Το άρθρο του Χάρη Καστανίδη στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (12-12-2012) σχολιάστηκε από τον Γιάννη Πρετεντέρη στη στήλη του στα «Νέα» (13-12-2012) [ξέχασε βεβαίως ο καλός συνάδελφος να αναφέρει την εφημερίδα, αλλά δεν πειράζει]. Ο κ. Καστανίδης με επιστολή του απαντά στον κ. Πρετεντέρη. Το επίμαχο θέμα είναι το Μνημόνιο, η στάση της κυβέρνησης Παπανδρέου, η συμπεριφορά Καστανίδη και η αρθρογραφία Πρετεντέρη την περίοδο εκείνη.

Του Χάρη Καστανίδη

Ο κ. Πρετεντέρης πρέπει να αισθάνθηκε πιεστική την ανάγκη να απαντήσει χθες (13/12) από την προσωπική του στήλη στα ΝΕΑ σε άρθρο μου, που δημοσιεύτηκε μια μέρα νωρίτερα στην «Εφημερίδα των Συντακτών» με τίτλο «Η ταπείνωση». Στο άρθρο μου επισήμανα την ανάγκη συγκεκριμένων δράσεων για να αναχαιτιστεί η ανθρωπιστική κρίση που εμφανίζεται ήδη στον τόπο μας, ως αποτέλεσμα της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής.

Ο κ. Πρετεντέρης, με τη γνωστή δεξιοτεχνία του, με «έβαλε στη θέση μου», επισημαίνοντας ότι δεν μπορώ να «ζητάω τα ρέστα» αφού είμαι «πρωτοπαλίκαρο της ανέμελης παρέας που μας έβαλε στο Μνημόνιο, μας έφερε την τρόικα, μας πλάκωσε στους φόρους και στις περικοπές».

Ο κ. Πρετεντέρης έχει προφανώς επιλεκτική μνήμη, πράγμα όχι ασυνήθιστο για ανθρώπους που υπηρετούν συγκεκριμένες σκοπιμότητες. Ωστόσο, δυστυχώς γι’ αυτόν, η ιστορία είναι πρόσφατη και, μολονότι δεν έχουν αναδειχτεί ακόμη όλες οι πτυχές της, δύσκολα μπορεί κανείς να συσκοτίσει την αλήθεια.

Ο «επιμελής» αναλυτής κ. Πρετεντέρης διαπίστωσε πράγματι ότι τη χώρα κυβερνούσε μετά τον Οκτώβριο 2009 μια «ανέμελη» παρέα και την πήγαινε στα βράχια; Τα άρθρα του δεν δείχνουν κάτι τέτοιο.

Στις 4/3/2010 έγραφε: «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ αμφιβολία ότι το χθεσινό πακέτο μέτρων που αποφάσισε η κυβέρνηση αποτελεί μια πρώτη σοβαρή προσπάθεια αντιμετώπισης της κρίσης που περνάει η χώρα».

Και την αμέσως επόμενη ημέρα προσέθετε: «Το πραγματικό ζητούμενο δεν είναι αν τα μέτρα είναι δίκαια, αλλά αν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ είναι εύκολη και απλή: δεν ξέρω αν είναι αρκετά, ξέρω ότι δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Είναι, λοιπόν, άδικα; Είναι. Θα έχουν κοινωνικό κόστος; Θα έχουν. Θα φέρουν ύφεση; Θα φέρουν. Θα φορτώσουν παραπάνω τους μισθωτούς και τα μεσαία στρώματα; Θα τους φορτώσουν. Αλλά δεν έχω ακούσει κανέναν έως τώρα να λέει ότι έπρεπε να γίνει κάτι άλλο- εξαιρουμένων των ανοησιών…».

Λίγες ημέρες αργότερα (9/3/2010) γινόταν ακόμη πιο αποκαλυπτικός: «Οσοι πασχίζουν σήμερα να ακυρώσουν την κυβερνητική πολιτική», έγραφε, «θα φέρουν τεράστια ευθύνη, πρωτίστως απέναντι σε εκείνους που ισχυρίζονται ότι προσπαθούν να προστατεύσουν».

Και ενώ το πρώτο Μνημόνιο είχε αρχίσει να εφαρμόζεται (22/6/2010) προσέθετε: «ΜΠΟΡΕΙ Η κυβερνητική πολιτική να προκαλεί αντιδράσεις, ενστάσεις ή δυσαρέσκειες εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ, αλλά αυτό αποτελεί µέρος της δηµοκρατικής διαδικασίας. Καµία χώρα δεν διευθύνεται οµοφώνως και καµία κυβέρνηση δεν πολιτεύεται σε συνθήκες γενικού σιωπητηρίου».

Το πιο σημαντικό, όμως, που ξεχνά ο κ. Πρετεντέρης, είναι όσα έγραφε με αφορμή δηλώσεις μου, στις αρχές Ιουλίου του 2010. Υποστήριξα τότε ότι η πολιτική του Μνημονίου δεν έχει δημοκρατική νομιμοποίηση και συνεπώς δεν μπορεί να εφαρμοστεί αν δεν ζητηθεί η κρίση του ελληνικού λαού. Για τη θέση μου αυτή ο συνεπής δημοσιογράφος υποστήριξε με άρθρο του (12/7/2010) ότι οι εκλογές ήταν αδιανόητες γιατί θα διακοπτόταν το πρόγραμμα δανειοδότησης της χώρας!

Τόσο πολύ «δεν ήθελε» το Μνημόνιο και την τρόικα ο κ. Πρετεντέρης, ώστε να εγκαλεί εμένα γιατί αμφισβητούσα την πολιτική του Μνημονίου!

Δεν θα αναφερθώ σε λόγους και γραφές του κ. Πρετεντέρη όταν αργότερα η κυβέρνηση επιδίωκε να έχει την έγκριση του ελληνικού λαού με τη διενέργεια δημοψηφίσματος ούτε την κριτική που ασκούσε όταν αρνήθηκα να ψηφίσω το 2ο Μνημόνιο, τον Φεβρουάριο του 2012. Ούτε βέβαια χρειάζεται να θυμίσω τη στάση του στις δίδυμες εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου 2012.