Του Δημήτρη Γκιώνη
Σεπτέμβριος –ημερολογιακά στο φθινόπωρο, αλλά, παρά τις βροχούλες, δεν ξοφλήσαμε με την καλοκαιρία, ειδικότερα στην Αττική, καθώς για την ώρα το μόνο που δεν φορολογείται είναι ο ήλιος- βάλσαμο στους ελάχιστα, ή και μη, έχοντες. Αποχαιρετώντας ωστόσο… παραδοσιακά το καλοκαίρι, μεταφέρω κάποιες εικόνες που εισέπραξα στις μικρές αποδράσεις μου.
*«Απαγορεύεται το κάμπινγκ», γράφει μια ταμπέλα του νησιώτικου δήμου, αλλά ποιος την τηρεί; Γεμάτο με σκηνές το άλσος που οδηγεί στην παραλία, ώς κάτω – ειδικότερα σαββατοκύριακα. Στη δοκιμασία που μας δέρνει, το «κάμπινγκ» είναι πλέον ανάγκη, όχι μόδα.
*Συλλεκτικό, παρά το «σαφάρι», είδος οι αποδείξεις, όπου οι πάντες σχεδόν αποφεύγουν να δώσουν, είτε στο μουγκό είτε στο φιλικό: «Ελα, μωρέ, τι θα γλιτώσεις; Δεν βλέπεις πώς μας έχουν ρημάξει;» Και στην καλύτερη περίπτωση: «Αντε να σου κόψω και κάτι». Υπόδειγμα κάποιοι ψιλικατζήδες – του ελάχιστου δηλαδή.
Μονοκουλτούρα
*Στο MTV, ένα από τα λίγα κανάλια που έπιανα καθαρά εκεί που ήμουν, βρέθηκα να παρακολουθώ ένα μουσικό φεστιβάλ στο Βέλγιο με πλήθη νέων, να «τη βρίσκει», υπό τις επιλογές και τις προσταγές κάποιων djs, λικνιζόμενο με τα χέρια στην ανάταση – να μην αγγίζει ο ένας τον άλλο. Και στη συνέχεια βίντεο κλιπ, όπου το τελευταίο που μετράει είναι το τραγούδι, καθώς τα πάντα είναι κίνηση – από τον σταρ τραγουδιστή ώς τον έσχατο συνοδό (οπότε το σωστό είναι βλέπω, όχι ακούω ένα τραγούδι). Κι από κοντά οι δικοί μας άσοι (συχνά κακέκτυποι) στη μίμηση. Η παγκόσμια μονοκουλτούρα, που έχει πει και ο Κώστας Γαβράς, σε όλη της την έξαρση.
*Και μια παραλία γυμνιστών, όπου όμως εκεί που άλλοτε υπερτερούσε το τσίτσιδο, τώρα οι περισσότεροι, νέοι κυρίως, με τα μπανιερά τους. «Εχουν συντηρητικοποιηθεί οι νέοι», αποφαίνεται κάποιος της παρέας. «Δεν νομίζω», αντιτείνει άλλος, που φαίνεται έχει μελετήσει το πράγμα: «Οταν το κάναμε εμείς είχε μια αίγλη, ήταν το απαγορευμένο, τώρα γιατί να συγκινήσει τους νέους; Αλλα τους τραβάνε…» «Ποια συντηρητικοποίηση; Δεν βλέπετε, οι περισσότερες κοπέλες κυκλοφορούν στους δρόμους ημίγυμνες, που είναι πιο ελκυστικό από το τελείως γυμνό», τσοντάρει τρίτος.
*Μια νόστιμη κοπέλα στην παραλία με συντροφιά ένα θεριεμένο σκύλο. Οπου κάποια στιγμή ο σκύλος ζυγώνει με απροσδιόριστες διαθέσεις έναν λιαζόμενο εκεί κοντά μιας κάποιας ηλικίας άντρα. «Μη φοβάστε», λέει η κοπέλα που πλησιάζει κι αυτή και τον μαζεύει. «Πώς τον λένε;» ρωτάει, για να πει κάτι. «3», απαντάει. «3 με γιώτα ή με όμικρον γιώτα;» «Και τα δυο», λέει με χαμόγελο και αποχωρεί. Σε λίγο πλησιάζει την κοπέλα ένας νέος και πιάνει κουβέντα για τον 3. Λένε κι άλλα – δημιουργείται προφανώς μια οικειότητα, που τους φέρνει πιο κοντά, μ’ εκείνον καθισμένο πλέον δίπλα της, να συνεχίζουν να τα λένε καπνίζοντας αμφότεροι. Την άλλη μέρα, καθώς ο άντρας επέλεξε για την ξάπλα του το ίδιο μέρος, ξαναβλέπει τον νέο με την κοπέλα και τον 3, σε μια απόσταση πλέον, σαν μια παλιά παρέα. Μ’ εκείνη να μιλάει στο κινητό κι εκείνον να καπνίζει και να χαϊδεύει τον 3. Ο,τι ήταν εξαντλήθηκε φαίνεται στο διάστημα από το ένα πρωί στο άλλο.
Μέγας είσαι…
*«Υποδοχή του οφθαλμού του Αγίου Παντελεήμονος», αναγραφόταν στο πρόγραμμα τοπικής γιορτής, γεγονός που, όντας κι εγγόνι παπά, έβαλε σε δοκιμασία τη θρησκευτική μου συνείδηση. Είναι δυνατόν να έχει αποσπαστεί και να διατηρείται τέτοιο λείψανο; Το πράγμα μού θύμισε την περίπτωση θρησκευόμενης καλλιτέχνιδας (μακαρίτισσας πλέον), η οποία, εκτιμώντας τα θρησκευτικά μου αισθήματα, μου έδειξε σ’ ένα μικρό εικονοστάσι που είχε στήσει στο σπίτι της, μια πολύτιμη κασετίνα με κομματάκια–λείψανα αγίων, που της προμήθευε, εξηγούσε, κάποιος που αποκαλούσε πατέρα. Με τη συγκίνησή της στο έπακρο όταν είπε: «Κι αυτά τα κοκαλάκια είναι από τα παιδάκια που σκότωσε ο Ηρώδης…» «Μα είναι δυνατόν;» τόλμησα. «Μη μου κλονίζεις την πίστη μου…», με αποπήρε – «Τ’ ήθελα και σ’ τα ’ δειχνα…»
Καλό – καλοκαιρινό – υπόλοιπο.
Σημ.: Το περασμένο Σάββατο έγραψα ότι το βιβλίο του Κέβιν Αντριους «Το πέταγμα του Ικαρου» έχει κάνει 4 εκδόσεις στην Ελλάδα. Το σωστό είναι ότι έχει κάνει 4 εκδόσεις, αλλά στο εξωτερικό: 3 στην Αγγλία και μία στην Αμερική.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Στο πλαίσιο
Δεν τα πήγα ποτέ καλά με τους αριθμούς και γενικά με τα οικονομικά, γι’ αυτό και είναι δύσκολο να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να εισπραχθούν αυτά τα δισεκατομμύρια των οφειλόμενων φόρων (συν πρόστιμα), δάνεια σε τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία – ένα εσωτερικό χρέος ύψους 160 δισεκατομμυρίων ευρώ, όπως ανέγραψε πρωτοσέλιδα την περασμένη εβδομάδα το ημέτερο φύλλο. Από την άλλη ενδίδουμε στους οδυνηρούς όρους των ξένων δανειστών προκειμένου να εξασφαλιστεί η ένεση ενός ψωρο-δισεκατομμυρίου ευρώ.
Μιλώντας για δισεκατομμύρια, διάβασα στο ίδιο πρωτοσέλιδο ότι υπολογίζονται σε 140 δισεκατομμύρια ευρώ τα περιουσιακά στοιχεία Ελλήνων στο εξωτερικό που, παρά τις κατά καιρούς απειλές, παραμένουν στο απυρόβλητο. Με αποτέλεσμα να πληρώνουν πάντα τα ίδια θύματα: μισθωτοί, συνταξιούχοι και μικροεπιχειρηματίες, η αποκαλούμενη –ανύπαρκτη πλέον- μεσαία τάξη, αφού οι έχοντες και οι πολλά κατέχοντες δεν.
Και ιδού τώρα ο αναμενόμενος φόρος–φονιάς της ακίνητης περιουσίας (που και πάλι θα πλήξει κυρίως τους ελάχιστα έχοντες), που ήταν ο μπαμπούλας της Δεξιάς όταν το 1981 το (αείμνηστο πλέον…) ΠΑΣΟΚ κάλπαζε προς την εξουσία (ενδεικτικά τα δεξιά πρωτοσέλιδα της εποχής στον «Ιό» του περασμένου Σαββάτου). Τελικά, μήπως με το τρέχον κυνήγι της ιδιοκτησίας βιώνουμε έναν σοσιαλισμό… δεξιάς–καπιταλιστικής απόχρωσης;
Αμάν πια μ’ αυτούς τους ειδικούς και τάχα στο θέμα των ανασκαφών στην Αμφίπολη. «Δεν αποκλείεται να είναι ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αλλά και, ίσως, ένας αρχαίος ναός», έλεγε με περίσκεψη σ’ ένα κανάλι κάποιος (συγγραφέας έγραφε από κάτω). Σαφέστατος.
ΚΑΙ… Γίνεται «αιώνιος έφηβος» με φυτεμένο και βαμμένο κατάμαυρο μαλλί;
