Της Πηγής Ασυνειδήτου
-Βλέπω έναν εφιάλτη τον τελευταίο καιρό. Με τρομάζει, μου κόβει την ανάσα. Είμαι, λέει, μόνη και περπατώ σε μια τεράστια λεωφόρο. Γύρω μου υπάρχει πολύς κόσμος που ζητωκραυγάζει. Τον βλέπω χαρούμενο και απελευθερωμένο. Κάτι γιορτάζουν.
Σιωπή…
- Μου είναι πολύ δύσκολο να με δω… αλλά βρίσκομαι στο κέντρο της γιορτής, μάλλον στο επίκεντρο. Οι άνθρωποι κρατάνε σημαίες, γλεντούν, αλλά εγώ έχω την αίσθηση ότι εμένα θέλουν να κατασπαράξουν. Είμαι εγώ που περπατώ, αλλά δεν είμαι ίδια. Νιώθω βρόμικη, με σκισμένα ρούχα…
- Τι είναι αυτό που σας δυσκολεύει;
- Περνώ μια δύσκολη περίοδο στη ζωή μου. Τον τελευταίο καιρό ξέρετε ότι διατηρώ σχέση με αυτόν τον κύριο που έρχεται από το εξωτερικό να ελέγξει τα οικονομικά μας. Είναι μια δύσκολη σχέση, έτσι και αλλιώς, από την αρχή. Δεν είχαμε μεγάλη δυνατότητα επαφής, εκείνος έρχεται για μικρό διάστημα. Δεν μπορούμε να βρεθούμε όπου και όποτε θέλουμε, παρόλο που υπάρχει ειλικρινές ενδιαφέρον και από τις δύο πλευρές. Θυμάστε που ξεκίνησα να έρχομαι όταν τυχαία τον συνάντησα. Μπήκε στη ζωή μου απροσδόκητα. Δεν σκέφτηκα τίποτα. Ούτε ότι είναι ξένος, ούτε ότι κάνει αυτήν τη δουλειά που κάνει, ούτε ότι είναι τόσο αντιπαθής στη χώρα μου.
- Γιατί τώρα μετανιώνετε;
- Πριν από λίγες ημέρες κάποιος έβγαλε στη δημοσιότητα τη σχέση που έχει αυτός ο άνθρωπος με δύο Ελληνίδες. Η μία ήμουν εγώ. Ευτυχώς δεν είπαν το όνομά μου, αλλά περιέγραψαν τη δουλειά μου και κάπως με «φωτογράφισαν». Από τότε περνάω άσχημα τα βράδια. Και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορώ να το μοιραστώ μαζί του.
- Τι να μοιραστείτε;
- Να του πω να λήξει αυτή η ιστορία. Γιατί όσο ερωτευμένη και να είμαι μαζί του, συνειδητοποιώ ότι του κάνω κακό.
- Τον εαυτό σας δεν τον σκέφτεστε;
- Ναι, τον σκέφτομαι. Τώρα που το λέτε, νομίζω ότι το προηγούμενο βράδυ αυτού του ονείρου είχα βρεθεί σε μια συγκέντρωση και πολλοί έλεγαν ότι ζούμε Κατοχή.
- Και σας επηρέασε;
- Νομίζω πως ναι… τώρα που το ξαναλέμε, νομίζω ότι οι άνθρωποι στο όνειρό μου γιόρταζαν την απελευθέρωση της Κατοχής από τις ξένες δυνάμεις, όπως τότε μετά τον Πόλεμο.
- Και εσείς γιατί ήσασταν στο κέντρο;
- Ελα μου ντε… Ημουν, ξέρετε, κουρεμένη. Και όλοι μιλάνε για κούρεμα ξανά…
- Νιώθετε ενοχές για αυτήν τη σχέση;
- Νιώθω περίεργα. Τον βρίζουν όλοι, ενώ τον ξέρω αλλιώς…
- Ξέρετε την ανθρώπινη πλευρά του…
- Ναι, ακριβώς. Και αυτό αλλάζει τις εθνικότητες και τις δουλειές…
- Ναι, αλλά υπάρχει κάτι που φοβάστε στο όνειρό σας;
- Ναι, νομίζω ότι είμαι μία από αυτές που τις κούρεψαν και τις διαπόμπευσαν μετά τον Πόλεμο. Νομίζω ότι φοβάμαι ότι επειδή συνδέθηκα ερωτικά μαζί του, συνεργάστηκα με τον εχθρό…
- Αν τον νιώθετε εχθρό, γιατί συνδεθήκατε;
- Αυτό είναι καλό ερώτημα. Δεν ξέρω. Νομίζω δεν σκέφτηκα. Τον βρήκα γοητευτικό. Με κυνήγησε. Ηταν τρυφερός. Διαφορετικός από τους δικούς μας. Σε έναν βαθμό άλλωστε, πιστεύω ότι κάνει καλά τη δουλειά του.
- Εχει και ο εχθρός τα καλά του…
- Ναι, πολύ. Οπως όλοι μας, άλλωστε. Ο έρωτας νόμιζα ότι είναι υπεράνω κοινωνικών και εθνικών συνθηκών. Αλλά από την άλλη νιώθεις ότι κάτι προδίδεις. Τον παππού σου, για παράδειγμα, που πολέμησε. Αλλά μην τρελαθούμε, δεν έχουμε Κατοχή. Δεν συμφωνώ. Είναι και αυτό βίαιο, όπως και το άλλο. Αλλωστε νιώθω εχθρικά με πολλούς συμπατριώτες μου που δεν συμφωνώ…
- Υπάρχει αυτό που νιώθουμε εμείς και αυτό που μας επιβάλλουν οι άλλοι…
- Ναι. Ακριβώς. Και δεν νιώθω ότι έχουμε Κατοχή. Και δεν έκανα και τίποτα κακό. Αλλά οι άλλοι δεν σκέφτονται έτσι. Και αυτό είναι δύσκολο να το σηκώσεις. Είναι δύσκολο να πάρεις την ατομική σου ευθύνη.
- Φαντάζομαι ότι αυτό δεν ισχύει μόνο με τον έρωτα ούτε μόνο με το «κούρεμα»…
- Ισχύει όμως με τη γύμνια. Και νομίζω ότι λίγο-πολύ όλοι έχουμε μείνει πια ακάλυπτοι…
