Φωτογραφίζει και σχολιάζει Ο Τάσος Κωστόπουλος

Eναν χρόνο μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τη δολοφονική ενέδρα στους αφισοκολλητές του ΠΑΜΕ, τους τραμπουκισμούς στον Μελιγαλά και τη δρομολόγηση της δίωξής της ως εγκληματικής συμμορίας, τι απομένει πια από τον μύθο της μαχητικής οργάνωσης που καλλιέργησε συστηματικά για τον εαυτό της η Χρυσή Αυγή; Η πολιτική απήχηση του ψηφοδελτίου της παραμένει βέβαια αλώβητη, όπως έδειξαν οι ευρωεκλογές του περασμένου Ιουνίου. Ειδικά στην περίπτωση της Χ.Α., μιας κλειστής οργάνωσης με στρατιωτική δομή και ιεραρχία που παριστάνει το πολιτικό κόμμα, το κρίσιμο ζήτημα βρίσκεται ωστόσο αλλού: όχι στη δυνατότητά της να εκπροσωπεί εκλογικά το ακροδεξιό τμήμα της ελληνικής πολιτικής σκηνής (που ήδη από τη δεκαετία του 1990 ανέρχεται δημοσκοπικά σ’ ένα 20%, περίπου, του συνολικού εκλογικού σώματος), αλλά στη δυνατότητα κινητοποίησης του οργανωμένου δυναμικού και, πάνω απ’ όλα, των Ταγμάτων Εφόδου της.

Μολονότι τίποτα δεν έχει κριθεί τελεσίδικα, οι ενδείξεις εδώ είναι μάλλον θετικές. Οι συλλήψεις κι οι δικαστικές διώξεις όχι μόνο δεν ριζοσπαστικοποίησαν τη μαζική βάση του ναζιστικού κόμματος, όπως φοβόντουσαν ορισμένοι, αλλά αντίθετα προκάλεσαν την (προσωρινή;) αποστράτευση ενός μεγάλου αριθμού οπαδών και οργανωμένων μελών του, μόλις αυτοί συνειδητοποίησαν πως οι πλάτες του «βαθέος κράτους» δεν αρκούν για να καλύψουν επαρκώς ούτε τους ίδιους ούτε τους ηγέτες τους. Οι συγκεντρωμένοι έξω από τη ΓΑΔΑ και τα δικαστήρια, το φθινόπωρο του 2013, περιορίστηκαν σε λίγες εκατοντάδες. Η μεγαλύτερη συγκέντρωση που οργάνωσε η Χ.Α. για την απελευθέρωση των συλληφθέντων στελεχών της δεν ξεπέρασε τους 2.000 διαδηλωτές, με πανελλαδική μάλιστα κινητοποίηση. Η απομαζικοποίηση αυτή είναι ορατή και στα επιλεγμένα φωτορεπορτάζ από τις κομματικές δραστηριότητες που διαφημίζονται στην ιστοσελίδα της, παρά τους πληθωρικούς αριθμούς των αντίστοιχων κειμένων. Ακόμη και στο νυχτερινό μνημόσυνο για τους δολοφονημένους χρυσαυγίτες του Ν. Ηρακλείου προσήλθαν το πολύ 300 άτομα, όπως διαπιστώνουμε από το πανοραμικό πλάνο που αναρτήθηκε στο ίδιο σάιτ.

Μια οργάνωση που διαφήμιζε απροκάλυπτα τη ναζιστική της ιδεολογία (1), την πρόθεσή της να αποβάλει κλοτσηδόν τα «μαύρα πρόβατα» από τον εθνικό κορμό (2), τις στρατιωτικές «νίκες» που κατήγαγε στο πλευρό των ΜΑΤ (3) και τη δράση των ροπαλοφόρων σχηματισμών της (4), υποσχόμενη «Κρεμάλα στον Γλέζο» (5), υποδύεται τώρα τους απλούς εθνικόφρονες, με ορολογία που χωρά ακόμη και τον Καργάκο ή τον Καραμπελιά (6-7). Η κατάσταση δε του ηθικού των εγχώριων μελανοχιτώνων φαίνεται πως έχει πέσει σε τέτοιο σημείο ώστε μια απλή αναγραφή συνθήματος απέναντι ακριβώς από τα κεντρικά τους γραφεία (8) να αυτοδιαφημίζεται σαν πολεμικό κατόρθωμα:

«Σήμερα, Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014», διαβάζουμε στο επίσημο κομματικό σάιτ, «τα μέλη του Μετώπου Νεολαίας ταρακούνησαν για ακόμη μια φορά το ξεπουλημένο καθεστώς και τους θλιβερούς παρατρεχάμενούς του, δείχνοντας την αμέριστη συμπαράστασή τους στον προφυλακισμένο Αρχηγό μας, τον οδηγό και πρωτοπόρο στον μεγάλο και ιερό μας Αγώνα, αλλά και σε όλους συνάμα τους παρανόμως έγκλειστους βουλευτές και στελέχη μας, που παραμένουν πολιτικοί όμηροι στα κελιά της Τιμής. Ενα επιβλητικό σύνθημα και ο μαυροκόκκινος μαίανδρος, σύμβολο Πίστης και Αγώνα, στον κεντρικό δρόμο στα γραφεία μας στην οδό Δηλιγιάννη, για να συνεχίσουν οι επίορκοι και οι προδότες να χάνουν τον ύπνο τους».

Με τόσο ηρωισμό, πώς να μη θυμηθείς την ειρωνική υποδοχή που το αντιφασιστικό κίνημα είχε επιφυλάξει στους «μαχητές του αίματος και της τιμής», όταν αυτοί «μεσουρανούσαν» στο πεζοδρόμιο (9) και τη Βουλή (10) – ή και ακόμη νωρίτερα (11);