Του Ν. Ασημακόπουλου
Μερικά πράγματα είναι φως φανάρι. Κράζουν από χιλιόμετρα μακριά. Οπως το ποδόσφαιρο που μπορεί να παίξει η εθνική μας ομάδα, αλλά συνήθως το… αποφεύγει, επειδή φοβάται να ανοιχτεί στα βαθιά, εγκλωβισμένη στη λογική τού… «μέχρι εδώ είμαστε», «δεν μας παίρνει για παραπάνω» και «αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει».
Ερχονται, βέβαια, στιγμές που τα πράγματα σε αναγκάζουν να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Ετσι και με την ομάδα μας. Πήγε στη Βραζιλία αποφασισμένη να παίξει το γνωστό… «πονάνε τα ματάκια μας», με το οποίο έγινε διάσημη. Κι όταν στα δύο πρώτα ματς ο απολογισμός των γκολ έμεινε στο μηδέν και χρειαζόταν να γίνει το επιπλέον βήμα, την είδαμε να κάνει στροφή τουλάχιστον 90 μοιρών, να ανασταίνει τον ξεχασμένο Λάζαρο, να δείχνει μια διαφορετική αγωνιστική συμπεριφορά για την οποία κανένας δεν είχε δουλέψει από πριν, και να της βγαίνει το αποτέλεσμα έστω στο 93’ και με πέναλτι.
Κανένα πρόβλημα. Και μια χαρά μπάλα έπαιξε στο ματς με την Ακτή Ελεφαντοστού και τα γκολάκια της έβαλε και την πρόκριση πήρε. Για πρώτη φορά στην ιστορία της.
Ομως αυτή ακριβώς η μετάλλαξη θα μπορούσε να είναι διδακτική για το μέλλον και για τον τρόπο που χρειάζεται να περπατήσουμε στο εξής. Να μαζέψουμε τα στοιχεία που μας οδήγησαν στην τελευταία μας νίκη και να τα κάνουμε κανόνα τής από δω και πέρα πορείας μας.
Θα περίμενα όλα αυτά τα σχεδόν αυτονόητα να τα παραδεχτεί πρώτος ο Σάντος. Να βγει δηλαδή, με το που είδε το καλό αποτέλεσμα που είχαν οι αλλαγές, και να πει… εντάξει, ήμουν περισσότερο συντηρητικός απ’ όσο έπρεπε ώς τώρα, οπότε φροντίστε μόλις φύγω να αλλάξετε τακτική και να γίνετε καλύτεροι απ’ όσο σας αφήνω.
Τον ρώτησε ένας δημοσιογράφος λίγες μέρες πριν από το 2-1 με την Ακτή, γιατί η Εθνική μας παίζει τόσο αμυντικά. Απάντηση: «Αυτή η ερώτηση είναι από ανθρώπους που δεν ξέρουν από ποδόσφαιρο»!
Ωσπου ήρθε ο προχθεσινός θρίαμβος. Λογικότατη η νέα ερώτηση στην πρες κόνφερανς της επόμενης μέρας: «Τι άλλαξε στο τελευταίο παιχνίδι και η ομάδα μας έπαιξε καλύτερα και πιο επιθετικά; Γιατί δεν έκανε το ίδιο τόσο καιρό;»
Απάντηση: «Η τακτική και η στρατηγική μας ήταν ίδιες! Μια ομάδα που θα προσπαθούσε να είναι συμπαγής στην άμυνα και όσο πιο επικίνδυνη γίνεται επιθετικά. Δεν ήταν θέμα πλάνου και τακτικής. Η διαφορά βρισκόταν στα επίπεδα συγκέντρωσης της ομάδας. Γιατί στον πρώτο αγώνα αυτό μας κόστισε. Και μας κόστισε ακριβά. Ναι μεν καταφέραμε με την Κολομβία να φτιάξουμε 3-4 ευκαιρίες, αλλά δεχτήκαμε γκολ που δεν είναι φυσιολογικά γι’ αυτή την ομάδα. Εκεί είναι το λάθος. Πιστεύουμε ότι για να νικήσεις πρέπει να παίξεις όπως η Βραζιλία και η Μπαρτσελόνα. Εμείς είμαστε η Ελλάδα και έχουμε δικά μας χαρακτηριστικά. Η Ελλάδα έχει δική της ταυτότητα. Σπάνια δέχεται γκολ και κάνει πάντα ευκαιρίες με διάφορους τρόπους. Οχι μόνο με αντεπιθέσεις και στημένα. Με την Κολομβία αυτό κάναμε, αλλά δεν είχαμε συγκέντρωση»!
Σε στιγμές χαράς δεν γίνεται να έχει κανείς πολλές αντιρρήσεις σε ό,τι κι αν λέει ο νικητής. Ομως η ουσία παραμένει. Ή κανένας μας δεν έβλεπε καλά όλες αυτές τις μέρες ή ο προπονητής έχει οχυρωθεί με πείσμα πίσω από τα στερεότυπά του και αρνείται να παραδεχτεί την πραγματικότητα επειδή δεν έχει καμιά όρεξη να ξεβολευτεί από τη φιλοσοφία του.
Δεν είναι δυνατόν να παίξαμε μπάλα της ίδιας λογικής και με την Κολομβία και με την Ακτή Ελεφαντοστού, χωρίς να το πάρει κανένας άλλος είδηση εκτός από τον Σάντος. Ούτε φυσικά νόμισε κάποιος πως γίναμε… Μπαρτσελόνα ή Βραζιλία για να απαιτεί παράλογα πράγματα.
Συνηθισμένη, βέβαια, η τακτική των προπονητών, όταν στριμώχνονται και δεν θέλουν να παραδεχτούν μια πραγματικότητα διαφορετική από τη δική τους, να απαντούν… «δεν είσαι εσύ προπονητής για να ξέρεις» και να… καθαρίζουν.
Ολα αυτά δεν μας αφαιρούν το δικαίωμα να κρίνουμε. Εντάξει, αγαπάμε ομάδα, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε πως δεν βλέπουμε και δεν καταλαβαίνουμε.
