Δεν ήθελα να φύγω από το Κονγκό. Αλλά θα πέθαινα. Ημουν φυλακή ένα μήνα σ’ ένα μικρό υπόγειο κελί μαζί με άλλα 40 άτομα περίπου. Κάθε μέρα έμπαιναν οι φρουροί και μας χτυπούσαν. Τα βράδια ερχόντουσαν, φώναζαν ονόματα. Αυτοί που απαντούσαν φεύγανε και δεν ξαναέρχονταν ποτέ. Καταλάβαμε ότι τους εκτελούσαν. Ημουν τρομοκρατημένος.

Είχα όμως την τύχη. Ο θείος μου ήταν αστυνομικός, ζήτησε βοήθεια από έναν συνταγματάρχη ο οποίος ήρθε προσωπικά και με βρήκε. Με βγάλανε από το κελί και πήγα επάνω στο γραφείο του. Μου είπε πως την επομένη θα ερχόταν η σειρά μου. Μου έδωσε καθαρά ρούχα και με φυγάδευσε. Επρεπε όλα να γίνουν κρυφά. Αν το μάθαινε κανείς, θα είχε και αυτός πολύ άσχημη κατάληξη. Το σχέδιο ήταν πολύ καλά οργανωμένο. Σκαρφάλωσα το εξωτερικό τείχος των φυλακών, ήρθε ένα αμάξι και με παρέλαβε. Ο οδηγός ήταν και αυτός στρατιωτικός, μου έδωσε ένα γράμμα με μια διεύθυνση και με άφησε στα σύνορα. Ηταν ένα μικρό ποτάμι που έπρεπε να διασχίσω και πέρασα επιτέλους απέναντι, στην Μπραζαβίλ.

Ομως λίγο καιρό αργότερα, ήθελα να γυρίσω πίσω. Μου λείπανε τα δυο μου παιδιά, μου έλειπε η χώρα μου. Ηταν όμως δύσκολο. Ο άνθρωπος που με βοήθησε είχε συλληφθεί και με ψάχνανε. Επρεπε να πάω στην Αγκόλα. Εμεινα για λίγο καιρό εκεί και αναζήτησα την τύχη μου στην Ευρώπη.

Δυστυχώς, δεν είχα την οικονομική δυνατότητα και δεν μπόρεσα να πάω στη Γαλλία ή σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα που έχει ευνοϊκό καθεστώς ασύλου. Επρεπε να μείνω στην Ελλάδα. Εδώ νιώθω ανεπιθύμητος. Το κράτος δεν μας βοηθάει καθόλου και αναγκαζόμαστε να ζούμε κάτω από άθλιες συνθήκες. Ολα πρέπει να τα κάνεις μόνος σου, να βρεις τρόπο να φας, να κοιμηθείς, να έχεις μια στέγη. Στην αρχή συνάντησα άλλους φίλους από το Κονγκό και μέναμε 27 άτομα σε ένα δωμάτιο. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που ζω κάτω από τέτοιες συνθήκες.

Μ. (Κονγκό)