Του Βλάση Κωστούρου
Σιωπηλός, ιδιαιτέρως επίμονος, ενθουσιώδης, αγχώδης, ιδιότροπος και αθεράπευτα χιουμορίστας. Κάπως έτσι αυτοχαρακτηρίζεται ο Γιώργος Κολοβός, ο ηθοποιός που για πολλούς αποτέλεσε το πρόσωπο του φετινού καλοκαιριού ερμηνεύοντας, γυμνός, τον Ξέρξη στην Επίδαυρο. Αν, όμως, η παρουσία του στη σκηνή ήταν «θορυβώδης», στα λόγια του διακρίνεις μια σεμνότητα που μάλλον «αθόρυβη» μπορεί να χαρακτηριστεί.
Γεννημένος και μεγαλωμένος στη Θεσσαλονίκη, γιος των παλαίμαχων ηθοποιών του ΚΘΒΕ Λίνας Λαμπράκη και Νίκου Κολοβού, ξεκίνησε να σπουδάζει Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο της Μακεδονίας μέχρι που κατάλαβε πως το θέατρο και όχι οι «αριθμοί» μπορεί να του προσφέρει τη «μεταμόρφωση» που επιζητούσε στη ζωή του. Κάπως έτσι, ξεκινά το ταξίδι του ανάμεσα σε ρόλους και κείμενα «βαριά»· ένα ταξίδι που μετρά σχεδόν μια δεκαπενταετία. Αναρωτιέται κανείς: έπρεπε να επέλθει η γύμνια της Επιδαύρου για να αναδειχτεί το ταλέντο του στο ευρύ κοινό;
Για τον ίδιο τα πράγματα είναι πολύ πιο ξεκάθαρα και ορατά. Ολοκληρώνοντας στη Θεσσαλονίκη, την πόλη όπου μεγάλωσε και διαμένει, την επιτυχία των «Περσών» σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη, ποντάρει σ’ ένα μέλλον σχεδόν ίδιο με το παρόν και το παρελθόν του: ήρεμο αλλά με δυναμική.
• Ο Αισχύλος στους «Πέρσες» θέτει το δίπολο «νικητές – ηττημένοι». Προσωπικά τι θεωρείτε πιο εύκολο: τη διαχείριση μιας νίκης ή μιας ήττας;
Σαφώς τη διαχείριση της «νίκης». Ενα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα στη δουλειά μου είναι η σωστή διαχείριση της επιτυχίας. Στην αποτυχία ένας ηθοποιός είναι συνηθισμένος. Στις πρόβες καλείται να… «αποτύχει» πολλάκις, προτείνοντας, ψάχνοντας και διαρκώς επαναπροσδιορίζοντας τη γραμμή του ρόλου, χωρίς να χάνει τον ενθουσιασμό του. Αλλά σαν έρθει η επιτυχία, πρέπει να καταβάλει διπλή προσπάθεια για να παραμείνει σταθερός μέσα του. Η πραγματική νίκη είναι να βγεις μέσα από μια πετυχημένη ερμηνεία όπως ήσουν πριν. Ο εαυτός σου. Αλλά και πιο γεμάτος μέσα σου.
• Εσείς, φέτος, με την ερμηνεία σας στον Ξέρξη θα λέγαμε πως ανήκετε στους «νικητές». Πώς ηχεί μέσα σας αυτή η επιτυχία;
Εχω μέσα μου ένα τεράστιο ψυχικό χαμόγελο. Κατάφερα ένα από τα πράγματα που ήθελα πολύ καιρό: να γίνω ένας Ιερέας του Διονύσου στους αρχαίους ναούς, στα αρχαία θέατρα. Να τιθασεύσω το σκηνικό άγχος και να αυξήσω τον προσωπικό μου βαθμό συγκέντρωσης.
• Είστε στο επάγγελμα σχεδόν 15 χρόνια. Τελικά, η δικαίωση αργεί, αλλά έρχεται;
Εξαρτάται τι θεωρεί κανείς δικαίωση. Για μένα δικαίωση είναι η ερμηνεία σου να έχει βάθος και βάρος πάνω στη σκηνή. Να μεταμορφώνεσαι, να κάνεις κάτι που δεν έχεις ξανακάνει. Και να τολμάς. Δεδομένου ότι όλα αυτά είναι για σένα ένας τρόπος προσέγγισης των ρόλων. Από την άλλη, είναι άλλο να παρουσιάζεις κάτι σε συνολικά 800 άτομα και άλλο σε 80.000.
• To γυμνό στάθηκε καλός σύμμαχος για την επιτυχία; Φοβηθήκατε μήπως υπερκαλύψει το κομμάτι της ερμηνείας;
Βεβαίως και έπαιξε τον ρόλο του. Κοιτάξτε, κάθε φορά που υπάρχει γυμνό συζητιέται, κι αυτό είναι κάτι που ήξερα. Αλλά, δεν δέχτηκα τη γύμνια προτού να έχω στα χέρια μου κάτι ισχυρό. Μόλις ο ρόλος άρχισε να παίρνει μορφή και να δυναμώνει, είπα το ναι. Τότε από φόβος, έγινε πρόκληση για μένα.
• Μια μεγάλη και απότομη αναγνώριση γεννά σκέψεις για εξαργύρωση;
Την εξαργύρωση την έχω ήδη παραλάβει. Αυξήθηκε η εμπειρία μου κατακόρυφα. Νιώθω πως έκανα δέκα ρόλους, όχι έναν. Αυτό μου φτάνει. Το επάγγελμά μου είναι θνησιγενές από τη φύση του. Σε έναν με δύο μήνες θα πρέπει να αρχίσω και πάλι από την αρχή.
• Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να ασχοληθείτε με το θέατρο;
Ηταν πάντα στο μυαλό μου, αλλά ωρίμασε όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο. Το παράτησα και μπήκα στη δραματική σχολή.
• Τα παιδικά σας χρόνια συνέβαλαν σ’ αυτό; Μεγαλώσατε σε οικογένεια ηθοποιών…
Εχω πολλές αναμνήσεις και πληροφορίες από τα παιδικά μου χρόνια. Πολλές από αυτές ήταν και αποθαρρυντικές στο να γίνω ηθοποιός. Ακόμα και τώρα μεταφράζω αντιδράσεις των γονιών μου μετά τις πρόβες τους. «Α, γι’ αυτό αντιδρούσε έτσι εκεί», σκέφτομαι τώρα. Με κέρδισε η μεταμόρφωσή τους επί σκηνής. Ο ενθουσιασμός μου για τη μεταμόρφωση επισκίασε όλα τα άλλα.
• Πώς δομείται για εσάς το προφίλ του καλού ηθοποιού;
Χαίρομαι τους συνεργάτες που συν-εργάζονται. Που το λέει η καρδιά τους και καίγονται από την ανάγκη της βουτιάς στο ανθρώπινο γίγνεσθαι.
Που όσο μεγαλώνουν απομακρύνονται από τον εγωισμό τους. Και που κρατούν μια ευγένεια και μια ηρεμία ό,τι και αν συμβεί. Κακές στιγμές έχουμε όλοι. Δεν τις διαχειριζόμαστε, όμως, όλοι σωστά.
• Στους «Πέρσες» η εξουσία στα χέρια των «βαρβάρων» λειτουργεί ως εργαλείο καταστροφής. Η μετατόπισή της σε πιο «καθαρά» χέρια μπορεί να την κάνει λιγότερο βίαιη και καταστροφική;
Νομίζω πως αυτό είναι και ένα από τα σημαντικά μαθήματα που διδάσκει η συγκεκριμένη τραγωδία. Η βία και η καταστροφή μεταστρέφονται σε δημιουργία και λειτουργικότητα σε «καθαρά» χέρια.
• Μπορείτε να διακρίνετε στο σημερινό πολιτικό σκηνικό ανθρώπους που δεν θα ενδώσουν στην αλαζονεία, την ανευθυνότητα και την «ύβρη» του Ξέρξη, αν αναλάβουν τα ηνία της εξουσίας;
Κοιτάξτε, παντού στον κόσμο υπάρχουν, όχι μόνο στην Ελλάδα. Το μπαλάκι τώρα το έχει ο λαός. Αυτός τους εκλέγει.
• Εσείς από σκηνής νιώθετε να κατέχετε κάποιου είδους εξουσία;
Η μόνη εξουσία που έχω είναι να καβαλάω το άλογο του λόγου. Αν του επιβληθείς δυναμικά και ταυτόχρονα καταλάβεις πώς αντιδράει, αρχίζει και καλπάζει μόνο του. Εσύ κρατάς τα ηνία και απολαμβάνεις μια ταχύτητα και μια ελευθερία που δεν είναι εξ ολοκλήρου δικιά σου, αλλά προκύπτει απ’ τη συνεργασία σας.
• Πώς σκέφτεστε το καλλιτεχνικό σας μέλλον από ’δώ και πέρα;
Εύχομαι να είναι όπως μέχρι τώρα: να σκέφτομαι τις παραστάσεις στις οποίες συμμετείχα και ως επί το πλείστον να γεμίζω περηφάνια και ωραίες αναμνήσεις, άσχετα με το πού και με ποιους συνεργάστηκα, με τον βαθμό προβολής και τεχνικών μέσων, τα μικρά ή μεγάλα θέατρα και θιάσους, τον αριθμό του κοινού.
INFO: «Πέρσες» Αισχύλου. Σκηνοθεσία: Νικαίτη Κοντούρη. Μετάφραση: Πάνος Μουλλάς. Σκηνικά: Γιώργος Πάτσας. Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ. Παίζουν: Γιάννης Φέρτης, Ακης Σακελλαρίου, Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Γιώργος Κολοβός κ.ά. Τελευταίες παραστάσεις: 11-13/9 στις 21.15. Θέατρο Δάσους – Θεσσαλονίκη.
