Της Βένας Γεωργακοπούλου
Θυμάμαι την Κάρι Μπράντσοου, τότε που προσπαθούσε μάταια να πάρει δάνειο από τράπεζα για να αγοράσει το διαμέρισμά της. Και ανακάλυπτε έκπληκτη ότι όλες οι φίλες της κάποιες οικονομίες είχαν. Ενώ αυτή; Εκατό ζευγάρια παπούτσια. Επί 400 δολάρια έκαστον, να τη η πρώτη δόση που θα την έκανε επιτέλους ιδιοκτήτρια.
Πολύ τη σκέφτομαι τις τελευταίες μέρες την παραπάνω ιστορία από το αγαπημένο μου «Sex and the city». Προς θεού, μη φανταστείτε ότι έχω 400 ζευγάρια παπούτσια, και μάλιστα Μανόλο Μπλάνικ. Δυο ζευγάρια μποτάκια έχω που ελπίζω, όσο όμορφα μου φαίνονται, άλλο τόσο γερά και ανθεκτικά να αποδειχτούν. Αλλά, να, πιάνω τον εαυτό μου, ειδικά τώρα που έρχονται κάτι περίεργα, αποψιλωμένα από παλιές ρουτίνες Χριστούγεννα, να κάνω υπολογισμούς. Σαν παιχνίδι.
Πού πήγαν όλα αυτά τα χρήματα που έβγαζα κάποτε; Γιατί έπαιρνα τόσο συχνά ταξί; Γιατί έμενα σε ξενοδοχείο τα καλοκαίρια και όχι στη μανούλα μου; Γιατί έβαφα τα μαλλιά μου και δεν εφάρμοζα νωρίτερα αυτό το ωραίο το λευκό, που, θα το συνηθίσω, πού θα μου πάει; Γιατί πολέμησα σκληρά από μικρό παιδί το τρανό παράδειγμα οικονομίας του μπαμπά μου, που έλεγε στις κόρες του «μια πορτοκαλάδα στα τρία», όταν τις έβγαζε περίπατο;
Είναι τώρα αυτές ιστορίες για Χριστούγεννα; Εντάξει, δεν είναι. Μία, όμως, είναι και παραείναι. Και μην τολμήσετε να με πείτε μίζερη, τσιγκούνα και τεμπέλα, αλλά, να, η μεγαλύτερη χαρά μου τα φετινά Χριστούγεννα είναι που ξεφορτώθηκα τις λίστες. Τον εφιάλτη μου. Γιατί δεν ήμουνα σαν κάτι προκομμένες φίλες μου, που άρχιζαν από τον Νοέμβριο να αγοράζουν τα δωράκια για συγγενείς, φίλους και γνωστούς, καθένα τους κι ένα μελετημένο μικρό αριστούργημα.
Εγώ ξαμολιόμουνα αλλόφρων στα μαγαζιά με τη λίστα στο χέρι τελευταία στιγμή. Σκληρά εργαζόμενη (τι ωραία, ιστορική λέξη) και συγχρόνως ψωνιοφοβική (δεν μπορεί, σε κάποια ψυχιατρικά κιτάπια θα έχει καταχωρισθεί αυτή η αποστροφή, η ενοχή, η τάση λιποθυμίας που σε πιάνει μέσα σε καταστήματα πλημμυρισμένα από γυναίκες, που ψαχουλεύουν με ηδονή ρούχα, τσάντες και παπούτσια, μπλιαχ) κατέληγα να παίρνω κάθε χρόνο τα ίδια δώρα σε όλους. Ειδικά στις ανιψιές μου.
Πάλι σε αμερικάνικη ταινία θα καταφύγω. Μια χαζή, από αυτές που μας αρέσει να βλέπουμε τα Χριστούγεννα χωνεύοντας πανευτυχείς τους κουραμπιέδες κάτω από κουβέρτες. Ευτυχισμένη σύζυγος και μητέρα κατεβαίνει, λέει, σε απεργία τις άγιες αυτές ημέρες γιατί δεν αντέχει άλλο να στήνει κάθε χρόνο ολομόναχη το εορταστικό σκηνικό (δέντρα, φαγητά, στολίδια, δώρα, ρεβεγιόν) ενώ οι άντρες του σπιτιού της κάαααθονται. Και την ακολουθούν απηυδισμένες και όλες οι άλλες γυναίκες της μικρής της πόλης.
Η ταινία, βέβαια, στο τέλος μού το χάλαγε. Οι Λυσιστράτες των Χριστουγέννων τελευταία στιγμή ανασκουμπώνονται για να σώσουν το άγιο πνεύμα των εορτών (και της παγκόσμιας οικογένειας, κι άλλο μπλιαχ) από καμένα φαγητά και λαμπάκια.
Αλλά, έστω και λόγω κρίσης, την κάνω επιτέλους κι εγώ φέτος την απεργία μου. Εβαλα κάτω από το δέντρο (έχετε υπολογίσει πόσα άι σιχτίρ λέτε μέχρι να κρεμάσετε κάθε παιχνιδάκι και να ξεμπερδέψετε τα περσινά φωτάκια;) τα παλιά παιχνίδια του παιδιού μου. Ειδικά ένα λούτρινο τάρανδο, που πατάς ένα κουμπί και τρεχαλάει πέρα-δώθε τραγουδώντας τα κάλαντα, κι έναν παχουλό Αϊ-Βασίλη, που είχα αγοράσει χρόνια πριν σε μια αξέχαστη εκδρομή στη Σπάρτη.
Κάθομαι και το χαζεύω το δεντράκι μου. Δεν θα γεμίσει φέτος πακέτα και πακετάκια. Κι, όμως, δεν μου φαίνεται ότι κάτι του λείπει (ίσως, μόνο το αστέρι να στερέωσα στραβά). Είναι πανέμορφο. Καλά, χαρούμενα Χριστούγεννα.
