Του Γιώργου Σταματόπουλου
Μάθαμε, θέλαμε δεν θέλαμε, να αποδεχόμαστε το κακό γούστο, τους κακούς ανθρώπους, εθιστήκαμε στο κακό θέαμα που προσφέρουν. Λησμονήσαμε όμως, ή δεν θελήσαμε να το παραδεχτούμε, ότι αυτός ο εθισμός μάς κάνει μελαγχολικούς, μας προκαλεί δυσθυμία και ξυπνάει μέσα μας δυσάρεστα συναισθήματα. Θα ’πρεπε, άρα, να μεριμνήσουμε ώστε να πάψει το κακό θέαμα, να επανεύρουμε κάπως τη χαρά της φυσιολογίας μας ή τέλος πάντων την ηρεμία και ανεξαρτησία τούτης της χαράς. Η εν λόγω μέριμνα προϋποθέτει θέληση για απαλλαγή από τους ενοχλητικούς που μας περιτριγυρίζουν· αυτό με τη σειρά του ενέχει τον κίνδυνο να χρησιμοποιήσουμε βία· πώς αλλιώς; Με παρακλήσεις; Με νουθεσίες; Με απειλές; Δεν χαμπαριάζουν από τέτοια οι φορείς του κακού γούστου, τα αγνοούν επιδεικτικά, ακόμη και περιφρονητικά.
Από τη «Χαρούμενη Γνώση» έχουμε πειστεί ότι άμα δεν μοιράζεσαι με άλλους τη χαρά η χαρά παύει να ’χει νόημα και επίσης ότι «ο κόσμος είναι ξέχειλος από ωραία πράγματα, μολαταύτα όμως είναι φτωχός, πολύ φτωχός σε ωραίες στιγμές και σε αποκαλύψεις αυτών των πραγμάτων».
Οσοι παρελαύνουν ή εργάζονται επαγγελματικά στην τηλεόραση: πόσο κακό γούστο έχουν! Πολιτικοί-δημοσιογράφοι-επιστήμονες παντός καιρού: άπαντες παντογνώστες, κάτοχοι, μόνοι αυτοί, της αλήθειας. Ποιας, τάχα, αλήθειας; Είναι αργά να απαλλαγούμε από όλους αυτούς. Αφ’ ενός κατέχουν το χρήμα, τα μέσα, την εξουσία, αφ’ ετέρου έχουν καταστεί δεύτερη φύση των νοικοκυριών, έχοντας αλλοτριώσει ψυχές και συνειδήσεις, έχοντας συντρίψει κάθε έννοια καλού γούστου, ελεύθερης συμπεριφοράς. Δεν φαίνεται εύκολο να μπορέσουμε να κάνουμε κάτι με δαύτους, μπορούμε, όμως, να ενισχύσουμε τους δεσμούς μεταξύ όσων αντιδρούν σ’ αυτό το θέαμα και επανασχηματίζουν παρέες, ομάδες, συλλογικότητες, μικρές κοινότητες, που έχουν αρχίσει να διαμορφώνονται εσχάτως.
Και είναι πολλοί αυτοί που ψάχνουν τον δημόσιο χώρο όπου ο καθείς μπορεί να εκφράζεται και να πράττει στο όνομα της κοινωνίας, διότι η κοινωνία είναι το δημόσιο και όχι το κράτος και η αγορά. Ολοι αυτοί αποτελούν την Ελλάδα που αντιστέκεται, έξω από κομματικούς και εξουσιαστικούς κλωβούς, μια Ελλάδα που αποφασίζει να αυτοδιαχειριστεί, να κάνει βήματα προς την αυτοθέσμιση και προς το αυτεξούσιόν της.
Είναι πλασματική η ηρεμία και η σιωπή της κοινωνίας. Κάτω από το δέρμα της αφασίας ή της αδράνειας βράζει το αίμα του καλού γούστου, τινάζεται και χορεύει, ασφυκτιά και μουγκρίζει. Πού θα πάει… Ε, κάπου θα πάει, δεν μπορεί. Εως τότε καλό είναι η μία συλλογικότητα, αφού παγιωθεί ως τέτοια, αφού χειραφετηθεί, να συμπλησιάσει τις άλλες. Συμβαίνει αυτό, αρκεί να αποφύγουν να μπουν στην καπιταλιστική χοάνη που όλα τα χωρεί, τα αλέθει, τα αφομοιώνει. Μπορούν να το αποφύγουν, αφού, όμως, καρφώσουν στο μυαλό τους τον πέλεκυ της ρήξης με το κακό γούστο, τη θέληση για σύγκρουση με τις κατεστημένες δυνάμεις. Αυτή φαίνεται η φιλοσοφία του μέλλοντος, η ρήξη. Πόσο πια να κάνει υπομονή η κοινωνία; Και γιατί; Πόσο πιο εξαθλιωμένη μπορεί να γίνει;
Προσοχή, όμως. Το καλό γούστο είναι εχθρός του μίσους και της εκδικητικότητας.
