωνία –πάντα βουτηγμένη στη μυσταγωγική ατμόσφαιρα του παρελθόντος– αποτελεί το τέλειο ντεκόρ γι’ αυτό το κομικσικό παραμύθι, γεμάτο μελαγχολία, φιλοσοφικά διλήμματα και πολεμικές τέχνες. Σ’ αυτή του την περιπέτεια, ο Γούλβεριν θυμίζει περισσότερο βετεράνο του… Βιετνάμ, που καταδιώκεται από εφιάλτες, είναι τρωτός και έχει χάσει τον στόχο του στην (παντοτινή) ζωή. Ο Τζέιμς Μάνγκολντ επιλέγει να δείξει αυτοσυγκράτηση στις σκηνές δράσης –ξεχωρίζει μια θεαματική σώμα με σώμα πάλη στην κορυφή ενός τρένου εν κινήσει– που είναι μετρημένες και αριστοτεχνικά χορογραφημένες και να αναπτύξει πολύ περισσότερο την εσωτερική σύγκρουση ενός ήρωα που αντιμετωπίζει ένα υπαρξιακό δίλημμα, εάν θέλει ν’ απαλλαγεί από τις υπερδυνάμεις που του έχουν χαρίσει την αιώνια ζωή.

 

Παρότι η πρόθεση είναι φιλότιμη, το αποτέλεσμα είναι διάλογοι, φαντασιακά φλας μπακ και κενά διαστήματα που καθυστερούν μια ταινία που, στην τελική, χρειάζεται να είναι μια θεαματική περιπέτεια. Παρότι ο Χιου Τζάκμαν είναι και πάλι εξαιρετικός, ερμηνευτικά και… αισθητικά, δίνοντας ψυχή σ’ έναν ήρωα-σύμβολο και ξεστομίζοντας τις καλογραμμένες ατάκες του με χιούμορ, όλοι οι δεύτεροι ήρωες ξεχνιούνται στο δευτερόλεπτο. Το ίδιο και το κεντρικό νήμα της ταινίας που ξετυλίγεται με επαναλήψεις, διακλαδώσεις και ολιγωρία, αφήνοντας τον θεατή με όμορφες εικόνες και μια δόση βαρεμάρας. Μη φύγετε πριν ολοκληρωθούν οι τίτλοι τέλους: σας περιμένει μια έκπληξη, ένα μικρό δωράκι – προάγγελος των επόμενων «Χ-Men».

 

………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

 

Οι αταίριαστοι

(De l’autre côté du périph)

Σκηνοθεσία: Νταβίντ Σαρόν

Ηθοποιοί: Ομάρ Σι, Λοράν Λαφίτ

 

Η γυναίκα του ισχυρότερου άντρα της Γαλλίας βρίσκεται νεκρή, κοντά σε μια παράνομη χαρτοπαικτική λέσχη. Το έγκλημα απειλεί να κορυφώσει τις κοινωνικές αναταραχές που πλήττουν τελευταία τη χώρα και πρέπει να διαλευκανθεί γρήγορα. Η ευθύνη θα πέσει σε δύο «αταίριαστους» εκπροσώπους του νόμου, τον Ουσμάν Ντιακιτέ που προέρχεται από τα φτωχικά προάστια των μεταναστών και τον Φρανσουά Μονζ, κομψευόμενο, αναρριχώμενο αστέρι της εγκληματολογικής μονάδας του Παρισιού. Οι δυο τους θα χρειαστεί να παραμερίσουν τις διαφορές τους και να συνεργαστούν για να ξεσκεπάσουν τον δολοφόνο. Γαλλική κωμωδία με αστυνομικό πρόσχημα, που κρατά την προσοχή του θεατή μόνο χάρη στους δύο πρωταγωνιστές της και κυρίως τον πληθωρικό και φωτογενή Ομάρ Σι των «Αθικτων».

 

Κατά τα άλλα, η υπόθεση είναι απόλυτα σχηματική και το συχνά χοντροκομμένο χιούμορ αναλώνεται σε διαπολιτισμικά κλισέ ανάμεσα στον streetwise μαύρο μπάτσο της πιάτσας των banlieues και τον βυσματικό λευκό φλώρο του γραφείου με τα ακριβά μοκασίνια. Το φιλμ σατιρίζει ελαφρά τον γαλλικό σνομπισμό, ελιτισμό, ρατσισμό, αλλά χωρίς πρωτοτυπία και ταμπεραμέντο, θυμίζοντας έντονα αμερικανικές κωμωδίες σαν τον «Μπάτσο του Μπέβερλι Χιλς» και χάνοντας στη σύγκριση.

 

…………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Οι επανεκδόσεις της εβδομάδας

 

Περσόνα – Ερωτες χωρίς φραγμό

(Persona)

Σκηνοθεσία: Ινγκμαρ Μπέργκμαν

Ηθοποιοί: Μπίμπι Αντερσον, Λιβ Ούλμαν, Γιόργκεν Λίντστρομ, Γκούναρ Μπιόρνστραντ, Μαργκαρέτα Κρουκ

 

Η νεαρή νοσοκόμος Αλμα αναλαμβάνει να περιποιείται μια διάσημη ηθοποιό που δεν μπορεί να μιλήσει. Σταδιακά, οι προσωπικότητες των δύο γυναικών συνενώνονται σε μία. Το εμβληματικό, μινιμαλιστικό αριστούργημα του Μπέργκμαν κερδίζει ασταμάτητα λάτρεις, από το 1966 μέχρι σήμερα και αύριο. Παρότι η ταινία φέρεται να κυκλοφορεί σε επανέκδοση, ρωτήστε για το φορμά προβολής πριν πληρώσετε το εισιτήριό σας.

 

…………………………………………………………………………………………………………………………………………

 

Τα πουλιά

(The Birds)

Σκηνοθεσία: Αλφρεντ Χίτσκοκ

Ηθοποιοί: Τίπι Χέντρεν, Σούζαν Πλεσέτ, Ροντ Τέιλορ, Τζέσικα Τάντι

 

Η όμορφη, λαμπερή Μέλανι εγκαταλείπει το Σαν Φρανσίσκο για μια μικρή πόλη της Νότιας Καλιφόρνιας, η οποία ξαφνικά και μυστηριωδώς πλήττεται από επιθέσεις πουλιών που εφορμούν σε σμήνη. Ενα από τα πιο συναρπαστικά και ατμοσφαιρικά θρίλερ του Χίτσκοκ προβάλλεται σε συνθήκες – δώρο, αποκλειστικά στο «Θησείον», με καινούργια, πανέμορφη κόπια.