Του Νικόλαου Α. Μπινιάρη*
Σύσσωμη η αντιπολίτευση, με εξαίρεση τη Δημοκρατική Αριστερά σε ορισμένα και μόνο ζητήματα, βρίσκεται απέναντι στην κυβέρνηση για όλες τις αποφάσεις που παίρνει. Ομως, πέραν της άτυπης συμφωνίας της αντιπολίτευσης να επιτίθεται στην κυβέρνηση και την τρόικα, δεν υπάρχει συμφωνία σε τίποτα άλλο: ούτε σε οικονομικά προγράμματα ούτε σε ζητήματα εσωτερικής τάξης και ασφάλειας ούτε στα καίρια ζητήματα παιδείας.
Η ελληνική πολιτική κουλτούρα και παράδοση δεν μας έχει συνηθίσει σε κάτι διαφορετικό. Δυστυχώς όμως τα προβλήματα δεν περιμένουν την ελληνική πολιτική σκηνή για να πάρουν τη σειρά τους προς λύση. Σήμερα υπάρχει ένα καίριο ερώτημα, το οποίο τίθεται όχι θεωρητικά αλλά εκ των πραγμάτων: η εθνική ασφάλεια της χώρας, και αυτό είναι ζήτημα εξωτερικής πολιτικής και συμμαχιών. Πρόσφατα ο πρωθυπουργός επισκέφθηκε τις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα η αξιωματική αντιπολίτευση διοργάνωσε συλλαλητήριο εναντίον του στη Ν. Υόρκη. Ηταν αυτή μια δήλωση εξωτερικής πολιτικής ή μια εμφάνιση που απευθυνόταν προς τα έσω; Το βέβαιο είναι πως αυτό θα αξιολογηθεί αναλόγως από τα υπουργεία Εξωτερικών όσων χωρών έχουν σχέσεις (με) ή συμφέροντα στην Ελλάδα.
Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα υπέγραφε ένα μνημόνιο συνεργασίας για θέματα ενεργειακών πόρων με Κύπρο και Ισραήλ. Η αξιωματική αντιπολίτευση και πάλι επιτέθηκε εναντίον της κυβέρνησης και της συμφωνίας, την οποία κατηγόρησε ως αδιαφανή και εν αγνοία του λαού. Η σχέση Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδος, και μάλιστα στον ενεργειακό τομέα που πρωτοεμφανίστηκε μόλις πριν από ελάχιστα χρόνια, είναι άκρως σημαντική αλλά και λεπτή. Η υλοποίηση και οι πραγματικές διαστάσεις αυτής της συμφωνίας, όμως, υπόκεινται σε πολύπλοκους οικονομικούς υπολογισμούς ανταγωνισμού ενεργειακών πόρων και στις απροσδιόριστες εξελίξεις στην περιοχή. Οι κραυγαλέες τοποθετήσεις δεν ωφελούν κανέναν και ταυτόχρονα δείχνουν επιπολαιότητα και προκατάληψη.
Σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητο όποιοι αντιλαμβάνονται το μέγεθος των προβλημάτων να απευθυνθούν και προς την αξιωματική αντιπολίτευση και προς την κυβέρνηση όσο πιο πειστικά μπορούν. Στην αξιωματική αντιπολίτευση μπορούμε να δώσουμε την ευκαιρία της προσαρμογής σε πολλά ζητήματα, αλλά στο ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής θα πρέπει να καταλάβουμε πως αυτή την περίοδο στην περιοχή που βρίσκεται η χώρα διεξάγεται ένας ανηλεής πόλεμος, ο οποίος ανά πάσα στιγμή μπορεί να επεκταθεί με απροσδιόριστες παρενέργειες. Η κυβέρνηση, έστω και στην κατάσταση που βρίσκεται, αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση οφείλουν να μην καθεύδουν αλλά να βρίσκονται σε απόλυτη εγρήγορση για τα τεκταινόμενα στην περιοχή. Δεν περιμένουν πολλοί βέβαια ούτε από το ΚΚΕ ούτε από τη Χρυσή Αυγή να έχουν διαμορφώσει κάποια εξωτερική πολιτική. Πάρα πολλοί όμως έχουμε απαίτηση από την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση να γνωρίζουν επαρκώς τι συμβαίνει γύρω μας και να ομιλούν με φειδώ. Αν αυτό δεν μπορούν να το κάνουν, η χώρα βρίσκεται σε κίνδυνο. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να συμφωνεί σε όλα, αλλά όταν μιλάμε για κινδύνους έξωθεν υπάρχουν μερικά πράγματα τα οποία είναι αναγκαία και υποχρεωτικά.
Λόγω γεωγραφικής θέσης, γεωπολιτικών και ιστορικών εξελίξεων, η Ελλάς διεσώθη ή κατεστράφη κυρίως από διεθνή γεγονότα: πολέμους, οικονομικές κρίσεις και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις. Σήμερα, όχι μόνον από την οικονομική συγκυρία αλλά κυρίως από τις εξελίξεις στην περιοχή μας, η χώρα βρίσκεται σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι, το οποίο πρέπει να διαβεί με περισυλλογή, με ψυχρή λογική και με μόνο γνώμονα το συμφέρον της πατρίδος. Αυτά τα οποία συμβαίνουν στη Συρία, την Αίγυπτο, το Ιράκ, την Τουρκία βρίσκονται ήδη μέσα στο σπίτι μας. Οποια εξήγηση ή ερμηνεία των γεγονότων μπορεί να δοθεί από ιδεολογικής ή από πλευράς συμφερόντων, ένα είναι οφθαλμοφανές: δίπλα μας διεξάγεται ένας ανηλεής πόλεμος και οι «μεγάλες δυνάμεις» δεν συμφωνούν για να τον σταματήσουν. Μπορεί κάποιοι να πιστεύουν πως η συνέχιση των πολέμων είναι προς το συμφέρον των ιμπεριαλιστών, του καπιταλισμού κ.λπ. Μπορεί όμως να υπάρχει και η πιθανότητα οι «μεγάλοι» να μη δύνανται να σταματήσουν αυτό το χάος; Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να αρχίσει κάποιος σοβαρά να ανησυχεί για τη θέση της χώρας μέσα σε αυτή την αβεβαιότητα. Οι καταστροφές δεν επέρχονται όταν υπάρχει μια εν ενεργεία πολιτική αλλά όταν υπάρχει κενό πολιτικής και εξουσίας. Η εισβολή και κατοχή της Κύπρου συνέβη με κενό εξουσίας στις ΗΠΑ και σφοδρές εσωτερικές διαμάχες στο Πολίτ Μπιρό τής τότε ΕΣΣΔ. Από την αρχή δε της «αραβικής άνοιξης» ήμουν από την πλευρά όσων υποστήριζαν πως τίποτα δεν πρόκειται να τελειώσει ομαλά. Το κενό της πτώσης των δικτατόρων δεν έχει πληρωθεί ακόμη. Δυστυχώς επαληθευτήκαμε με τον χειρότερο τρόπο.
Σήμερα τίθενται καινούργια ερωτήματα τα οποία χρήζουν ανοιχτής και απροκατάληπτης συζήτησης. Πώς θα αξιολογήσουμε την αμερικανική εξωτερική πολιτική σε σχέση με την περιοχή; Υπάρχει αμερικανική εξωτερική πολιτική; Και πώς μπορούμε να λέμε πως είμαστε εναντίον της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής αν δεν την έχουμε αξιολογήσει σε σχέση με τα συμφέροντά μας; Μήπως γιατί είμαστε αντι-Αμερικανοί εκ πεποιθήσεως και λέμε «όχι» στην Αμερική γενικώς ή γιατί κάποιοι λένε «ναι» σε όλα; Αν αυτό είναι εξωτερική πολιτική, τότε η χώρα βρίσκεται στο έλεος της τύχης και της καλής ή της κακής της μοίρας.
* Συγγραφέας
