Μία από τις ανώτερες βαθμίδες πολιτισμού μιας χώρας είναι η αλληλεγγύη που αναπτύσσεται στα μέλη της κοινωνίας της. Δείχνει την κοινωνική συνοχή, την πίστη στο συνυπάρχειν, τον πλούσιο ψυχικό και νοητικό κόσμο καθενός ξεχωριστά, ώστε να προκύπτουν η ομόνοια και η δημιουργικότητα.
Είναι μια άμυνα στην επίθεση που δέχεται η κοινωνία από το κράτος, αλλά κυρίως από την αγορά η οποία έχει ενσωματώσει στην «αόρατη χείρα» της τις κυβερνήσεις των κρατών και τις καθοδηγεί όπως επιθυμούν όσοι την απαρτίζουν (τράπεζες, πολυεθνικές, εφοπλιστές κ.ά.).
Τα κοινωνικά κινήματα που αναδύονται μετά το ξέσπασμα της κρίσης βασίζουν τη δομή τους (και την ύπαρξή τους) ακριβώς στην αλληλεγγύη, αδιάφορα για το αν η σημερινή μέρα έχει καθιερωθεί από τον ΟΗΕ ως Παγκόσμια Ημέρα Ανθρώπινης Αλληλεγγύης (συνήθως αυτές οι Ημέρες υποκρύπτουν το πρόβλημα ή το ενδυναμώνουν, αντί να το επιλύσουν…)
Το περίγραμμα των κινημάτων αυτών είναι η αυτοδιαχείριση, το συνεταιρίζεσθαι, η δικτύωση των συνεταιρισμών, το δίκαιο διανομής προϊόντων από την παραγωγή στην κατανάλωση χωρίς τους εκμεταλλευτές, μεσάζοντες, εμπόρους.
Τα όποια κέρδη προκύπτουν ισομοιράζονται στους συνεταιριστές, αλλά δεν προέχει αυτό όσο η απάντηση, ως οικονομική εναλλακτική πρόταση, στο αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει πολλοί άνθρωποι, ιδίως όσοι έχουν μικρά παιδιά και φροντίζουν ηλικιωμένους. Οι αυτοδιαχειριζόμενοι παιδικοί σταθμοί π.χ., που απαιτούν βρεφονηπιαγωγούς, χρειάζονται και πολλούς εθελοντές για τη φύλαξη.
Στο σημείο αυτό εγείρεται η κριτική που λέει ότι χωρίς εθελοντισμό και φιλανθρωπία δεν γίνεται τίποτα και ότι τελικά αυτά τα κινήματα απλώς δεν αφήνουν να φαίνεται η αποσάθρωση του κοινωνικού κράτους. Είναι πιθανό αυτό, δεν παύει όμως να βγάζει από το αδιέξοδο ασθενείς ομάδες πληθυσμού, κοινωνικά αποκλεισμένες.
Εχει σημασία πως στην Ευρώπη ο τομέας κοινωνικής αλληλεγγύης υπολογίζεται ότι αντιπροσωπεύει ένα εκατομμύριο επιχειρήσεις και πάνω από έξι εκατομμύρια θέσεις εργασίας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι το συνεταιρίζεσθαι είναι η εναλλακτική οικονομική πρόταση της κοινωνίας, αφού η οικονομία μιας χώρας καθορίζεται από τις αποφάσεις της κεντρικής αλλά και της αυτοδιοικητικής εξουσίας. Προωθεί όμως την αλληλεγγύη, την εφευρετικότητα, τη δημιουργικότητα, μια κουλτούρα του ανθρώπου και όχι του ανθρώπου-καταναλωτή ή του ανθρώπου-άνεργου.
Οβελίζει τον αυταρχισμό, υποστέλλει τα «εγώ», αναδεικνύει το «εμείς», εξορίζει τις «αρχές» της πολιτικής που έχουν επικρατήσει, το κέρδος π.χ. με κάθε τίμημα, την άλογη και άμετρη ανάπτυξη των πολυεθνικών, που μόνο στον βιασμό του πλανήτη οδηγεί, και την άνιση κατανομή του πλούτου. Η λογική του κέρδους υποχωρεί στη λογική της ήπιας ανάπτυξης. Και αυτό φαίνεται να 'ναι το κέρδος από την ιδιοτυπία αυτών των κινημάτων. Οχι η ισοπέδωση, αλλά η υγεία στην ανάπτυξη.
