Επιμέλεια: Χάλεντ Τάχερ, Στέφαν Στόιτσεφ

Ηταν εφτά το πρωί και πήγαινα στη δουλειά μου. Εκεί που περπατούσα, είδα ένα περιπολικό σταθμευμένο. Πέρασα τον δρόμο και άκουσα κάποιον να φωνάζει: «Πακιστάν! Ε, Πακιστάν!». Κατάλαβα ότι με φώναζε ο αστυνομικός από το περιπολικό. Θύμωσα με τον χλευασμό και συνέχισα, χωρίς να δώσω σημασία.

Αυτός συνέχιζε να φωνάζει. Κάποια στιγμή ένιωσα έντονη πίεση στο μπράτσο κι ένα σπρώξιμο από πίσω. Είχε βγει αυτός από το περιπολικό και είχε τρέξει προς το μέρος μου. «Γιατί δεν απαντάς;», μου ζήτησε τον λόγο θυμωμένος. «Αφού δεν με φωνάξατε», έκανα τον ανήξερο. «Σε φωνάζω τόση ώρα!», απάντησε. «Εμένα προσωπικά; Εγώ δεν άκουσα τίποτα, άκουσα μόνο ένα “Πακιστάν”». Αναγνώρισε ότι έκανε λάθος που με φώναζε με αυτό τον τρόπο και προσπάθησε ν’ αλλάξει συζήτηση. «Δώσε μου τα χαρτιά σου!», είπε. Τα είδε, ήταν όλα εντάξει, είχα την άδεια παραμονής και το διαβατήριο. «Κατάσχονται!», μου είπε.

«Γιατί κατάσχονται; Αφού είναι εντάξει», ρώτησα. Επέμεινε: «Κατάσχονται! Κατάσχονται!». Τον παρακάλεσα να μη μου πάρει τα χαρτιά, δεν άκουγε με τίποτα. Πλησίασε ο συνάδελφός του που ήταν μαζί στο περιπολικό. «Τι έγινε;» τον ρώτησε. «Για δες, ρε, είναι εντάξει αυτά τα χαρτιά;». Τα είδε ο άλλος και άρχισαν να συζητούν μεταξύ τους… «Ναι, ναι, μια χαρά είναι». «Να του τα πάρουμε;». «Οχι, ρε, δώσε τα χαρτιά στο παιδί». «Οχι! Οχι! Κατάσχονται! Αυτό είναι δικό μου θέμα…».

Μπήκα κι εγώ στη συζήτηση. «Γιατί να μου πάρετε τα χαρτιά; Αν θέλετε, πάμε στο τμήμα. Δεν φεύγετε μ’ αυτά». Επέμενε… Δεν ήθελε με τίποτα να μου τα δώσει. Προσπαθούσε και ο συνάδελφός του να τον ηρεμήσει και να του αλλάξει γνώμη. Στο τέλος τα κατάφερε. «Πάρε τα χαρτιά σου κι εξαφανίσου!» μου είπε. Πιστεύω πως, αν δεν ήταν αυτός, θα είχα μεγάλο πρόβλημα. Συνέχισα τον δρόμο προς τη δουλειά μου.

Τ. (Σουδάν)