Του Σωτήρη Μανιάτη
Διάβασα την περασμένη Παρασκευή (9/8) το άρθρο του συναδέλφου Γιώργου Σταματόπουλου για τη ΝΕΡΙΤ, το πρώτο Εποπτικό της Συμβούλιο και τις αντιρρήσεις του για τη συμμετοχή μιας συνεργάτιδας της «Εφημερίδας των Συντακτών», της Αννας Δαμιανίδη. Πρόκειται βέβαια για απολύτως προσωπικές απόψεις του τις οποίες σαφέστατα και έχει κάθε δικαίωμα να δημοσιοποιεί, αλλά επειδή αναφέρεται και στην «Εφ.Συν.» πιστεύω ότι χρειάζονται ορισμένες διευκρινίσεις ώστε να μην υπάρχουν… παρεξηγήσεις.
Ο συνάδελφος είναι προφανώς ή ελλιπέστατα ή λανθασμένα πληροφορημένος. Η ΝΕΡΙΤ σε καμία περίπτωση δεν είναι παράνομη, τουλάχιστον μέχρι κάτι τέτοιο να αποφασιστεί από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Πρόκειται για δημόσιο οπτικοακουστικό φορέα που δημιουργήθηκε με νόμο ο οποίος υπερψηφίστηκε από την πλειοψηφία του Κοινοβουλίου. Κι αυτά πρέπει κάποια στιγμή σε αυτή τη χώρα να μάθουμε να τα σεβόμαστε. Διότι σε διαφορετική περίπτωση δεν διαφέρουμε από όσα καταγγέλλουμε.
Το αν η σύσταση του συγκεκριμένου φορέα μάς βρίσκει σύμφωνους ή όχι, όπως επίσης και ο τρόπος που μπήκε λουκέτο και έπεσε μαύρο στην ΕΡΤ, είναι μια άλλη συζήτηση. Η οποία είναι αλήθεια ότι δυστυχώς δεν έγινε, αφού τα κόμματα της συγκυβέρνησης δεν έδωσαν τέτοια δυνατότητα διαλόγου στην αντιπολίτευση αλλά και στις Ενώσεις του χώρου των μέσων ενημέρωσης. Νομικά… προβληματικός είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί σήμερα ο μεταβατικός φορέας, η Δημόσια Τηλεόραση. Η οποία και δεν ανταποκρίνεται στις αποφάσεις του ΣτΕ και δεν έχει καμία πραγματική νομική υπόσταση, τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Και αυτήν αφορούν οι δύο προκηρύξεις θέσεων εργασίας (2.000) και όχι τη ΝΕΡΙΤ για την οποία ακόμα δεν γνωρίζουμε ποιες και πόσες υπηρεσίες θα διαθέτει ώστε να ξέρουμε και πόσο προσωπικό θα χρειάζεται. Αλήθεια, πώς χαρακτηρίζεται αυτός που εμπλέκει δύο τόσο διαφορετικές καταστάσεις μεταξύ τους και καταλήγει σε συμπεράσματα;
Το χειρότερο όμως είναι ότι στο άρθρο του ο συνάδελφος, ηθελημένα ή μη, φαίνεται να χρησιμοποιεί το παλιό και απόλυτα καταδικασμένο σύνθημα «ή μαζί μας ή εχθροί μας». Και είναι ξεκάθαρο ότι η συγκεκριμένη εφημερίδα σε καμία περίπτωση δεν αποδέχεται τέτοιου τύπου διχαστικά διλήμματα. Τόσο απέναντι στην κοινωνία, στην οποία είναι απόλυτα ανοιχτή, όσο βέβαια και απέναντι στους συνεργάτες της οι οποίοι έχουν τη δυνατότητα να γράφουν αυτά που θέλουν αρκεί να τα τεκμηριώνουν. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για συνεργάτες, αρθρογράφους, χρονογράφους κ.ά., για την ελευθερία και την ανεξαρτησία των οποίων πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να σημειώσω τίποτα περαιτέρω. Θα συμφωνήσω με τον Γ. Σταματόπουλο στο ότι όποιος γράφει σε αυτή την εφημερίδα, δίχως εξαιρέσεις, πρέπει να γνωρίζει «το μέτρον, το όριον, τον εαυτό του»…
Γι’ αυτό και σε καμία περίπτωση δεν αρμόζουν κανενός είδους αποκλεισμοί και εξοστρακισμοί σε μια εφημερίδα που δημιουργήθηκε (μεταξύ άλλων) για να προσφέρει βήμα σε ένα ευρύ φάσμα απόψεων και ιδεών που εκτείνεται από τις παρυφές της φιλελεύθερης Δεξιάς μέχρι την άκρα Αριστερά να αφουγκραστεί την κοινωνία και τα προβλήματά της. Να καταγράψει και να συνθέσει προτάσεις και ιδέες, να παρέμβει με άποψη και σίγουρα δεν δημιουργήθηκε για να εγκλωβίσει και να εγκλωβιστεί σε έναν στείρο αρνητισμό για κάθε τι που συμβαίνει.
Η «Εφ.Συν.» απευθύνεται στο σύνολο της κοινωνίας. Δεν κλείνει, αλλά επιχειρεί να ανοίξει διάλογο και μέχρι τώρα το πετυχαίνει κατά γενική ομολογία. Είναι ανοιχτή σε θέσεις, απόψεις και αντιπαραθέσεις. Δεν περιχαρακώνεται, δεν εκπροσωπεί επιχειρηματικά ή κομματικά συμφέροντα, δεν υπηρετεί ιδεολογικές αγκυλώσεις. Και σαφέστατα δεν πρέπει και δεν πρόκειται να αφήσει κανέναν να την παγιδεύσει σε τέτοιου τύπου διχαστικές αντιλήψεις…
