Πόσο καιρό βρίσκομαι εδώ; Βδομάδες; Μήνες; Εδώ, όλες οι μέρες είναι ίδιες, και οι ώρες, και τα λεπτά… O χρόνος σταμάτησε σε ένα δωμάτιο κρυμμένο από τον κόσμο, τον ήλιο και τους ανθρώπους. Γιατί βρίσκομαι εδώ; Για πόσο; Θα δικαστώ; Θα απελαθώ; Θα μεταφερθώ σε άλλο χώρο κράτησης; Σε φυλακή ίσως; Σε στρατόπεδο; Θα μου εξηγήσει κάποιος τι περιμένω εδώ;
Οι συγκρατούμενοί μου, περίπου τριάντα στον αριθμό, δεν έχουν να δώσουν σίγουρες απαντήσεις. Οι περισσότεροι κατέληξαν εδώ για τον ίδιο λόγο που έφεραν κι εμένα: αστυνομικός έλεγχος, ληγμένα ή καθόλου χαρτιά, με τελική κατάληξη την πολύμηνη παραμονή σε ένα κελί, προορισμένο για διήμερη το πολύ κράτηση.
«Εδώ είναι καλά, καλύτερα από αλλού», μου είπε τις προάλλες ο Μέχντι, ένας πολιτικός πρόσφυγας από το Ιράν που ήρθε πριν από δύο χρόνια στην Ελλάδα αιτών άσυλο και έχει συλληφθεί συνολικά τρεις φορές. «Αστυνομικό Τμήμα Κυψέλης, Ομόνοιας, Νίκαιας, αν περάσεις την πόρτα τους δεν είναι τίποτα σίγουρο πια για σένα, αν θα βγεις και σε τι κατάσταση θα βγεις. Είδα πολλά αυτούς τους μήνες στα ελληνικά κελιά».
Νιώθω το σώμα μου να σαπίζει από την ακινησία και την υγρασία. Τον πρώτο καιρό αντιστέκεσαι, αλλά τελικά ο χώρος σε υποτάσσει και σε καθηλώνει. Και η μυρωδιά από μούχλα, ιδρώτα και αμμωνία που τις πρώτες μέρες είναι αφόρητη, τελικά ποτίζει το σώμα σου και το μυαλό σου, παύει να σε ενοχλεί. Και αυτή είναι η χειρότερη καταδίκη. Γιατί, όταν συνηθίζεις να ζεις σε συνθήκες απάνθρωπες, τότε το αυτονόητο μετατρέπεται σε θολή ανάμνηση, και καταλήγεις να υπενθυμίζεις συνέχεια στον εαυτό σου: «Είμαι άνθρωπος, να μη συνηθίσω να ζω έτσι».
Ημουν άνθρωπος. Τώρα πια δεν ξέρω τι είμαι. Για το κράτος είμαι ένα απόρριμμα που αντιμετωπίζεται με μια επιχείρηση «σκούπα». Για τους φύλακές μου, είμαι ένας αριθμός σ’ αυτή την αποθήκη ανθρώπων που κλήθηκαν να φυλάνε. Για τον περισσότερο κόσμο είμαι αόρατος. Κι όμως, κάποτε ήμουν άνθρωπος. Είχα όνομα, οικογένεια, ζωή…
Η οικογένειά μου έχει χάσει τα ίχνη μου. Δεν επιτρέπονται τηλεφωνήματα εδώ, λένε, μόνο επισκέψεις από συγγενικά πρόσωπα. Πώς όμως; Δεν ξέρουν καν πού βρίσκομαι, και ακόμα κι αν ήξεραν, πώς θα μπορούσαν να φτάσουν ώς εδώ;
Πρώτος σταθμός του ταξιδιού μου, η Ελλάδα. Αν βρεθείς στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, η ζωή σου μπορεί να σταματήσει απότομα, να παγιδευτείς σε μέρη όπου η ανθρώπινη λογική αδυνατεί να χωρέσει. Είμαι άνθρωπος…
Μπάχμαν (Ιράν)
(Κείμενο της Αθηνλας Κ., βασισμένο στην εμπειρία του Μπάχμαν από τον εγκλεισμό του σε κρατητήριο της Αθήνας)
