Κάθε φορά που αρχίζει νέο κείμενο, ακούει κι άλλη φωνή, μπαίνει σε νέο κόσμο. Ξεκινά διστακτικά. Θα 'θελε πρώτα να το ακούσει, να το μυρίσει. Αλλά ο χρόνος τον κυνηγά. Κάνει ένα βήμα κι αρχίζει να ξιφομαχεί.

Τολμά να επιδιορθώσει και τρέμει μην αλλοιώσει. Αποβλέπει στην τελειότητα, αλλά διαβλέπει τη ματαιότητα. Είτε τρέξει σαν μανιασμένος κυνηγός να παγιδεύσει τα θηρία είτε καθίσει σαν ατάραχος ψαράς να πιάσει όλα τα ψάρια, ξέρει πως όσο περισσότερα τα θηράματα τόσο πιο πολλά θα ξεφύγουν. Κι ο πιο ανέμελος περαστικός μπορεί αύριο να του πει: «Κοίτα, στα πόδια μου το βρήκα!» Η αβλεψία είναι η αγωνία του, το λάθος ο εφιάλτης του. Τυπωμένο! Για πάντα; Οχι. Και τα γραπτά πετούν μαζί με άλλα βαρύτερα. Θα επιζήσει και μ' αυτό.

Συνεχίζει να ξιφομαχεί. Και μπλέκει στις ακατάστατες ίνες που σκόρπισε ένας βιαστικός γραφέας. Σήμερα που έχει και το παιδί του πυρετό. Κόβει κάποιες, ενώνει άλλες, λύνει κόμπους και παραδίδει ένα παράξενο πλεκτό. Να το ζεστάνει τουλάχιστον, να πάψει το παραμιλητό. Λιποψυχεί όμως. Και βαριέται πια.

Αναστενάζει και συνεχίζει να ξιφομαχεί. Σημειώνει πάντα τους πόντους της αναμέτρησης. Κάθετες υπέρ του. Οριζόντιες κατά. Θέλει να υπηρετεί τον αγώνα κι όχι να είναι υπηρέτης, σκέφτεται οργισμένος κι ετοιμάζεται να πετάξει το ξίφος.

Αίφνης, βλέπει μπροστά του έναν μίτο φωσφορίζοντα και τον ακολουθεί – είναι ίδιον του είδους του να παρασύρεται εύκολα και να χάνεται. Τον οδηγεί σε λέξεις παλιές φρέσκα ιδωμένες, σε ιδέες νέες και από παλιά ειπωμένες. Κι εκείνος απλά τις διαπερνά και τις χαϊδεύει με το ξίφος θαυμάζοντας.

«Παναγιά Διορθωτού, κάνε το θαύμα σου να διαβάζω πάντα τέτοια κείμενα και να πληρώνομαι κιόλας γι' αυτό!» αναφωνεί εκστασιασμένος. «Κι εγώ, όταν μεγαλώσω, εύχομαι να γίνω φύλακας-άγγελος. Και για τα καλά κείμενα και για τα κακά».

Και για τα μικρά αθώα ψαράκια, συμπληρώνει μυστικά, από μέσα του. Και συνεχίζει να ξιφομαχεί.

Ιωάννα Μαργιώκη