Του Βίκτωρα Νέτα
Μελετάει διάφορα μέτρα και ρυθμίσεις η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει, κατά το δυνατόν δίκαια, το μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα των πλειστηριασμών ακινήτων και κυρίως της πρώτης κατοικίας, λόγω αδυναμίας ή απροθυμίας των δανειοληπτών να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους προς τις τράπεζες. Το πρόβλημα υπήρχε πάντοτε, από τότε που οι τράπεζες άρχισαν να χορηγούν στεγαστικά δάνεια με υποθήκη του ακινήτου, αλλά οξύνθηκε με την οικονομική κρίση, που οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες στην ανεργία, επομένως και στην αδυναμία να πληρώσουν τις δόσεις στεγαστικών δανείων, τα χαράτσια κ.λπ. Υπάρχουν, ωστόσο, κι εκείνοι οι δανειολήπτες που έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν, αλλά το αποφεύγουν, εκμεταλλευόμενοι το γενικότερο κλίμα της κρίσης.
Το πρώτο πρόβλημα που πρέπει να λυθεί είναι ο διαχωρισμός, με πραγματικά και αντικειμενικά στοιχεία, εκείνων που μπορούν να πληρώσουν και εκείνων που δεν μπορούν γιατί βρέθηκαν χωρίς δουλειά και δεν έχουν άλλα εισοδήματα. Με το γραφειοκρατικό χάος που υπάρχει στο ελληνικό κράτος, το έργο αυτό είναι δύσκολο, αν όχι και αδύνατο. Οι τράπεζες, όμως, μετά και το τελευταίο φακέλωμα των πελατών -για το οποίο γράφαμε στο άρθρο της περασμένης Δευτέρας-, έχουν τρόπους να βρουν τα στοιχεία και να επισημάνουν τους κακοπληρωτές (τους μπαταχτσήδες, κατά την τουρκική λαϊκή έκφραση), για τους οποίους μπορεί και πρέπει να επιτραπεί ο πλειστηριασμός, αφού αποδειχτεί ότι έχουν επαρκές εισόδημα ή και καταθέσεις ή και άλλα ακίνητα, εκτός της εμφανιζόμενης ως πρώτης κατοικίας.
Το πρόβλημα όσων αποδεδειγμένα δεν μπορούν να εκπληρώσουν τις δανειακές τους υποχρεώσεις και κινδυνεύουν με τον πλειστηριασμό να βρεθούν στον δρόμο άστεγοι, δεν θα το λύσουν οι τράπεζες. Οφείλει να το λύσει το κράτος εφαρμόζοντας ρητές διατάξεις του Συντάγματος, οι οποίες δεν είναι ευχολόγια και δεν πρέπει να αγνοούνται από τις κυβερνήσεις.
Ορίζει το Σύνταγμα στο άρθρο 21 παράγραφος 2: «Πολύτεκνες οικογένειες, ανάπηροι πολέμου και ειρηνικής περιόδου, θύματα πολέμου, χήρες και ορφανά εκείνων που έπεσαν στον πόλεμο, καθώς και όσοι πάσχουν από ανίατη σωματική ή πνευματική νόσο, έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το κράτος». Και στην παράγραφο 4 του ίδιου άρθρου ορίζει: «Η απόκτηση κατοικίας από αυτούς που τη στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του κράτους». Κατά τις διατάξεις αυτές το κράτος οφείλει να φροντίσει να μη μείνει κανείς άστεγος!
Οχι μόνο για τη στέγαση, αλλά και για την εργασία υπάρχει συνταγματική πρόβλεψη, την οποία δεν μπορεί να καταργήσει κανένα Μνημόνιο και καμία παρέμβαση της τρόικας. Ορίζει το Σύνταγμα στο άρθρο 22 παράγραφος 1: «Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού».
Τους ανέργους, τους άστεγους, τους οικονομικά σήμερα αδύναμους και συνεπείς δανειολήπτες -πριν τους πλήξει η κρίση- αλλά και τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, όπως τις περιγράφει το Σύνταγμα, οφείλει όλους αυτούς να τους φροντίσει το κράτος. Μπορεί, όμως, το κράτος σήμερα με το τεράστιο δημόσιο χρέος που έχει, να αντιμετωπίσει προβλήματα μεγάλου οικονομικού κόστους; Μπορεί αξιοποιώντας, επιτέλους, την περιουσία που έχει και την αφήνει ανεκμετάλλευτη με άμεση συνέπεια να χάνονται δισεκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο, τα οποία έχει ανάγκη η εθνική οικονομία για να βγει από το τούνελ.
Πέραν, όμως, αυτής της περιουσίας την οποία, υποτίθεται ότι, διαχειρίζεται το ΤΑΙΠΕΔ με τη γνωστή βραδυπορία του, υπάρχει και άλλη δυνατότητα με την ενεργοποίηση της παραγράφου 6 του άρθρου 18 του Συντάγματος, το οποίο ορίζει: «Με νόμο μπορεί να ρυθμίζονται τα σχετικά με τη διάθεση εγκαταλειμμένων εκτάσεων για την αξιοποίησή τους υπέρ της εθνικής οικονομίας και την αποκατάσταση ακτημόνων».
Αν αξιοποιήσει συνολικά αυτήν την περιουσία το κράτος μπορεί αυτό, όπως ορίζει και το Σύνταγμα, να προστατεύσει τους οικονομικά αδύναμους δανειολήπτες χωρίς να επιβαρυνθούν οι τράπεζες, οι οποίες κατά τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα θα κινδυνεύσουν, αν μείνουν παγωμένοι οι πλειστηριασμοί. Το κράτος θα αναλάβει τα χρέη με την εκχώρηση περιουσίας του στις τράπεζες για να την εκποιήσουν. Οι δανειολήπτες θα οφείλουν στο κράτος και κατά τις δυνατότητές τους θα πληρώνουν, χωρίς την απειλή πλειστηριασμού. Αν περάσει η φαντασία στην εξουσία και αξιοποιηθούν όσες δυνατότητες υπάρχουν, μόνο τότε θα ανασάνει η χώρα, αντιμετωπίζοντας με δικά της μέσα και όχι με δανεικά την κρίση.
