Οταν κάποιος πατά τα τριάντα του αξίζει ένα μεγάλο, καλοοργανωμένο και πολυδιαφημισμένο πάρτι. Ακόμη περισσότερο αν πρόκειται για βραβείο. Την τρίτη του δεκαετία συμπληρώνει το Βραβείο Τurner και στην Tate Britain εκτίθενται (έως 4 Ιανουαρίου) τα έργα των τεσσάρων καλλιτεχνών που φέτος διεκδικούν το πολυπόθητο εικαστικό βραβείο. Τρεις από τους τέσσερις ετοίμασαν φέτος δημιουργίες βίντεο αρτ και ως εκ τούτου στη Βρετανία αναρωτιούνται αν εσκεμμένα πια οι καλλιτέχνες δημιουργούν «άπιαστα» έργα. Βεβαίως οι περισσότεροι από τους διαγωνιζόμενους διανύουν την τρίτη τους δεκαετία (με εξαίρεση τον Ν. Κάμπελ, που είναι γεννημένος το 1972) και άρα έχουν μεγαλώσει με την κουλτούρα της οθόνης, όπου οι εικόνες είναι βγαλμένες από οπουδήποτε και μπορούν ανά πάσα στιγμή να τροποποιηθούν και να μετατραπούν σε έργο τέχνης.
Η έκθεση ξεκινά με το έργο «The Screen» του Τζέιμς Ρίτσαρντς (κάτοικος Βερολίνου). Στα ασπρόμαυρα βίντεό του έχει από αθώα πλάνα (μια κάμερα βουτά στα νερά μιας λιμνούλας) μέχρι εικόνες από γεννητικά όργανα που χαϊδεύονται με λουλούδια. Τέλος πάντων, οι Βρετανοί το παραβρήκαν διδακτικό.
Ο Τρις Βόνα Μίτσελ ετοίμασε μια διπλή εγκατάσταση (Addendum 1 -Finding Chopin: Dans l’Essex) με την οποία μοιάζει σαν να προσπαθεί απεγνωσμένα να συνδέσει το σήμερα με το γερμανικό του παρελθόν (γερμανικής καταγωγής, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Σάουθεντ). Στο έργο του προβάλλονται φωτογραφίες, τυπωμένα αποκόμματα και βίντεο γυρισμένα στο Εσεξ. Αυτό, όμως, που κυριαρχεί είναι η δική του φωνή που προσπαθεί με νευρωτικούς ρυθμούς να συναρμολογήσει κάποια θραύσματα της ιστορίας του.
Γεννημένη το 1976 στην Οτάβα του Καναδά η Κιάρα Φίλιπς έχει ήδη πτυχίο από το Queen’s University, μεταπτυχιακό από την Καλών Τεχνών της Γλασκόβης κι έχει πραγματοποιήσει διάφορες εκθέσεις. Η εγκατάστασή της στην Τέιτ με τίτλο «Things Shared» όχι μόνο δεν έχει ενθουσιάσει, αλλά δημιούργησε ήδη πολλή αρνητική κουβέντα. Πιάνει έναν ολόκληρο τοίχο, στον οποίο κόλλησε κομμάτια χαρτιών -κάτι σαν ταπετσαρία- που σύμφωνα με τους Bρετανούς «το μόνο τους ενδιαφέρον είναι ότι επέλεξε φωτεινά χρώματα (έντονο ροζ και κίτρινο)». Κατά τα άλλα, δύο μεγάλες κορνίζες στο κέντρο της εγκατάστασης σχηματίζουν την λέξη ΟΚ (η οποία μετά από τόση αρνητική κριτική μοιάζει σαν να ειρωνεύεται την ίδια την καλλιτέχνιδα).
Στον αντίποδα όλων φαίνεται πως στέκεται το έργο του Ντάνκαν Κάμπελ, ο οποίος με τις ώς τώρα εντυπώσεις είναι ο μόνος προφανής νικητής. Αυτός ο ανήσυχος Ιρλανδός δημιουργός ταινιών έχει μια πολύ φίνα, πρωτότυπη και στοχαστική σκέψη. Παρουσιάζει το έργο «It for Others», ένα τετράπτυχο στο οποίο καταπιάνεται με ισάριθμα θέματα: από αυτό της απομάκρυνσης έργων τέχνης από τον πολιτισμό που άνηκαν (όπως γλυπτά από την Μπενίν, που βρίσκονται πια στο Βρετανικό Μουσείο) μέχρι τη χρήση εικόνων σχετικών με τον IRA για εμπορικούς, πολιτικούς και συναισθηματικούς σκοπούς κατά τη διάρκεια των αναταραχών στη Βόρεια Ιρλανδία.
INFO: Το βραβείο θα απονεμηθεί τη Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου.
Επιμ. Μ. Κουστένη
