Ο Φρεντ Σκεπίζι πήρε το μυθιστόρημα -θρύλο της αυστραλέζικης λογοτεχνίας «Στο μάτι του κυκλώνα», γραμμένο από τον νομπελίστα Πάτρικ Γουάιτ, και το ’θαψε κάτω από στρώματα αμηχανίας και στόμφου. Κι ας είχε τρεις εκπληκτικούς ηθοποιούς: Σαρλότ Ράμπλινγκ, Τζέφρι Ρας, Τζίνα Ντέιβις
Της Λήδας Γαλανού
……………………………….
Στο μάτι του κυκλώνα
(The Eye of the Storm)
Σκηνοθεσία: Φρεντ Σκεπίζι
Ηθοποιοί: Σαρλότ Ράμπλινγκ, Τζέφρι Ρας, Τζίνα Ντέιβις
Δυο αδέλφια, εκείνος αναγνωρισμένος ηθοποιός κι εκείνη παντρεμένη με αριστοκράτη, επιστρέφουν στο πατρικό τους στο Σίδνεϊ για να αποχαιρετήσουν τη μητέρα τους που… σκοπεύει σύντομα να πεθάνει και να διεκδικήσουν όσο μεγαλύτερο μέρος της οικογενειακής περιουσίας μπορούν, θεωρώντας το αποζημίωση για μια τυραννική νιότη στο πλευρό της.
Χρόνια μετά από ταινίες σαν το «Six Degrees of Separation», το «Roxanne» ή το «Plenty», ο Φρεντ Σκεπίζι επιστρέφει στην κινηματογραφική σκηνοθεσία, διασκευάζοντας το ομότιτλο μυθιστόρημα – θρύλο της αυστραλέζικης λογοτεχνίας, γραμμένο από τον νομπελίστα Πάτρικ Γουάιτ. Το αποτέλεσμα, που θα μπορούσε να απογειωθεί στα χέρια ενός Βισκόντι ή έστω των Μέρτσαντ – Αϊβορι, θάβεται κάτω από στρώματα αμηχανίας, στόμφου και περιττής πολυπλοκότητας.
Απέναντι σε μια μητριαρχική μορφή που, πιστεύοντας ανέκαθεν ότι μπορεί να ελέγξει τα πάντα, ακόμα και τον θάνατο, προκαλούσε κάθε όριο στη ζωή της, τα δυο της παιδιά βρίσκονται ανίκανα να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της, αδύναμα να πάρουν τις δικές τους καθοριστικές αποφάσεις, μπερδεμένα ανάμεσα σ’ ένα μεγαλοαστικής τάξης παρελθόν και σ’ ένα ανατρεπτικό παρόν, στη «νέα» Αυστραλία της δεκαετίας του ’70.
Δουλεύοντας πάνω στο εξαιρετικά πυκνό μυθιστόρημα του Γουάιτ, ο Σκεπίζι προσπαθεί να το κουμαντάρει με μια σύνθετη δομή, που εκτυλίσσεται σε διαφορετικούς χρόνους και μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, ξεχειλώνοντας τόσο ώστε τα νοήματα και τα συναισθήματα να χάσουν όλη τους τη δύναμη και η αποπνικτική υπαρξιακά ατμόσφαιρα να υπογραμμίζεται μόνο από την αφήγηση του Τζέφρι Ρας και την αδιάκοπη μουσική που παραπέμπει σε μίνι σειρά εποχής.
Οι τρεις εκπληκτικοί ηθοποιοί παγιδεύονται, προφανώς με τη σκηνοθετική οδηγία του Σκεπίζι, σε ερμηνείες που αντικαθιστούν την εκκεντρικότητα των ηρώων με γραφικότητα και επιτήδευση, μοιάζοντας περισσότερο με μαριονέτες παρά με σύνθετους και πειστικούς ήρωες ενός συναρπαστικού οικογενειακού δράματος. Προσθέτοντας στρώμα πάνω σε στρώμα αναλυτικών περιγραφών και σχολιασμών, η ταινία του Φρεντ Σκεπίζι καταλήγει να φλυαρεί, εκεί όπου μ’ ένα βλέμμα και μια κίνηση των πρωταγωνιστών του θα μπορούσε να δηλώνει τα πάντα κι αποδεικνύοντας άλλη μια φορά ότι τα σπουδαία μυθιστορήματα γίνονται μέτριες ταινίες.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Η αδερφή της αδερφής σου
(Your Sister’s Sister)
Σκηνοθεσία: Λιν Σέλτον
Ηθοποιοί: Εμιλι Μπλαντ, Ρόζμαρι ΝτεΓουίτ, Μαρκ Ντουπλάς
Η Αϊρις και ο Τζακ είναι κολλητοί φίλοι απ’ όταν εκείνη τα είχε με τον αδελφό του που πέθανε πρόσφατα. Θέλοντας να τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει την κατάθλιψη και τον αλκοολισμό του, η Αϊρις φιλοξενεί τον Τζακ στην οικογενειακή καλύβα τους στο δάσος, όπου έχει βρει καταφύγιο και η αδελφή της, Χάνα. Η συγκατοίκηση των τριών θα φέρει στο προσκήνιο αποκαλύψεις και συναισθήματα που θα ταράξουν τις ώς τώρα φαινομενικά ήρεμες σχέσεις τους.
Η Λιν Σέλτον, η σκηνοθέτρια του «Humpday», μάς θυμίζει τι βρίσκαμε ακαταμάχητα γοητευτικό στο ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά των 90ς. Η ταινία της στήνει ένα οικείο και λεπτομερές σύμπαν, μια ιστορία που εκφράζει τις προσωπικές σκέψεις του θεατή, με μοναδικά εφόδια ένα καλογραμμένο σενάριο, τρεις θαυμάσιους ηθοποιούς, τέσσερις τοίχους και δυο βόλτες στη φύση. Οι δύο πρωταγωνίστριες είναι ευαίσθητες και φωτογενείς, την παράσταση όμως στ’ αλήθεια κλέβει ο συναισθηματικά νωχελικός Ντουπλάς. Στις σκηνές όπου και οι τρεις ηθοποιοί γεμίζουν την οθόνη, η φυσικότητα μπλέκεται με τον αυτοσχεδιασμό δίνοντας την αίσθηση ότι η κάμερα κλέβει πλάνα από μια φέτα της ζωής.
Μόνο που η Σέλτον και το σενάριό της δεν συνεχίζουν την τόλμη τους ώς το τέλος, ολοκληρώνοντας την ταινία μ’ ένα παράλογα αισιόδοξο φινάλε, το οποίο μοιάζει να κολλήθηκε από μια άλλη ταινία που τυχαία μονταριζόταν στη διπλανή καμπίνα. Ο,τι στα δύο τρίτα του φιλμ ξεδιπλώνεται πικρά και τρυφερά, τελειώνει με μια απρόσμενη γεύση ζαχαρίνης. Πιο έντονα στη μνήμη μένει το σάουντρακ της ταινίας, ιδανικό για ποδηλατόδρομο.
