«Γύρισα αυτή την ταινία όταν ήμουν νέος και όμορφος», είπε ο Ρομάν Πολάνσκι πριν από λίγες μέρες, στις 16 Οκτωβρίου, στην παρισινή πρεμιέρα του μιούζικαλ «Η νύχτα των βρικολάκων» στο θέατρο Μογκαντόρ. Ολο το Παρίσι ήταν εκεί.
Διότι κάποια στιγμή, και συγκεκριμένα το 1997, η περίφημη κωμωδία του του 1967 για έναν ηλικιωμένο καθηγητή και τον νεαρό βοηθό του (τον έπαιζε ο ίδιος ο σκηνοθέτης), που ταξιδεύουν στα Καρπάθια για να εξοντώσουν μια οικογένεια βρικολάκων, έγινε μιούζικαλ με μουσική του Αμερικανού συνθέτη Τζιμ Στέινμαν. Εδωσε την πρεμιέρα του στη Βιέννη σε σκηνοθεσία του Πολάνσκι και έκτοτε το έχουν δει πάνω από 7 εκατομμύρια θεατές. Λογικό, αφού έχει ανεβεί, συχνά με σκηνοθέτη τον ίδιο, σε πολλές χώρες (Γερμανία, Βέλγιο, Εσθονία, Ουγγαρία, Πολωνία, Σλοβακία, Ιαπωνία, Ρωσία και Φινλανδία). Μόνο στο Μπρόντγουεϊ απέτυχε παταγωδώς. «Δεν είχα κάνει εγώ τη σκηνοθεσία», λέει ο Πολάνσκι.
Το όνειρό του, όμως, ήταν να ανεβεί το μιούζικαλ και στο Παρίσι. Εγινε πραγματικότητα χάρη στον ευρωπαϊκό κολοσσό των μουσικών κωμωδιών Stage Entertainment (Mama Mia, Τhe Lion King), που ανέλαβε την εξαιρετικά δύσκολη φαντασμαγορία που εκτυλίσσεται στη σκηνή. Νεκροταφεία και φέρετρα, πύργοι, χοροί βρικολάκων, πανδοχεία, κρύπτες, δάση και όλη η σκοτεινή μαγεία των Καρπαθίων. Ολα αλλάζουν με τρομερούς ρυθμούς μπροστά στα μάτια των θεατών, πότε χάρη σε μηχανήματα, πότε με τη βοήθεια ψηφιακών εικόνων. Είκοσι τρία διαφορετικά σκηνικά είκοσι δύο τόνων σε δυόμισι ώρες, τριάντα πέντε τεχνικοί και τριάντα έξι ηθοποιοί και χορευτές. Μήπως όλα αυτά δεν είναι και τόσο Πολάνσκι;
Είναι και παραείναι. Ο σκηνοθέτης προώθησε την παρισινή παράσταση με όλες του τις δυνάμεις (μέχρι και μέσα σε ένα φέρετρο χώθηκε στη συνέντευξη Τύπου), τη σκηνοθέτησε, περπάτησε στο κόκκινο χαλί της πρεμιέρας με τη σύζυγό του Εμανουέλ Σενιέ και απολαμβάνει ότι δεν υπάρχει εισιτήριο ούτε για δείγμα. «Αγαπάω πολύ τη μουσική και τα θεάματα στα οποία η μουσική παίζει κεντρικό ρόλο», λέει. Και θυμίζει ότι έχει ήδη ανεβάσει στο θέατρο το «Αμαντέους» (1981), παίζοντας και ο ίδιος έναν ρόλο, αλλά και όπερες («Λούλου», «Ριγκολέτο» και «Τα παραμύθια του Χόφμαν»). Σύμφωνα με τον Πολάνσκι, το μιούζικαλ εγγράφεται… στη συνέχεια της genre ταινίας του. «Ο τόνος της, το χιούμορ της και η ίδια η ιστορία της ήταν έτοιμα για να παραδοθούν στις ψυχαγωγικές φιλοδοξίες του μιούζικαλ», επιμένει.
Οσο για το Παρίσι, του χρωστάει την ίδια την ταινία. Εκεί, αρχές της δεκαετίας του ‘60, πρωτοσκέφτηκε μια μπουρλέσκ παρωδία των ταινιών με βρικόλακες. Εβλεπα στα σινεμά του Καρτιέ Λατέν πόση επιτυχία είχαν στους φοιτητές οι ταινίες τρόμου και μου ‘ρθε η ιδέα να κάνω μια κωμική εκδοχή τους».
Επιμ. Β.Γεωργ.
