Του Ν. Ασημακόπουλου
Το ξέρετε και το ξέρουμε πόσοι και πώς την είχαν στημένη στον Ρανιέρι πριν από το χθεσινό 1-1 με τη Φινλανδία… Να χάσει σ’ ένα δεύτερο ματς, να τον… ξεσκίσουν και να θέσουν επίσημα θέμα προπονητή, δύο μήνες μετά τον ερχομό του στην Ελλάδα.
Τελικά, τη… γλίτωσε. Προσωρινά, αλλά τη γλίτωσε, κερδίζοντας τον απαραίτητο χρόνο μέχρι αύριο, κόντρα στη Β. Ιρλανδία. Γιατί μην αμφιβάλλετε πως έτσι θα πηγαίνουν από δω και πέρα η κριτική και η αμφισβήτηση. Βήμα βήμα και παιχνίδι με παιχνίδι.
Ομως, δεν είναι το αποτέλεσμα στο οποίο θα πρέπει να σταθούμε. Πιο πολύ μετράει, νομίζω, η γενικότερη εμφάνιση. Διαφορετική απ’ όσα ξέραμε. Μας κάνει να ελπίζουμε ότι σε λίγο καιρό θ’ αρχίσουμε να βλέπουμε μια Εθνική που μαζί με τις νίκες θα μας φτιάχνει το κέφι με τις εμφανίσεις της.
Προχθές στο Ελσίνκι η ομάδα μας προσπάθησε να παίξει μπάλα και σε αρκετά διαστήματα τα κατάφερε έστω και…μπουσουλώντας. Οχι μόνον αμυνόταν σωστά, αλλά έβγαινε και μπροστά με καλές προϋποθέσεις.
Ο Ιταλός, που πολλοί τον πήραν από… τα μούτρα το Σάββατο το μεσημέρι με το που ανακοίνωσε την αρχική ενδεκάδα, δεν έκανε κάτι το extreme ή το υπερβολικό. Απλά προτίμησε, αντί για τους τρεις «ωσεί παρόντες» βασικούς και ντεφορμέ στην επίθεση, τρεις άλλους που ήταν σίγουρο ότι ανεξάρτητα από τις πραγματικές τους δυνατότητες, βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση:
• Τον Μαυρία, που μπορεί να μην έδειξε βελτιωμένος παικτικά σε σχέση με την εικόνα που έβγαζε στον Παναθηναϊκό, μα όσο να ’ναι σε αγγλική ομάδα προπονείται και δουλεύει, οπότε μεγαλύτερες αντοχές από τον Σαλπιγγίδη διαθέτει.
• Τον Αθανασιάδη, για τον οποίο είχαν φαγωθεί ορισμένοι τον τελευταίο καιρό επειδή δεν τον καλούσε και δεν τον έβαζε, αλλά τελικά άφησε την Εθνική χωρίς σέντερ φορ με τον τρόπο που έπαιξε.
• Και τον Καρέλη, ο οποίος έδωσε το γκολ με ένα σουτ που αμφιβάλλω αν έχει ξαναπιάσει ώς τώρα στην καριέρα του και μάλλον αποκλείεται να ξαναπιάσει, εδώ που τα λέμε.
Ο Ρανιέρι το είχε πει από την παραμονή: «Δεν είναι εύκολο να αλλάξεις τη φιλοσοφία. Δεν είναι εδώ οι παίκτες που κατέκτησαν το Euro. Η Ελλάδα έπαιζε αμυντικά και με αντεπιθέσεις. Αυτό θέλουμε να το αλλάξουμε σιγά σιγά. Δεν είναι εύκολο να τα κάνεις αμέσως όλα διαφορετικά, ειδικά όταν έχεις ελάχιστες μέρες πριν από τα ματς για να δουλέψεις με τους παίκτες. Το σημαντικό είναι να περάσω εγώ τη νοοτροπία που θέλω στους παίκτες».
Πράγματι, μιλάμε για μια ομάδα εθισμένη σε αμυντικό μέχρι καταστροφικό τρόπο παιχνιδιού που πρέπει απότομα να το γυρίσει σε πιο επιθετική λογική, χωρίς να χάσει την καλή αμυντική της λειτουργία.
Δεν είναι και πολύ εύκολα αυτά τα πράγματα, ειδικά όταν έχεις ελλείψεις αναγκάζεσαι να παίξεις (π.χ.) με τον Τοροσίδη αριστερά επειδή δεν υπάρχει άλλος, βλέπεις ανέτοιμους τους βασικούς σου επιθετικούς και κυρίως δεν είναι διαθέσιμος ο δημιουργικός σου χαφ για να μπορέσει να προσφέρει στην παραγωγή παιχνιδιού όσα ο Κονέ ή έστω ο Μάνταλος, που θα πρέπει να κερδίσει κι αυτός σε εμπειρίες για να καταφέρει εκείνο το οποίο περιμένει απ’ αυτόν ο προπονητής.
Μην ξεχνάμε κι ότι στα σχέδια του Ρανιέρι είναι να παίξει κάποια στιγμή στο μέλλον με δύο φορ και το είπε σε μια συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα στην Ιταλία: «Το πρώτο μου βήμα είναι να ξεκινώ με δύο στράικερ. Μπορεί να έχεις εκατοντάδες ιδέες, αλλά να μην υπάρχουν οι φορ για να σκοράρουν… Ενας επιθετικός πρέπει να έχει στο αίμα του το γκολ, τη διαίσθηση και την ποιότητα να είναι καταλυτικός στην περιοχή. Αν δεν έχεις αυτόν τον παίκτη, τότε δεν έχεις επιλογές. Είναι σημαντικό να δούμε τους παίκτες και να διαπιστώσουμε αν ταιριάζουν στο σύστημα».
Ποδοσφαιρικά πράγματα που είναι δύσκολο να τα χωνέψει η… άλλη Εθνική, που εκτός από άσχετους περιλαμβάνει βολεμένους που ξεβολεύτηκαν κι ένα σωρό άλλους που παραμονεύουν και δημιουργούν κλίμα γύρω γύρω επειδή δεν έρχονται οι νίκες με το τσουβάλι!
