Πολλά τα φοβερά και δεινά που χαρακτηρίζουν την ανθρωπότητα, αλλά ο θάνατος νεαρού μόλις δεκαεννιά χρόνων, που χάνει τη ζωή του επειδή συνελήφθη να μην έχει πληρώσει το αντίτιμο του εισιτηρίου στο τρόλεϊ, είναι φυσικό να αφήνει άφωνη την κοινωνία. Μα πώς είναι δυνατόν να χάνεται μια ζωή χωρίς λόγο; Πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχουν ασφαλιστικές δικλίδες σε μια δημοκρατία; Πρώτον, δεν λειτουργούν οι θεσμοί (ανθρώπινοι ελεγκτικοί μηχανισμοί) και, δεύτερον, υπάρχει τεράστιο έλλειμμα παιδείας και από τους ελέγχοντες την εισιτηριοδιαφυγή και από τους ελεγχόμενους.
Οσο κι αν η κυβέρνηση θέλει να παρουσιάσει το θλιβερό γεγονός ως ατυχές ή συμπτωματικό, δεν είναι έτσι. Η προχειρότητα και η ιδιοτέλεια χαρακτηρίζουν τη λειτουργία του Δημοσίου και μάλιστα εκείνων των υπηρεσιών του που άπτονται της καθημερινής εξυπηρέτησης των πολιτών. Λέει το ρεπορτάζ ότι ο ελεγκτής που συλλαμβάνει έναν παραβάτη δικαιούται το 40% του προστίμου! Γιατί; Αυτό δεν σημαίνει αυτόματα ότι ο ελεγκτής μετατρέπεται σε κυνηγό παραβατικών; Οτι όσο πιο πολλούς συλλάβει τόσο πιο πολύ θα ενισχύσει τα έσοδά του; Δεν είναι αυτή η πρακτική αντιδημοκρατική; Αυτό σημαίνει, γι' ακόμη μια φορά, ότι δεν λειτουργούν οι θεσμοί, ότι μέσα από τους θεσμούς αναπτύσσονται κυκλώματα που ουδεμία σχέση έχουν με τη λειτουργία τους. Πρόκειται για τα λεγόμενα «παραθυράκια» που εμφανίζονται σχεδόν σε όλες τις υπηρεσίες του Δημοσίου και που, μαθηματικά, οδηγούν στον εκφυλισμό των θεσμών και στη διατάραξη μισθών και απολαβών. Αυτό είναι το μείζον και όχι τόσο αν οι ελεγκτές φέρθηκαν απάνθρωπα, όπως καταγγέλλουν αυτόπτες μάρτυρες. Επραξαν αναίσχυντα διότι ουδείς τούς δίδαξε την ευγένεια και την επιείκεια, έννοιες που πρέπει να διδάσκονται σε όλους τους δημόσιους υπαλλήλους κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους. Ο υπερβάλλων ζήλος είναι ιδιοτελής, προσβλέπει σε άλλα οφέλη. Η αυτοδικία που προκύπτει απ' αυτόν τον ζήλο δεν έχει σχέση με τους θεσμούς και τη δημοκρατία και όταν επιδεικνύεται οδηγεί σε θλιβερά γεγονότα, εν προκειμένω στην απώλεια μιας νεαρής ύπαρξης που, απλώς, δεν είχε πληρώσει το αντίτιμο του εισιτηρίου, αξίας 1,20 ευρώ!
Είναι θλιβερό και απάνθρωπο να οδηγούμαστε σε τέτοια γεγονότα, πόσω μάλλον όταν η χώρα βιώνει (οι κάτοικοί της εννοείται) μια από τις πιο φτωχές περιόδους της ιστορίας της. Διότι, όντως, υπάρχει αδυναμία από πολλούς συνανθρώπους να καταβάλουν ακόμη και το ευτελές αυτό ποσό, χρησιμοποιούν όμως τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Παραβατική συμπεριφορά; Ναι. Οχι όμως και να φέρεται το Δημόσιο απέναντί τους λες και οι παραβατικοί είναι εγκληματίες!
Δεν έχει κανένα δικαίωμα ο ελεγκτής να χειροδικήσει, αρκεί να ακολουθήσει τη νόμιμη οδό· να ειδοποιήσει τον κρατικό μηχανισμό που ασχολείται με τις αστικές παραβάσεις και να πάρει η υπόθεση τον δρόμο της δικαιοσύνης. Η αυτοδικία θα έπρεπε και αυτή με τη σειρά της να διώκεται. Και ας μη λησμονείται ότι για αρκετούς νέους η άρνηση να πληρώσουν εισιτήριο είναι κάτι σαν μόδα ή σαν μια επαναστατική πράξη. Είναι ανατριχιαστικό να χάνει ένας νέος τη ζωή του επειδή οι υπάλληλοι του Δημόσιου είναι απαίδευτοι ή «κυκλωματίες».
