Του Πέτρου Θ. Πιζάνια

Προσπαθώντας να μεταγράψω τη γλώσσα των αριθμών σε γλωσσικά νοήματα, θυμήθηκα μια κακία που έλεγε κάποιος πολύ αποστασιοποιημένος παρατηρητής των ποικίλων αθηναϊκών μικρόκοσμων. Αναφερόμενος σε διανοούμενους (με την πολύ ευρεία σημασία) της πάλαι ποτέ ανανεωτικής Αριστεράς, οι οποίοι είχαν προσχωρήσει στο εγχείρημα του εκσυγχρονισμού που επιχείρησε ο κ. Σημίτης το 1996, τους όριζε ως κυλιόμενους σβώλους (δυστυχώς όχι πέτρες).

Αργότερα, από το 1998, όταν ο κ. Σημίτης «παραδόθηκε» στο ΠΑΣΟΚ και άσκησε με όλα τα πρόσω πολιτική κομματισμού παλαιότατου τύπου, ο ίδιος αυτός παρατηρητής όρισε τους εν λόγω διανοούμενους ως ορφανά του Σημίτη.

Στη συνέχεια, όταν ανέλαβε την προεδρία του ΠΑΣΟΚ ο κ. ΓΑΠ, φάνηκε σαν να κατέληξαν σε έναν αδιάφορο, κάπως χαζοχαρούμενο πατέρα, χωρίς έρμα, χωρίς κατεύθυνση, αλλά γλυκούλη, πόσο μάλλον αν συγκρινόταν με τον πατριό που ακολούθησε τον ΓΑΠ στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ.

Τελικά, όμως, ο κ Σημίτης μετάνιωσε για την άσπλαχνη εγκατάλειψη και γύρισε πίσω να υποστηρίξει τα παιδιά του μόλις τον φώναξαν με την ανακοίνωσή τους. Είναι φανερό πως δεν ήταν άστοργος πατέρας, όπως νομίστηκε για χρόνια. Επιστρέφοντας στα νομιζόμενα ορφανά, ενδεχομένως από πατρικές τύψεις, αλλά όμως πάντα αποστασιοποιημένος, αγκάλιασε και χάιδεψε πολύ τρυφερά μόνο την ξεχασμένη θυγατέρα του, την πρωθυπουργία, ψιθυρίζοντας μέσω των εφημερίδων και των τηλεοράσεων: εδώ είμαι για σένα, ακόμη και χωρίς εκλογές.